Ξυπνάτε μαζί και κοιμάστε μαζί. Πολλές φορές αδιαφορείς, όταν αυτός σου δείχνει το δρόμο και συνήθως θυμάσαι πόσο άκαρδος είναι, όταν σκοντάφτεις τελικά απάνω στις αποτυχίες σου. Δεν είναι τόσο μεγάλες όσο νομίζεις, αλλά ίσως δεν ακολουθούν τα πρότυπα επιτυχίας των υπολοίπων.
Αν είσαι και εσύ από αυτούς που έχουν να μιλήσουν καιρό με τον εαυτό τους, αναρωτήσου πότε ήταν η τελευταία φορά που μίλησες μαζί του. Πότε ήταν η τελευταία φορά που τα είπατε σαν δύο καλοί φίλοι. Να ξέρεις, πως ανεξάρτητα από τους καιρούς και τις συνθήκες, από τις συγκυρίες και τα τυχερά ήταν πάντα εκεί να σε ακούσει. Όταν ήθελες να φτάσεις ψηλά φώτιζε το δρόμο, όταν είχες την ανάγκη να πέσεις χαμηλά και να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου ήταν πάντοτε δίπλα σου, ακριβώς για να σου διδάξει το επόμενο βήμα.
Θυμάσαι την τελευταία φορά που πέτυχες εκείνο το στόχο που είχες θέσει; Αυτόν που δεν είχες πει σε πολλούς ή εκείνον για τον οποίο ήθελες να φωνάξεις δυνατά να σε ακούσουν όλοι; Γιατί απλώς τα κατάφερες. Γιατί απλώς υπερνίκησες τα δεν μπορώ των άλλων και τις ατυχίες τους και πίστεψες στον εαυτό σου. Συγχαρητήρια, για όλα όσα έχεις καταφέρει. Συγχαρητήρια, για τις μικρές και μεγάλες νίκες σου. Για αυτές κυρίως που στα δικά σου μάτια ταιριάζουν απόλυτα με τον χαρακτήρα σου και δένουν άριστα με τις επιδιώξεις σου.
Και φρόντισε να πεις μπράβο στον εαυτό σου. Να τον κεράσεις από όσα σε κάνουν ευτυχισμένο και να τον ευχαριστήσεις. Να τον διδάξεις και να διδαχτείς από εκείνον. Να τον επιβραβεύσεις και να σε επιβραβεύσεις. Είναι σημαντικό στις μέρες μας να μας υπενθυμίζουμε τις μικρές και μεγάλες νίκες μας, γιατί σπάνια θα ακούσουμε από τους γύρω μας να το κάνουν με ειλικρίνεια. Οι περισσότεροι ίσως δεν ακούσουν πραγματικά, ίσως δε νοιαστούν εντελώς. Πάραυτα θα σε συγχαρούν και θα σου ευχηθούν και εις ανώτερα. Κι αυτό το και εις ανώτερα που το λέμε σαν ευχή- καραμέλα τι είναι τελικά; Ευχή ή κατάρα;
Το «και εις ανώτερα» είναι κατάρα. Κι αυτό, γιατί υποβάλλει ασυνείδητα το νου σ’ ένα εσωτερικό και ατελείωτο κυνήγι ακόμη μεγαλύτερων επιτυχιών και ακόμη μεγαλύτερων επιδιώξεων. Και αυτό δε θα ήταν κακό, αν δεν αφαιρούσε ταυτόχρονα από τη σημασία της επιτυχίας κι ευτυχίας αντικαθιστώντας την με το αίσθημα του ανικανοποίητου. Είναι σίγουρο ότι έχεις τις δυνατότητες και τις δυνάμεις να καταφέρεις τόσα και άλλα τόσα. Ποτέ όμως δε θα είναι το ίδιο ολοκληρωμένες οι νίκες σου, αν πρώτο μέλημά σου δεν είναι η συνειδητοποίηση κάθε φορά της στρατηγικής που ακολούθησες και που μονάχα εσύ γνωρίζεις να ακολουθείς. Η αξία του να αντιλαμβάνεσαι ότι έφτασες μέχρι εδώ, όχι απλώς από τύχη, αλλά από κατάθεση κόπου και ιδρώτα.
Για μια στιγμή στάσου και μην τρέχεις, λοιπόν. Και ας αδιαφορούν μερικοί για όσα έκανες και ας σε παροτρύνουν την ίδια στιγμή να φτάσεις ακόμα πιο ψηλά. Στάσου για μια στιγμή, γιατί οι ζωές μας τρέχουν πλέον γρήγορα και χάνεται το νόημα και χάνεται και η ουσία στην τελική. Και το ουσιαστικό είναι πιο σημαντικό από το γρήγορο και το ανούσιο. Η στιγμή και το τώρα μας θέλουν εδώ. Να απολαμβάνουμε τις νίκες και να χαιρόμαστε για όσα καταφέραμε. Μας θέλουν εδώ, γιατί οι στιγμές και το τώρα απαιτούν συνείδηση και θάρρος. Ακόμη και αν είναι λύπες ή χαρές, επιτυχίες ή παταγώδεις αποτυχίες. Απαιτούν συνειδητοποίηση και δουλειά. Και μετά απαιτούν από εσένα να προχωρήσεις, είτε το θέλεις είτε όχι. Εξάλλου, ο χρόνος κυλάει και θα σε πάρει μαζί του, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τον χρόνο που αφιερώνεις όμως συνειδητά στον εαυτό σου, τον χρόνο που πλάθεις εσύ, τον κάνεις ένα με το είναι σου και τα όνειρα που θες να επιτύχεις. Τον έχεις κάνει σύμμαχό σου.
Αν κι εσύ λοιπόν, όταν έπαιρνες βαθμούς στο σχολείο άκουγες και εις ανώτερα, αν όταν αποφοίτησες σου ευχήθηκαν απλώς και εις ανώτερα, αν όταν βρήκες δουλειά σου ευχήθηκαν μπράβο και εις ανώτερα, αν με την πρώτη ευκαιρία και επιτυχία σου έρθουν και σου ευχηθούν και εις ανώτερα, τότε μη φοβηθείς. Αν πάντα αυτό σου ευχόντουσαν, τότε και πάλι μη φοβηθείς.
Έτσι και αλλιώς, ένα είναι σίγουρο. Και το σίγουρο είναι πως πάντα θα εξελίσσεσαι. Διαρκώς και ασταμάτητα. Με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Ο νόμος της κίνησης άλλωστε είναι ο προορισμός σου και η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Κάτω δρόμος δεν υπάρχει. Πάντοτε θα συναντούμε δυσκολίες και πάντοτε θα μαθαίνουμε. Πάντοτε θα περνάμε από ενδιάμεσα στάδια και από στενοσόκακα μέχρι να βρεθούμε στα ανοιχτά μιας μεγάλης λεωφόρου. Αν βιάζεσαι, τότε πήγαινε αργά. Οδηγική συνείδηση θέλει και η ζωή.
Ας αφήσουμε για μια στιγμή το μέλλον να συνεχίσει να κοιμάται, όπως οφείλει. Γιατί λένε, πως αν κάποιος το ξυπνήσει πριν την ώρα του, τότε θα αποκοιμηθεί το παρόν του. Και αν το παρόν είναι το ζωντανό συνολικό άθροισμα ολόκληρου του παρελθόντος μας, τότε το μέλλον υπάρχει μόνο στο παρόν και αγοράζεται από αυτό.
Να θυμάσαι πως η ζωή σου εκτυλίσσεται στο σήμερα και οφείλεις να είσαι εδώ με συνείδηση και προσωπικό όραμα. Στην τελική, όπως είπε κάποτε ένας γνωστός φιλόσοφος, ας απολαύσουμε τη ζωή σήμερα. Ποιος ξέρει αν θα υπάρχουμε αύριο;
Χωρίς το άγχος της ασταμάτητης αγωνίας να φτάσουμε ψηλότερα, που καταλήγει να γίνεται ίδια συνήθεια, όπως ακριβώς το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο. Χωρίς να σταματήσουμε να απολαμβάνουμε τις νίκες και τις επιτυχίες μας. Αυτές τις δικές μας.
Και ξέρουμε πως είναι δικές μας, όταν μπορούμε να τις μοιραστούμε με όσους χωρά η καρδιά μας. Και κυρίως με εκείνους που θα νοιαστούν να ζήσουν για λίγο μαζί μας τις χαρές μας και γιατί όχι και τις λύπες μας. Και αυτές στα ψηλά μας ανεβάζουν. Με εκείνους που θα παροτρύνουν τον εαυτό μας να χαρεί τη χαρά του και ας φτάσει στα εις ανώτερα κάποια άλλη φορά.
Άλλωστε, σ’ αυτή τη στιγμή στρέφεται ολόκληρη η αιωνιότητα.
Επιμέλεια Κειμένου Μανώλη Βαμβουνάκη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μανώλης Βαμβουνάκης
