Δεν ξέρω αν το θυμάσαι. Δεν ξέρω αν το έζησες καν. Ήσουν κι εσύ βρέφος, ένα μικρό ανυπεράσπιστο πλάσμα. Ένα ανθρωπάκι που δεν μπορούσε να κάνει μόνο του τίποτα. Οι βασικές του ανάγκες καλυπτόταν από τη διαθεσιμότητα των άλλων. Έκλαιγες για να δείξεις ότι πεινούσες. Έκλαιγες πιο δυνατά για να εκφράσεις ότι πονούσες. Τα μάτια σου λαίμαργα έψαχναν την παρουσία των Θεών σου. Ναι, μη κάνεις ότι δε θυμάσαι. Και για σένα, οι γονείς σου, τότε, ήταν οι Θεοί σου. Καλώς ή κακώς βίωσες στο πετσί σου την απόλυτη εξάρτηση από τους ανθρώπους γύρω σου. Κι αυτό σε στιγμάτισε.
Λένε, ότι υπάρχει μια μίνιμουμ ποσότητα αγάπης που αν την εισπράξεις όσο είσαι βρέφος, δηλαδή τον πρώτο χρόνο της ζωής σου, σαν άνθρωπος θα λάμπεις. Λένε πως τα συναισθήματα που βιώσαμε στον πρώτο εκείνο χρόνο, τα κουβαλάμε μέσα μας, μια ζωή. Είναι τα θεμέλιά μας, οι βάσεις μας για να χτίσουμε τις προσωπικότητές μας. Υπάρχουν οι τυχεροί που αγαπήθηκαν, αγκαλιάστηκαν, ένιωσαν ασφάλεια και σταθερότητα εκείνο τον πρώτο καιρό. Είναι αυτοί που στα μάτια τους βλέπεις αγάπη, χάδι, ασφάλεια, φως. Μπορούν να σου δώσουν ό,τι έχουν πάρει.
Υπάρχουν κι οι άλλοι που στερήθηκαν. Ίσως τους έλειψε η παρουσία, ίσως η αγκαλιά, ίσως οι ανάγκες τους δε γινόταν ποτέ κατανοητές. Είναι αυτοί που αδίκως, μια ζωή ψάχνουν να βρουν αυτό που δεν πήραν τότε. Είναι μια αναζήτηση μάταιη, επώδυνη κι αδιέξοδη. Βλέπεις, ό,τι δεν παίρνεις στην ώρα του, με τη μορφή που το χρειάζεσαι, είναι αδύνατο να το βρεις ακέραιο σε άλλη φάση της ζωής σου. Κι αυτό γιατί μια ζωή θα το ψάχνεις στους άλλους. Ενώ αυτό που σου λείπει είναι εκείνο το κομμάτι μέσα σου. Χρειάζεσαι να καλύψεις το κενό που υπάρχει μέσα σου κι αυτό στο σήμερα μπορείς να το καταφέρεις μόνο εσύ. Κανένας άλλος δεν μπορεί να γίνει η μαμά σου, ο μπαμπάς σου, οποιοσδήποτε είχες ανάγκη στο παρελθόν.
Ακούγεται αστείο, αλλά πραγματικά είναι πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο να έχει μεγαλώσει μέσα σε μια τρυφερή αγκαλιά. Να έχει νιώσει, αυτό που λέμε «στηρίζομαι στα χέρια σου». Να έχει δει μέσα από τα μάτια των άλλων να καθρεφτίζεται η μορφή του, η μοναδικότητα της ύπαρξής του κι η αυθεντικότητα των δυνατοτήτων του. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο για ένα παιδί από το να πλάθεται και να διαμορφώνεται από αγάπη και τρυφερότητα, σταθερότητα κι αλήθεια.
Με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι ο ενήλικας που ξέρει τι θέλει. Δεν έχεις ανάγκη τους άλλους για να αυτοπροσδιοριστείς. Είσαι αυτόφωτος και μπορείς να φωτίσεις και τις ζωές των άλλων. Δε ζητιανεύεις ψίχουλα για να νιώσεις καλά. Διεκδικείς όσα έχεις ανάγκη αλλά ξέρεις και να βάζεις τελείες σε όσα δεν έχουν κανένα νόημα να υπάρχουν. Αν έχεις πάρει αγάπη σαν παιδί, είσαι ο ήλιος για πολλούς ανθρώπους και κουβαλάς ένα ολόκληρο σπίτι μέσα σου.
Αν είσαι απ’ τους τυχερούς, είσαι προικισμένος με το νόημα της ζωής, να αγαπάς και να μάθεις να αγαπιέσαι. Θα έχει τύχει να γνωρίσεις ανθρώπους που αγαπάνε απόλυτα, σου δίνουν το χώρο να εκφραστείς, σέβονται τις ανάγκες σου, σε διεκδικούν και ταυτόχρονα σου βάζουν κι όρια. Γιατί έχουν μάθει πως μέσα σε όρια καλά βαλμένα γεννιούνται οι πιο όμορφες πορείες ζωής. Αυτοί είναι τα βρέφη που ρούφηξαν αγάπη κι αντανακλούν αγάπη.
Γιατί μπορείς να δώσεις κάτι, όταν το έχεις λάβει. Όταν το έχεις κάνει δικό σου. Μόνο τότε βγαίνει αυθόρμητα, απ’ το κέντρο της ψυχής σου.
Δεν ξεκινάμε όλοι από την ίδια αφετηρία στη ζωή. Άλλος ξεκινάει με φουλαρισμένες τις αποθήκες του, άλλος κάνει έναρξη μισοάδειος, με την ελπίδα να βρει «καύσιμα» στην πορεία κι υπάρχει κι αυτός που ακόμα και το καλωσόρισμα σε αυτό τον κόσμο, ήταν φτωχό, αφρόντιστο και κακοποιητικό.
Αυτό δε σημαίνει, ότι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες για εξέλιξη. Είναι σημαντικό προβάδισμα να έχεις λατρευτεί ως βρέφος αλλά ακόμα σημαντικότερο είναι το αίσθημα της δύναμης που γεννιέται στην πορεία μέσα από τις δικές σου επιτυχίες, τις δικές σου εμπειρίες.
Δεν πρέπει να ξεχνάς λοιπόν πως όλοι αξίζουν μια καλή αρχή, ένα πλούσιο καλωσόρισμα. Όταν η ίδια λέξη γενέθλια προέρχεται από τις λέξεις γέννηση κι άθλος, καταλαβαίνεις πως μόνο που γεννιόμαστε είναι άθλος. Με το που μπαίνουμε σε αυτή τη ζωή καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε εμπόδια και δυσκολίες.
Συνεπώς, πρέπει να προσέχεις πώς αγγίζεις ένα παιδί ώστε το χάδι σου να μην πονάει, η προσοχή που του δίνεις να μην πνίγει, η προστατευτικότητά σου να μη φοβίζει. Είναι ανάγκη να στρώσεις κόκκινο χαλί για μία νέα ψυχή. Αυτή θα είναι ο άνθρωπος του αύριο, ο σύντροφος του μέλλοντος, ο χαρούμενος περαστικός στο δρόμο.
Το ότι είναι σημαντικά τα συναισθήματα που προκαλούμε στο παιδί, νομίζω έχει γίνει ξεκάθαρο. Το ερώτημα είναι : έχουμε για να τα δώσουμε;
Επιμέλεια Κειμένου Χαράς Βλαχοδήμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χαρά Βλαχοδήμου
