«Σε αγάπησα με όλη μου την καρδιά και σε μίσησα με όση δύναμη είχε το μυαλό μου», της είπε, αγκαλιάζοντάς τη για μία τελευταία φορά. Όλος του ο εαυτός εκεί, παραδομένος στα χέρια της. Οι δυο πλευρές του, γονατισμένες στα πόδια της. Ο καλός κι ο κακός λύκος μέσα του, ο παράδεισος κι η κόλασή του είχαν δαμαστεί απ’ τον έρωτά της.
Κανείς δεν τον είχε προειδοποιήσει, εκείνη την πρώτη μέρα που την αντίκρισε, πως επιλέγοντας να την αγαπήσει, επέλεγε και να τη μισήσει ταυτόχρονα. Αγάπη και μίσος, δύο έννοιες που μέχρι τώρα θεωρούσαμε πως είναι αντιφατικές. Τι κι αν ήταν οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος; Τι κι αν ήξερες πως κάθε που «μισούσες» κάποιον, δεν ήσουν μακριά απ’ την αγάπη σου γι’ αυτόν.
Μια λεπτή γραμμή είναι κι αν την περάσεις, να είσαι σίγουρος πως εκπλήρωσες ακόμα ένα στόχο σε αυτή τη ζωή. Ένιωσες στα άκρα, αγάπησες ολοκληρωτικά.
«Μα γιατί, τι είναι το μίσος;», θα ρωτήσεις. Το μίσος είναι η απουσία της αγάπης. Είναι η έκπτωτη αγάπη σου. Αυτή που προοριζόταν για κάποιον, αλλά πλέον έχασε το αντικείμενό της. Μισούν όσοι δεν μπορούν να προσφέρουν την αγάπη τους εκεί όπου θέλουν. Μισούν όσοι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Πού νομίζεις θα πήγαινε όλο εκείνο το συναίσθημα;
Δε φεύγει, δε χάνεται. Δεν απαλλάσσεσαι από αυτό έτσι απλά. Μεταμορφώνεται. Έχει την ιδιότητα να κάνει τους αγγέλους, δαίμονες. Η απουσία βλέπεις, η ανημποριά σου να δώσεις όσα έχεις μέσα σου, σε πνίγουν, σε θυμώνουν, σε κάνουν να νιώθεις αδύναμος. Δε θέλει πολύ. Φτάνεις στο σημείο να μισήσεις για να αντέξεις να στέκεσαι όρθιος. Να αντέξεις να συνεχίσεις την καθημερινότητά σου χωρίς να σε στοιχειώνει αυτός που πια, δεν είναι εκεί. Στο δικό σου εκεί.
Μισείς με το μυαλό γιατί η καρδιά σου έχει χάσει πια τον προορισμό της. Μισείς κι αυτό σημαίνει ότι ακόμα, αγαπάς. Με λάθος τρόπο, αλλά και ποιος θα σου πει τι είναι σωστό και λάθος. Σε παρακαλώ, ξέρω. Άσε αυτούς με τις προβαρισμένες ευγένειές τους, τα αποστειρωμένα αντίο τους και κάτι μέτριες αγάπες που τελειώνουν με κάτι ψεύτικα «καλά να περνάς και να προσέχεις».
Όποιος αγαπάει, κύριε, δυνατά, μιας κι είμαστε άνθρωποι κι έχουμε αδυναμίες, δεν αντέχει να αγαπάει με αξιοπρέπεια και καθωσπρεπισμούς. Στην υποψία ότι ο άλλος φεύγει, ή ότι ο άλλος τον προδίδει, σπάνε τα πάντα μέσα του και γύρω του. Όποιος αγαπάει είναι καταδικασμένος να μισήσει και για λίγο. Το λίγο το έβαλα, ξέρεις, για να παρηγορήσω τον άρρωστο.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα αγαπάμε και θα χαιρόμαστε με την ευτυχία του άλλου. Θα αγαπάμε τον άλλον ακόμα κι όταν δεν τον έχουμε δίπλα μας. Ίσως φτάσουμε σε αυτό το σημείο ακόμα και τώρα, αλλά όταν αγαπήσεις αληθινά, θυμήσου με, θα δεις πως το άλλο πρόσωπο της αγάπης σου θα είναι το κτητικό, απόλυτο, κυριαρχικό μίσος.
Το μίσος του μυαλού, αυτό που θέλει τόσο απεγνωσμένα να εξαφανίσει όσα έζησε, όσα δεν μπορεί να αγαπάει πια. Όσα τον αναγκάζουν να μην μπορεί να αγαπάει. Το μίσος αυτό που σε καίει με το να προσπαθείς να μηδενίσεις, να απομυθοποιήσεις, να καταστρέψεις ό,τι έχτισες κάποτε.
Η καρδιά φτιάχτηκε για να μετράει αγάπες και το μυαλό για να μηδενίζει τον κόσμο όλο. Στην αγάπη σου κρύβεται όλη η τρυφερότητα της ύπαρξής σου, αλλά στο μίσος σου φανερώνεται η δύναμη του μυαλού σου. Η δύναμη αυτή που σε ακινητοποιεί και σε καθιστά ανίκανο να ξεμπλοκάρεις απ’ τις σκέψεις σου για τον άνθρωπο που σε άφησε μόνο λίγο πριν.
Ο «εχθρός» της αγάπης δεν είναι το μίσος, αλλά η αδιαφορία. Μόνο όταν φτάσεις στο να μη σε νοιάζει η ζωή του άλλου, καταλαβαίνεις πως είσαι έτοιμος να προχωρήσεις μακριά απ’ τα συντρίμμια σου. Μόνο τη στιγμή που θα δεις τον άνθρωπο που στεκόταν κάποτε δίπλα σου και νιώσεις τη συγκαταβατικότητα του «όπου είναι, αρκεί να είναι καλά», τότε μόνο έχεις ξεφύγει απ’ την αγάπη σου για εκείνον.
Μέχρι τότε, μην αναρωτιέσαι από πού προέρχεται το μίσος και πού πήγε η αγάπη. Όλα είναι στη θέση τους και περιμένουν το σύνθημα για να εκδηλωθούν. Μην τρομάζεις κι απόλαυσέ τα. Είσαι ζωντανός θνητός κι έχεις κάθε δικαίωμα να ζεις ως το μεδούλι τα συναισθήματά σου.
Νιώσε τυχερός. Αυτοί που σε αγάπησαν, αυτοί που σε μίσησαν, είναι κατά μία έννοια, δικοί σου για πάντα.
Επιμέλεια Κειμένου Χαράς Βλαχοδήμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χαρά Βλαχοδήμου
