Αμέτρητα βιβλία έχουν γραφτεί για το πώς να αγαπήσεις αυτό που είσαι, για το πώς να εξελιχθείς σ’ αυτό που θέλεις να γίνεις. Πλέον δίνονται οδηγίες χρήσης για τις σχέσεις και κανόνες καλής συμπεριφοράς για να μπορέσεις να μπεις στην «ελίτ» των ευτυχισμένων ανθρώπων.
Κοιτάς στον καθρέφτη και το μόνο που βλέπεις είναι όσα νιώθεις. Τα μάτια μπορεί να είναι ο καθρέφτης της ψυχής αλλά η αντανάκλαση σου είναι η βιτρίνα όλης σου της ύπαρξης. Κάπου εκεί μέσα κρύβονται όλα όσα έχεις κάνει, όλα όσα αγαπάς, όλα όσα μισείς, όλα όσα ονειρεύεσαι και αυτά για τα οποία δεν είσαι καθόλου περήφανος μέχρι σήμερα. Όλα αυτά είσαι εσύ.
Και πώς θα ένιωθες αν σου έλεγα πως όλα αυτά που βλέπεις μπροστά σου εσύ, δεν έχουν καμία σημασία; Στα μάτια των άλλων θα είσαι πάντα το δικαίωμα που τους έχεις δώσει.
Τι και αν είσαι πολύχρωμος; Αν έχεις δωρίσει σε κάποιον μόνο το μαύρο σου, θα σε θυμάται για το μαύρο σου. Όσα κι αν κρύβεις μέσα σου, αυτό που θα γνωρίσει ο απέναντι σου είναι αυτό που θα του δώσεις στο χέρι. Έτσι εξηγείται και το γεγονός πως για άλλους είσαι ένας άγγελος και για κάποιους άλλους, ο διάβολος προσωποποιημένος.
Τ’ ότι φαίνεσαι καλό παιδί, φτάνει μόνο για να σε κεράσουμε μια πάστα στο ζαχαροπλαστείο. Δεν αποδεικνύεται αν δεν μοιράζεις καλοσύνη. Τ’ ότι κρύβεις σε βάθος έναν ευαίσθητο άνθρωπο, δε σημαίνει ότι ο άλλος θα μυρίσει τα νύχια του για να το καταλάβει.
Σε μια κοινωνία, στην οποία κοινός παρονομαστής μας είναι η διαφορετικότητα μας, καλείσαι να υπερασπίζεσαι όσα είσαι, να τα φωνάζεις, να τα εκφράζεις και ν’ αφήσεις τις μάσκες να πέσουν κάτω. Δε θα χαρακτηριστείς για όσα κρύβονται κάτω από το χαλί αλλά για όσα πασάρεις στη μάπα του άλλου με περίσσιο θράσος.
Άλλον θα αγαπήσεις, άλλον θα πληγώσεις, απ’ άλλον θα πληγωθείς και από άλλον θ’ αγαπηθείς σαν να μην υπάρχει αύριο. Είσαι εσύ σ’ όλες τις εκφάνσεις σου και όποιος είναι τυχερός θα μπορέσει να σε δει στο όλον σου, με το μαύρο σου, τ’ άσπρο σου και όλες τις αποχρώσεις του γκρι σου.
Πρόσεξε μόνο τον στρουθοκαμηλισμό. Τ’ ότι φέρθηκες άψογα σε κάποιον που είχε σημασία για σένα, αλλά απαίσια σε κάποιον που δε σ’ «ακούμπησε» καν, δε δείχνει μόνο ότι τον έναν τον αγάπησες και τον άλλο όχι. Δείχνει πως και την απαίσια συμπεριφορά την έχεις μέσα σου. Είναι κομμάτι σου και περιμένει τον αποδέκτη της για να εκδηλωθεί.
Τίποτα απ’ όλα όσα έκανες δεν ήταν ξένα. Είτε οι καλές σου, είτε οι κακές σου πράξεις ξεκίνησαν από εσένα και μόνο. Μπορεί να αμύνθηκες, μπορεί να ήταν αντίδραση σαν ασπίδα προστατευτικότητας, ίσως ήταν απλώς αδιαφορία, αλλά ήταν όλη δική σου.
Δε μπορείς στο τεφτέρι σου να γράφεις μόνο όσα σε συμφέρουν για να δημιουργήσεις μια αψεγάδιαστη βιτρίνα. Οι άνθρωποι που θα συναντήσεις είναι οι καθρέφτες σου κι εκεί μέσα θα δεις όλα τα κομμάτια σου. Θα τρομάξεις, θα σοκαριστείς, θα μουδιάσεις αλλά να ξέρεις πως όσο πιο γρήγορα τα αγκαλιάσεις και τ’ αποδεχτείς τόσο πιο ανώδυνα θα γίνουν για σένα και τους γύρω σου.
Μιας και ζεις σε μια μεγάλη φούσκα όπου ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του, κοίταξε να είσαι αυθεντικός. Οι «μαιμού» συμπεριφορές δεν έχουν διάρκεια ζωής και εσύ δε θέλεις να είσαι άλλο ένα προϊόν με ημερομηνία λήξης.
Ό,τι κάνεις το κάνεις για τον εαυτό σου και όσο πιο πολύ αγαπήσεις τα κομμάτια σου τόσο πιο πολύ θ’ αγαπήσεις και τους ανθρώπους γύρω σου. Στην τελική δεν κρίνεσαι για όσα κάνεις για κάποιον που αγαπάς αλλά για το πώς θα φερθείς σε κάποιον που δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για σένα. Εκεί φαίνεται το μεγαλείο της ουσίας και όχι του περιτυλίγματος.
Δεν έχει σημασία ποιος λες ότι είσαι ή ποιος νομίζεις ότι είσαι γιατί όσον αφορά τους άλλους, θα είσαι πάντα αυτό που τους έκανες να νιώσουν. Γίνε χάδι για να χαϊδευτείς, γίνε αγκαλιά για να αγκαλιαστείς, γίνε ασπίδα για να προστατευτείς. Γιατί αν γίνεις πόνος θα πονέσεις και αν γίνεις αγκάθι θα τρυπηθείς.
Με συγχωρείς που σε έριξα από το ροζ συννεφάκι σου αλλά οι άνθρωποι δεν ξεχνούν και οι πληγές δεν κλείνουν. Οι πράξεις σου είναι η σφραγίδα της ταυτότητας σου. Φρόντισε να είσαι γνήσιο αντίτυπο της.
Επιμέλεια κειμένου Χαράς Βλαχοδήμου: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Χαρά Βλαχοδήμου
