Σε έναν κόσμο που η θεωρία δεν έχει καμία σχέση με την πράξη και το παράλογο έχει πάρει τη θέση της λογικής, πρέπει να ξεβολευτείς από όσα μέχρι τώρα ήξερες και να ταράξεις τα νερά του κόσμου και του κοσμάκη.
«Μέτρον άριστον», μας δίδασκαν από τη μέρα που γεννηθήκαμε. Αυτό είναι το υγιές, το ορθό, το καλύτερο για την ισορροπία μας. Μα δεν εννοούσαν τη μετριότητα. Δεν υπάρχει μέτρο στην μετριότητα.
Ψάχνεις να βρεις τη μέση λύση και μπαλαντζάρεις ανάμεσα σε ημιτελείς αποφάσεις και μη ξεκάθαρες καταστάσεις. Σε έχει φάει ο συμβιβασμός και το γκρίζο χρώμα. Μη φοβάσαι να το παραδεχτείς. Έμεινες και εσύ σε σχέσεις που μόνο καλές για την υγεία σου δεν ήταν, από φόβο μήπως πέσεις σε κάτι χειρότερο. Σφράγισες τα χείλη σου για να μη ξεστομίσουν όσα το σώμα σου δεν είχε τα κότσια να κυνηγήσει. Έκλεισες τα μάτια σου για να μην είναι συνένοχοι της ταρίχευσης των συναισθημάτων σου. Μυαλά ερμητικά κλειστά.
Φοβήθηκες την ευτυχία σου και βολεύτηκες με όσα λιγότερα βρήκες στο διάβα σου. Βλέπεις το λίγο πονάει λίγο λιγότερο από το πολύ και πολύ λιγότερο από το καθόλου.
Φαντάσου τη μετριότητα σαν την τοπική αναισθησία. Είναι αρκετή για να μην πονάς, αλλά δεν κρατάει για πάντα και δε σε βοηθάει να αποφύγεις τις «ουλές».
Κατά καιρούς, θεωρήσαμε πως το μέτριο, μας προστατεύει από το κακό. Μεγάλη παγίδα. Γιατί το κακό είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος. Ό,τι λοιπόν, σε αποστασιοποιεί από το κακό, σε κρατάει μίλια μακριά και από το καλό. Ό,τι είναι ικανό να σε κάνει ευτυχισμένο, ταυτόχρονα έχει και το δικαίωμα να σε ρίξει στα τάρταρα της κόλασης. Όταν επιλέγεις το καλό, επιλέγεις και την πιθανότητα του κακού παράλληλα.
Προφανώς δε θέλεις να πονέσεις, αλλά ο πόνος σου δείχνει πως είσαι ζωντανός και όχι μια μούμια ξεχασμένων αναμνήσεων. Δεν είναι τυχαίο που οι «ακραίοι» λένε: «ούτε τον καφέ μου δεν πίνω μέτριο». Δεν ταιριάζει στην ανθρώπινη φύση σου, ρε παιδάκι μου. Γεννήθηκες για να παλεύεις και όχι να φυτοζωείς. Γεννήθηκες για να αντιστέκεσαι σε όσα δεν έχουν παλμό, όσα δε μιλούν στην ψυχή σου. Ν’ αντιδράς σε όσους πασχίζουν να σου φορέσουν φίμωτρο. Πρέπει να αφυπνιστείς και η μετριότητα μόνο αυτό δε σε βοηθάει να κάνεις.
Από την άλλη, το χείριστο σε φτάνει στον πάτο, αλλά ταυτόχρονα σε σπρώχνει να γνωρίσεις τις αντοχές, τα μέτρα και τα σταθμά σου. Όταν βρεθείς αντιμέτωπος μ’ αυτό, θα αναγκάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό να σηκωθεί. Πιο κάτω δεν έχει και το ξέρεις. Μονόδρομος και πάλι από τη μάχη σου με το κακό είναι η κορυφή του καλού.
Οι συμβιβασμοί στη μετριότητα και η στασιμότητα είναι βέβαιος θάνατος της φλόγας μέσα σου. Ναρκώνεσαι από όλα όσα βάζεις σε pause. Αναβάλλεις όλα όσα μπορούν να σε οδηγήσουν στην εξέλιξη. Γιατί, φίλε μου κατά βάθος το ξέρεις πως μία μέρα ο νεκρός αγωνιστής μέσα σου, θα αναστηθεί και θα είναι πεινασμένος για όλα όσα με το στανιό τον ανάγκασες να εγκαταλείψει. Αν λοιπόν, επιλέγεις τη μετριότητα για να προστατευτείς, να βολευτείς, από φόβο να μαγνητίσεις τους δύο πόλους της πραγματικής ζωής, πρέπει να ξέρεις πως καταδικάζεις τον εαυτό σου στο κενό. Και αυτό που ζεις δεν είναι πρόβα τζενεράλε. Είναι η μόνη ευκαιρία που σου δίνεται και πρέπει να τη ζήσεις ακραία, παράφορα και ακατάλυτα.
Άκου την καρδιά σου και μη φοβάσαι. Ό,τι και να έρθει, μπορείς να το αντιμετωπίσεις αν δεν είσαι μαστουρωμένος από ενέσεις μετριότητας.
Η μετριότητα είναι για τους μέτριους και τα άκρα γι’ αυτούς που διψάνε για ζωή. Έχεις μια επιλογή να κάνεις. Μην αργείς. Ο χρόνος δε θα σε περιμένει. Θα ζήσεις ή θα είσαι θεατής;
Επιμέλεια Κειμένου Χαράς Βλαχοδήμου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Χαρά Βλαχοδήμου
