Σου έμαθαν πως ο έρωτας έρχεται απρόσμενα, σε χτυπάει κατακούτελα και δεν μπορείς να του ξεφύγεις ανώδυνα κι εύκολα. Σου διάβασαν παραμύθια στα οποία πάντα υπήρχε ένας πρίγκιπας και μία πριγκίπισσα, σου έδειξαν ταινίες οι οποίες υμνούσαν τον έρωτα και τις συνέπειές του.
Ποιητές, ζωγράφοι, ηθοποιοί. Άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού χρησιμοποίησαν τον έρωτα έως μούσα τους και παρουσίασαν τους ανθρώπους έως πιόνια του. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ τα δίχτυα του. Αν δεν το ζήσεις είσαι καημένος, εάν αποτύχεις σε αυτόν είσαι αποτυχημένος, αν τον βρεις ανήκεις στους πιο τυχερούς ανθρώπους του κόσμου, εάν τον παραμελήσεις είσαι άξιος της μοίρας σου και φυσικά απ’ τη στιγμή που τον γευτείς, δεν υπάρχει περίπτωση να θέλεις να ζήσεις χωρίς αυτόν.
Δεν είναι μακριά η μέρα που οι γονείς σου σε προόριζαν για τον «πρίγκιπα»-την «πριγκίπισσα» που θα έβρισκες την κατάλληλη στιγμή με τον κατάλληλο τρόπο για να έφτιαχνες το ευτυχισμένο τέλος σου. Γιατί απ’ τη στιγμή που τον βρίσκεις, αυτό είναι το άψογο «the end» της μέχρι τότε ανιαρής ζωής σου. Ο σκοπός σου η εύρεση του άλλου σου μισού. Όλα περιστρέφονται γύρω απ’ αυτόν. Στις ζωές μας, πρωταγωνιστής είναι αυτός, ο ένας και μοναδικός έρωτάς μας. Κι εμείς, εσύ κι εγώ;
Κομπάρσοι που τον χρησιμοποιούν, τον λατρεύουν, υποκύπτουν σε αυτόν, παγιδεύονται, τον βρίζουν, τον μισούν, τον αγαπούν. Πρωταγωνιστής αυτός, καθρέφτες του εμείς. Ο καθένας μας αντανακλά ένα διαφορετικό του κομμάτι. Εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι, εφτά δισεκατομμύρια πρόσωπά του!
Τι θα γινόταν, λοιπόν, αν αποφάσιζε μια μέρα ο κομπάρσος να γίνει πρωταγωνιστής; Να σηκώσει το κεφάλι και να πει για μία φορά «όχι» στο ρόλο του ως μαριονέτα στα χέρια αυτού του μικρού Θεού. Τι θα γινόταν εάν την επόμενη φορά που έπεφτες στο πάτωμα, πονούσες, οδυρόσουν κι ένιωθες πως τελείωσε η ζωή την ώρα που ο «παραλίγο» άνθρωπός σου σκότωνε αδίστακτα τα όνειρά σου, όρθωνες ανάστημα, αποχαιρετούσες τον άνθρωπο-μάθημα και προχωρούσες αγκαλιά με τον εαυτό σου;
Βλέπεις; Κανείς δε σου έδειξε το δρόμο που συνοδεύει αυτό το «αν». Μήπως λοιπόν είναι ανάγκη να ψάξουμε αλλού την ουσία του έρωτα;
Ο έρωτας θα μπορούσε να έχει άλλη θέση στη ζωή σου. Θα μπορούσε να κρύβεται μέσα σου. Να είσαι ερωτικό άτομο από μόνο σου, ερωτευμένο με τους ανθρώπους σου, τη δουλειά σου, τα χόμπι σου, τα «πιστεύω» σου, τη ζωή σου γενικότερα. Να μην περιμένεις ένα συγκεκριμένο «άλλο μισό» αλλά να κοιτάξεις να γίνεις εσύ ολόκληρο.
Να εκπέμπεις έρωτα, να μυρίζεις έρωτα, να εμπνέεις έρωτα! Δε χρειάζεσαι κάποιον τρίτο για να σε συμπληρώσει, χρειάζεσαι εσένα με όλες σου τις δυνάμεις για να ομορφύνεις την κάθε σου ημέρα. Συνεπώς, θα είσαι πιο επιλεκτικός με κάποιον που θα έρθει να μπει στην ήδη όμορφη ζωή σου.
Δε θα τον επιλέξεις από ανασφάλεια, δε θα κρεμαστείς επάνω του, δε θα προσδοκείς και δε θα χαθείς μέσα του γιατί εσύ θα είσαι ολόκληρος. Αντιθέτως θα έρθει να χαράξει μια παράλληλη πορεία δίπλα σου, σεβόμενος τις επιθυμίες του αλλά και τις δικές σου. Δε θα σε σκεπάσει, θα σου κρατήσει το χέρι, δε θα σε τρομάξει, θα σε κάνει να χαμογελάς, δε θα σου ρουφάει ενέργεια αλλά θα σε ωθεί να δημιουργείς, δε θα προσπαθεί να σε αλλάξει, αλλά θα μάθει να σε αγαπάει και να σε εκτιμάει ακριβώς γι’ αυτό που του έδειξες ότι είσαι: ένας ολοκληρωμένος ερωτικός άνθρωπος από μόνος του.
Μπορεί λοιπόν ο έρωτας να είναι επιθυμητός κι αναντικατάστατος, δεν παύει όμως να είναι ένα κομμάτι της ζωής σου κι όχι όλη σου η ύπαρξη. Θα υπάρξουν μέρες όπως και στη δουλειά που θα είναι κακές, άλλες όμως θα είναι υπέροχες.
Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να βρούμε το δικό μας τρόπο να δημιουργούμε έρωτα στον εαυτό μας με ό,τι και αν καταπιαστούμε. Γιατί είναι απολαυστικό να νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι όταν βλέπεις τον καλό σου, αλλά ακόμα απολαυστικότερο είναι να μπορείς να δημιουργείς πεταλούδες στο στομάχι σου όταν βλέπεις την εξέλιξη του ίδιου σου του εαυτού!
Επιμέλεια Κειμένου Χαράς Βλαχοδήμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χαρά Βλαχοδήμου
