Όποια πέτρα και να σηκώσεις, από κάτω θα κρύβεται μία παράνομη σχέση. Μια σχέση, βαμμένη απ’ το ανεκπλήρωτο ή σχηματισμένη από αδυναμία και συμφέρον. Στην εποχή που οι άνθρωποι περνούν μια κρίση ταυτότητας, οι σχέσεις κλονίζονται, φθείρονται και ταριχεύονται. Τι πιο λογικό λοιπόν, μιας και δεν μπορείς να βγάλεις άκρη με την πρώτη σχέση να ξεκινήσεις μία δεύτερη; Είσαι τόσο καλός στην πρώτη που θέλεις να δοκιμαστείς ταυτόχρονα σε δύο πεδία μάχης. Λογικό.
Αν είσαι όμως τόσο καλός στην πρώτη, γιατί να έχεις ανάγκη και δεύτερη; Ή αν υποθέσουμε πως στην πρώτη απλώς υπάρχεις, γιατί να τη χρειάζεσαι στη ζωή σου, γιατί να μοιράζεσαι στα δύο; Άλογη σπατάλη φαιάς ουσίας.
Και κάπου εκεί, σαν απλός θεατής βλέπεις τους δύο ρόλους που πρωταγωνιστούν. Ο θύτης και το θύμα. Συχνά θύτης ονομάζεται ο δεσμευμένος, ο οποίος έχει ήδη άλλη μία σχέση σε παράλληλη πραγματικότητα. Αυτός που με το να μένει σε μία σχέση που δε θέλει, «λερώνει» τον εαυτό του και μιας και δε φτάνει αυτό, αποφασίζει να «λερώσει» και κάποιον τρίτο. Αυτόν που δεν αντέχει τη «μοναξιά» της πραγματικότητας που έχει δημιουργήσει και φτιάχνει μια παράλληλη σχέση για να καλύψει τα κενά του. Αυτόν που χρησιμοποιεί τους ανθρώπους είτε από αδυναμία είτε από δόλο.
Είναι αυτός που γράφει, τις περισσότερες φορές, την αρχή, τη μέση και το τέλος της ιστορίας. Γιατί αν δεν υπήρχε αυτός, δε θα υπήρχε «παράνομη» σχέση. Αν δεν επέλεγε να λυγίσει στα διπλά συναισθήματά του, δε θα υπήρχε το δέσιμο. Κι αν ήταν ικανός να βάλει τελεία σε όσα νιώθει ή όσα δε νιώθει, δε θα υπέγραφε την καταδίκη των εμπλεκόμενων ψυχών.
Οι ανάγκες του δίνουν το πλαίσιο στη σχέση που θα δημιουργηθεί κι ο άλλος έχει την ευθύνη του ναι ή του όχι. Η δικαιολογία πάντα υπάρχει, τα αυθόρμητα γίνονται προγραμματισμένα και τα απλά φαίνονται δύσκολα. Απ’ τις ώρες συναντήσης μέχρι το μέρος που θα επιλεχθεί για να αποφευχθούν τα αδιάκριτα βλέμματα. Αν το δεις από έξω, ο δεσμευμένος είναι ένα κορμί που χρησιμοποιεί μηχανή του χρόνου. Προσπαθεί να βρίσκεται και να λειτουργεί ταυτόχρονα σε δύο μέρη.
Κι επειδή σιχαίνομαι τις ταμπέλες κι αμφισβητώ λίγο το τι είναι σωστό και μη ή δίκιο κι άδικο, πρέπει να πω πως όσο πρόβλημα στον εγκέφαλο και να έχει ο «δεσμευμένος», πόσο μεγάλο πρόβλημα πρέπει να έχεις για να δέχεσαι τη δεύτερη θέση στη ζωή κάποιου; Μιλάμε για θύτες και θύματα, αλλά αν από μόνο σου επιλέγεις να παίξεις αυτούς τους ρόλους, κάτι δεν πάει καλά. Και πίστεψέ με δε θα το βρεις στις κρυφές συναντήσεις του μεγάλου σου έρωτα, που είναι τόσο μεγάλος, αλλά χωράει κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους.
Ο θύτης είναι θύτης απ’ τη στιγμή που υπάρχει θύμα. Γιατί να θέλεις να είσαι σε μία σχέση στην οποία οι ανάγκες σου μένουν αφρόντιστες; Ποιος σου είπε ότι ο μεγάλος «δεσμευμένος» σου έρωτας θα φερθεί σε εσένα διαφορετικά; Κι αν το θύμα επιλέγει συνειδητά αυτή τη θέση, στην ουσία «τα θέλει ο κώλος του», ταυτόχρονα δεν αποδεσμεύεται ο ρόλος του θύτη;
Θα ήθελα να αφήσω αναπάντητο το ερώτημα ως τροφή για σκέψη αλλά όχι. Κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών και σε ένα κόσμο που θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, είναι ανάγκη να σέβεσαι και να εκτιμάς τη σχέση σου αλλά και τον έρωτα των άλλων προς εσένα. Αν επιλέγεις να κυνηγήσεις τη φωτιά που σου προκαλεί ένας τρίτος άνθρωπος, αποδέσμευσε και τη μόνιμη σχέση σου από τα δεσμά σου.
Σκέφτηκες ποτέ ότι με το να ξοδεύεις σκέψεις και συναισθήματα για τον τρίτο άνθρωπο, μπλοκάρεις και τον «νόμιμο» σύντροφό σου απ’ την ευκαιρία της ευτυχίας στη ζωή του; Γιατί ευτυχία δεν είναι να είσαι με κάποιον που κοιμάται σκεπτόμενος κάποιον άλλον ή γεμίζοντας τα κενά του σε άλλες αγκαλιές.
Παράνομες σχέσεις, η εικόνα της κοινωνίας σε μικρογραφία. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, η αλήθεια γονατίζει ντροπιασμένη, κρυμμένη στις σκιές κι η απίστευτα όμορφη βιτρίνα της μονιμότητας στη ζωή σου σε κρατάει δέσμιο. Σε καθιστά αυτοκαταστροφικό.
Αν αναρωτιέσαι ποιος ρόλος είναι καλύτερος συγκριτικά, θα σε απαλλάξω λέγοντάς σου πως μπορείς να μην παίξεις κανέναν από τους δύο. Άσε τις αμαρτίες στους αδύναμους κι εσύ κοιμήσου με μαξιλάρι την απόλαυση του να έχεις όποιον πραγματικά αγαπάς στο κρεβάτι σου.
Επιμέλεια Κειμένου Χαράς Βλαχοδήμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χαρά Βλαχοδήμου
