Φτάνω στο σπίτι κουρασμένη από τη δουλειά, με μόνη έννοια να φορέσω τις ξεχαρβαλωμένες μου φόρμες και να ακουμπήσω το κουρασμένο σώμα μου στον καναπέ. Κάτι είναι σήμερα αλλά μου διαφεύγει. Βάζω το κλειδί στην πόρτα και με το που ακούγεται το «κλακ», τα φώτα ανάβουν ξαφνικά, φίλοι πετάγονται μέχρι και κάτω από το τραπέζι με χαμόγελα ευτυχίας ζωγραφισμένα στο πρόσωπο τους κι εγώ παγωτό. Πω ρε φίλε, έχω γενέθλια και ούτε να το ξεχάσω δεν μπορώ. Έκπληξη πάρτι από τους κολλητούς κι εγώ με γουρλωμένα μάτια να προσπαθώ να χαμογελάσω, αλλά καταλήγω να μοιάζω με αποτυχημένο κλόουν.
Είμαι σίγουρη πως το αίμα έχει ανέβει στο κεφάλι, ψελλίζω ένα αμήχανο ευχαριστώ και ταυτόχρονα νιώθω τύψεις και ενοχές. Μου έκαναν έκπληξη, όμως εγώ χαλάω την έκπληξη τους. Είμαι έτοιμη να πω ένα γεια και να κλειστώ στο δωμάτιο μου αλλά το σκονισμένο μου φιλότιμο με κρατάει δεμένο γερά. «Χρόνια πολλά» μου φωνάζουν και ορκίζομαι πως θέλουν να με κάνουν να πάθω καρδιακή προσβολή.
Το έχω ξαναδεί το έργο. Δολοφόνο εκπλήξεων με φωνάζουν. Στη ζωή μου όλα κυλούν με ένα συγκεκριμένο ρυθμό, σε συγκεκριμένο χρόνο. Τίποτα δεν προκαλεί ξάφνιασμα. Τίποτα δε θέλω να με ξαφνιάζει. Ανήκω στην κατηγορία της «γκρινιάρας» όσον αφορά τις εκπλήξεις. Τι τις θέλει μωρέ ο κόσμος; Λίγες εκπλήξεις βιώνουμε καθημερινά; Δε μας φτάνουν τα μηνιαία έξτρα έξοδα-έκπληξη που έχουν την ιδιότητα να σε κάνουν να γουρλώνεις τα μάτια; Τι τους βρίσκουν δηλαδή; Εμένα η καρδιά μου χτυπάει κάθε φορά που κάποιος με χαζοχαρούμενο ύφος εμφανίζεται μπροστά μου και χοροπηδάει λες και έχει πιάσει το Τζόκερ. Με ρώτησες αν θέλω να μου κάνεις έκπληξη άνθρωπέ μου;
Ανατριχιάζω μόνο στην ιδέα, ακόμα και τα δώρα έκπληξη με κάνουν να νιώθω άβολα. Όλοι προσμένουν από εσένα να χαρείς, να ευτυχήσεις. Και αν δεν το νιώσω; Και αν δε μου αρέσει; Συνήθως όταν μαζεύω δώρα προτιμώ να τα βλέπω μετά, μόνη μου, κρυμμένη στο δωμάτιο μακριά από βλέμματα γεμάτα προσμονή. Με ανησυχεί το σενάριο να απογοητεύσω κάποιον. Δε θέλω να χρωστάω, δε θέλω να μου χρωστάνε.
Έχει τύχει, που λες, να εμφανιστούν ξαφνικά μπροστά μου και εγώ να έχω γίνει Λούης. Επείγουσα ασθένεια του αφεντικού, η πρόφαση. Και αν εσύ έρθεις με όλη τη διάθεση να μου κάνεις έκπληξη κι εγώ δεν έχω καμία διάθεση να τη δεχτώ; Ποιος θα κάνει έκπληξη σε ποιον; Τελικά την έκπληξη την κάνεις για μένα ή για να χαρείς εσύ; Δεν έχω καταλάβει ακόμα. Νιώθω αλλεργική σε οτιδήποτε με βγάζει από την ασφάλεια του προγραμματισμού μου. Γιατί να ρισκάρεις να ματαιωθείς ρε παιδί μου. Πρόσφερε ένα ασφαλές δείπνο σε ένα περιβάλλον στέκι από τα παλιά και θα πέφτεις πάντα μέσα.
Ξέρω, είμαι κυνική, ωμή και απόλυτη. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Ίσως δεν είμαι εχθρός των εκπλήξεων. Ίσως, κατα βάθος, να τις θέλω αλλά να μην ξέρω να τις διαχειριστώ. Και αυτό γιατί δεν μπορώ να κρύψω τα πραγματικά μου συναισθήματα. Δεν μπορώ να βάλω μια μάσκα απλώς για να δεχτώ τη δημιουργική σου σκέψη. Αν δε μου αρέσει, δε μου αρέσει. Και πίστεψέ με, δε θέλω να σε απογοητεύσω. Δε θέλω να προσπαθήσεις για εμένα, να επενδύσεις φαιά ουσία και εγώ να μη σταθώ ικανή να ανταποκριθώ σε αυτό.
«Θέλεις να έχεις τον έλεγχο σε όλα» θυμάμαι να με έχει κατηγορήσει σχεδόν υστερικά ένας παλιός μου φίλος. Ναι, δε θα το αρνηθώ. Και αν είναι κακό να θέλω να έχω εγώ τον έλεγχο των συναισθημάτων μου, ακόμα χειρότερο είναι να θέλεις να έχεις εσύ τον έλεγχο των συναισθημάτων μου. Γιατί, πίστεψέ με, αν δείξω ότι πραγματικά νιώθω άβολα με την ευφυή σου έκπληξη, στο τέλος θα κατηγορηθώ για γαϊδουριά και αχαριστία.
Γι’ αυτό σου λέω, έλα να μείνουμε εδώ σε ασφαλή νερά. Εδώ που ξέρω τι μου αρέσει και τι όχι. Ξέρεις και ‘σύ. Δε θα τρομάξω, ούτε θα έρθω σε δύσκολη θέση. Και αν θέλεις να μου μάθεις να χαίρομαι για όλα όσα θέλεις να μου ετοιμάσεις, σε παρακαλώ άφησε μου ένα προειδοποιητικό χαρτάκι με οδηγίες χρήσης, έτσι, για να αποφύγουμε και οι δυο τις παρενέργειες!
Επιμέλεια κειμένου Χαράς Βλαχοδήμου: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Χαρά Βλαχοδήμου
