Σε όλα τα πράγματα υπάρχει η αρχή, υπάρχει και το τέλος. Στη δουλειά σου, τις προσωπικές σου σχέσεις, στα χόμπι σου, πάντα η ίδια διαδικασία. Πάθος, δόσιμο, αγάπη, συνήθεια, κούραση, τέλος.
Κανείς δεn μπορεί να ξεφύγει απ’ τους τίτλους του τέλους. Πάντα θα γράφεται το όνομά σου εκεί κι εσύ θα προσπαθείς να μετρήσεις τις απώλειες. Κύκλοι είναι όλα όσα ξεκινούμε να κάνουμε και κάποια στιγμή, ο κύκλος απαιτεί να ολοκληρωθεί. Ό,τι αφήνεις στη μέση σε κυνηγάει όπου κι αν πας κι απαιτεί από σένα να ορίσεις τον «θάνατό» του. Δολοφόνοι είμαστε όλοι, τελικά.
Αυτό που σε διαφοροποιεί απ’ τον διπλανό σου είναι ο τρόπος που έχεις μάθει να φεύγεις. Σίγουρα θα αναγκαστείς να σταματήσεις μια δουλειά ή να κόψεις μια επαφή που πλέον λειτουργεί τοξικά στην καθημερινότητά σου. Το σημαντικό είναι: πότε θα το κάνεις. Υπάρχει άραγε κατάλληλη στιγμή να αφήνεις κάτι που έχεις αγαπήσει στο παρελθόν, υπάρχει κάτι που να σου σηματοδοτεί ότι ήρθε η ώρα να αποχωρήσεις;
Πολλοί υποστηρίζουν πως πρέπει να εξαντλήσεις την υπομονή σου, τις αντοχές σου, τον εαυτό σου για να μπορείς να φύγεις με το κεφάλι ψηλά. Να πεις ότι προσπάθησες, ότι το εξάντλησες το θέμα. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι πώς μπορεί κάποιος που έχει κουραστεί, έχει κοπιάσει, έχει γονατίσει και φεύγει επειδή δεν αντέχει άλλο, να φύγει με σηκωμένο κεφάλι κι όχι έρποντας;
Φαντάσου λίγο τον εαυτό σου να ασχολείται με κάτι που αγαπάει, να δουλεύει με διάθεση, να δίνει κομμάτια του εαυτού του και να είναι απόλυτα επιτυχημένος ακριβώς γιατί αγαπάει αυτό που κάνει. Μετά από κάποια περίοδο έρχεται εκείνη η κορύφωση, είσαι στα ουράνια και νιώθεις πως δεν υπάρχει κάτι άλλο. Μπορεί να μη σε κουράσει κάτι, να μη σε πηγαίνει πίσω, να μην έχεις πρόβλημα με τους συνεργάτες σου, αλλά απλώς, να νιώθεις πως έχεις πάρει αυτό που ήταν να πάρεις απ’ τη συγκεκριμένη δουλειά. Έχει φτάσει κι έχεις τρυπήσει το ταβάνι που έβαλες κάποτε στον εαυτό σου. Θέλεις κάτι άλλο. Αναζητάς την αλλαγή.
Εκείνη είναι η κατάλληλη στιγμή να αποχωρήσεις. Εκείνη η στιγμή που νιώθεις επιτυχημένος. Τη στιγμή που ακόμα δεν έχει αλλοιωθεί το έργο σου, δεν έχεις αρχίσει να βαριέσαι, να κουράζεσαι, να αγανακτείς. Τη στιγμή που συνεχίζεις να είσαι σωστός απέναντι στις ευθύνες σου κι ακριβώς τη στιγμή που θα κοστίσει απ’ τους συνεργάτες, τα αφεντικά σου, τον ίδιο σου εαυτό, να φύγεις.
Στιγμάτισες με όλο σου το πάθος τη δουλειά που έκανες κι έφυγες στα καλύτερα σου. Έτσι μπορείς να θυμάσαι πάντα τον εαυτό σου στα καλύτερά του, δε θα αλλοιώνεις ό,τι έχεις κάνει και δε θα αφήνεις λάθος εντυπώσεις.
Το σημαντικό είναι λοιπόν, να μάθεις πότε πρέπει να αποχωρήσεις. Λίγο μετά την απόλυτη κορύφωση της επιτυχίας σου και λίγο πριν σου γίνει συνήθεια ό,τι αγάπησες. Είναι ανάγκη να μάθεις να ξεβολεύεσαι, να μην πνίγεσαι στη δύναμη της ρουτίνας και να γίνεις υπέρμαχος των αλλαγών. Είμαστε καλοί στο να ξεκινούμε κάτι που αγαπούμε. Θεματάκι έχουμε όταν αφήνουμε πίσω όσα κάποτε σήμαιναν τα πάντα για εμάς. Νομίζουμε πως θα σταματήσουν να υπάρχουν απλώς επειδή εμείς τα προσπερνάμε, αλλά δεν είναι έτσι.
Ό,τι κάποτε, αγάπησες, συνεχίζει να ζει μέσα σου και να σε επηρεάζει όσο το αφήνεις. Φρόντισε λοιπόν, τα πράγματα που αφήνεις να τα αφήνεις στον καιρό τους, τη στιγμή που καθρεφτίζουν τον καλύτερό σου εαυτό.
Όπου δεις κεφαλαίο γράμμα να ξέρεις ότι θα ακολουθήσει και μια τελεία. Είσαι υπεύθυνος για το τέλος των κεφαλαίων σου. Μη σε αφήσεις να κουραστείς, να μην μπορείς να αποδόσεις, να φτάσεις τον εαυτό σου στα κόκκινα, να φλερτάρεις με την αποτυχία, να τροφοδοτείς με την απρόβλεπτα κακή σου απόδοση, την απώλεια εμπιστοσύνης απ’ τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι ή αγαπάς, απλώς για να αφήσεις την τελεία να μπει από μόνη της. Δε γεννήθηκες για να αντέχεις.
Δεν προορίζεσαι για να μένεις σε καταστάσεις που δοκιμάζουν την ψυχική σου ηρεμία. Είσαι εδώ για να μάθεις να φεύγεις από ό,τι δε σε εξυπηρετεί πια. Να μάθεις να μη φοβάσαι τις νέες αρχές και να χαρίζεις τον καλύτερό σου εαυτό σε ό,τι αγαπάς.
Μην αφήσεις να σε απομακρύνουν πριν θελήσεις να απομακρυνθείς εσύ. Να είσαι από αυτούς που διαχειρίζονται τον «κακό τους εαυτό» και δε φτάνει ποτέ να λερώνει όσα αγαπούν. Να είσαι από αυτούς που τοποθετούν την τελεία εκεί που κανένας δε φανταζόταν ότι μπορεί να μπει.
Να χαράζεσαι με πάθος στις ζωές των άλλων και να φεύγεις με αξιοπρέπεια, τη στιγμή πριν αναγκαστείς να φύγεις έρποντας ή τρέχοντας.
Επιμέλεια Κειμένου Χαράς Βλαχοδήμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χαρά Βλαχοδήμου
