Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ταινίες που τις θεωρούμε ορόσημα, είτε επειδή κάτι σημαίνουν για μας είτε επειδή περνάμε καλά βλέποντάς τις. Τι κι αν ο μετρητής έχει δείξει διψήφιο αριθμό προβολών, η αίσθηση της πρώτης φοράς παραμένει ανεξίτηλη. Κάθε φορά ανακαλύπτουμε ένα διαφορετικό μα συνάμα συναρπαστικό για τον εγκέφαλο συναίσθημα, που δεν το είχαμε αντιληφθεί την προηγούμενη φορά. Γι’ αυτό το λοιπόν το συναίσθημα θα παραθέσω πέντε ταινίες, εξαιρετικά λατρεμένες προσωπικά, που κάθε φορά που τις βλέπεις σου δίνουν κάτι νέο. Κάποια ταινία από τη λίστα ίσως είναι και η δική σου αγαπημένη. Ή μπορεί και να γίνει.
Pride and Prejudice (2005)
Η μεταφορά ενός βιβλίου στη μεγάλη οθόνη είναι από μόνο του ένα τεράστιο τόλμημα. Στην εν λόγω περίπτωση, το αριστούργημα της Τζέιν Οστιν, επ’ ουδενί δεν έχασε την αίγλη του από τον σκηνοθέτη της ταινίας, Τζο Ράιτ. Η αντισυμβατική για την τότε εποχή (19ος αιώνας, Αγγλία), Ελίζαμπεθ Μπένετ (Κίρα Νάιτλι), αρνείται πεισματικά τα πρότυπα της εποχής, δε δέχεται να καθορίζεται η μοίρα της από έναν γάμο, δεδομένης της οικονομικής κατάστασης της οικογένειάς της, αλλά και το ότι είναι η μεγαλύτερη αδερφή από τις υπόλοιπες τρεις. Η μετακόμιση των κ. Μπέκλεϊ και Ντάρσι (Ντόναλντ Σάδερλαντ), περιπλέκει ακόμα πιο πολύ το σκηνικό της προκατάληψης. Κάθε συνάντηση των πρωταγωνιστών Ντάρσι – Ελίζαμπεθ είναι εκρηκτική. Από τη μία η προκατάληψη της καταγωγής κι από την άλλη η περηφάνια του χαρακτήρα, ένα πρωτότυπο μείγμα έξυπνων διαλόγων, με εμβάθυνση στις σκοτεινές πτυχές της αγγλικής αριστοκρατίας, αλλά και στο πώς μπορεί ένα διαφορετικό μυαλό να επιβιώσει σε έναν τόσο κίβδηλο κόσμο. Ο ρομαντισμός διάχυτος στο φιλμ από την αρχή έως το τέλος του.
Ηθικό δίδαγμα της ταινίας: Το να είσαι ένα διαφορετικό μυαλό δε σε κάνει αυτόματα να μειονεκτείς έναντι των άλλων, καθώς μπορεί οι άλλοι να είναι απλώς πιο πίσω.
Γιατί επιλέγω να την ξαναδώ: Ίσως επειδή η εποχή του ρομαντισμού και η αποστολή γραμμάτων έχει χαθεί οριστικά ως τρόπος έκφρασης. Κάθε φορά διαπιστώνω και κάτι καινούργιο σε σχέση με τον χαρακτήρα των ηρώων. Αν σε ενδιαφέρει η κλασική λογοτεχνία, αξίζει τόσο να παρακολουθήσεις την ταινία όσο και να διαβάσεις το βιβλίο.
Amelie (2001)
Μπορούμε να μιλάμε ατελείωτες μέρες κι ώρες γι’ αυτήν την ταινία! Και τι να πει κανείς για τη μουσική του Yann Tiersen; Η πρωταγωνίστρια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια εξέχουσα προσωπικότητα της ονειροπολικής έκφρασης, που βρίσκει την αδελφή ψυχή της στο πρόσωπο ενός άνδρα που συλλέγει πεταμένες φωτογραφίες από τα αυτόματα φωτογραφικά μηχανήματα. Έτσι, εκτυλίσσεται ένα μακρύ αλλά καθόλου κουραστικό κυνηγητό του απόλυτου έρωτα. Η Amelie Poulain (Οντρέ Τοτού) είναι ένα πλάσμα το οποίο σε ταξιδεύει σε μια συνοικία της Γαλλίας ζώντας μια σειρά περίεργων καταστάσεων, μοιράζοντας απλόχερα τη γλυκύτητα της ζωής και της αγάπης.
Ηθικό δίδαγμα της ταινίας: Ο έρωτας καραδοκεί στα πιο απρόσμενα μέρη, με τις πλέον απρόσμενες συνήθειες.
Γιατί επιλέγω να την ξαναδώ: Τι περισσότερες φορές ανακαλύπτω και μιαν άλλη πτυχή της πρωταγωνίστριας. Αν θέλεις να ταξιδέψεις στη Γαλλία με την συνοδεία ενός πιάνου και με ξεναγό την πιο αισιόδοξη και ρομαντική ψυχή, τότε αξίζει να την παρακολουθήσεις έστω και μία φορά.
O Κύκλος των Χαμένων Ποιητών (2000)
Προφανώς και δε θα έλειπε από τη συγκεκριμένη λίστα αυτή η ταινία-μύθος, η ταινία που θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να εντάσσεται σε κάθε κύκλο της εκπαίδευσης. Οι λόγοι άπειροι, από τον αντικομφορμιστή καθηγητή Τζον Κίτινγκ (Ρόμπιν Γουίλιαμς), ο οποίος, σε ένα άκρως συντηρητικό σχολείο, έμαθε στους μαθητές του να ακολουθούν τα όνειρα και την ψυχή τους, πέρα από «καλλωπισμένα» επαγγέλματα διδάσκοντάς τους το περίφημο “Carpe diem”, έως τους γονείς του αδικοχαμένου μαθητή που κατάλαβαν, με τον χειρότερο τρόπο, τη δίψα της ελευθερίας. Η ταινία αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον συντηρητισμό της σκέψης (αλλά και γενικότερα της «στάσιμης» ζωής), τον προοδευτισμό, την ανιδιοτέλεια και τον αλτρουισμό.
Ηθικό δίδαγμα της ταινίας: Αδράξτε τη μέρα σας, ρουφήξτε κάθε σταγόνα ζωής, ζήστε, ζήστε, ζήστε που να πάρει!
Γιατί επιλέγω να την ξαναδώ: Οι σκέψεις ίδιες κάθε φορά, πόσο λειτουργικά όμορφο θα ήταν αν στη ζωή μας συναντούσαμε καθηγητές που θα τους αποκαλούσαμε “My Captain”. Διότι κάθε φορά μάς υπενθυμίζει ότι είμαστε τόσο εύθραυστοι όσο ένα κρυστάλλινο βάζο. Επειδή πάντα μας προτρέπει να ζούμε για εμάς με εμάς κι όχι στην comfort zone του εκάστοτε τύπου εκεί έξω.
Eat Pray Love (2010)
Όλα ξεκινούν όταν η Λιζ (Τζούλια Ρόμπερτς) ανακοινώνει τη φράση «δε θέλω να είμαι παντρεμένη». Ένα διαζύγιο που λειτουργεί λυτρωτικά στην ψυχή της, καθώς τη φέρνει πιο κοντά στα ενδότερά της. Οι τοποθεσίες που παρουσιάζονται είναι εκπληκτικές, αφού, αν είσαι λάτρης των ταξιδιών, των ζυμαρικών και της Ιταλίας εν γένει, τότε θα την απολαύσεις ακόμα περισσότερο. Η αναζήτηση με το να έρθει πιο κοντά στον Θεό τη βοηθά να γνωρίσει τον έρωτα στα μάτια του Φελίπε (Χαβιέρ Μπαρδέμ). Εκείνη, πιο ήρεμη εσωτερικά, καταλαβαίνει την αξία ενός πραγματικού έρωτα πλέον.
Ηθικό δίδαγμα της ταινίας: Ποτέ δεν είναι αργά για να αναζητήσουμε τον εαυτό μας, όλα είναι απλώς μια απόφαση.
Γιατί επιλέγω να την ξαναδώ: Διότι, μέσα από τη Λιζ, ζούμε τις δικές μας λυτρώσεις, τα δικά μας μικρά θαύματα, επειδή μας αρέσουν τα ζυμαρικά και, στο κάτω κάτω, όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε έναν τέτοιο έρωτα, πιο συνειδητοποιημένο!
Συντάκτης: Αμέλια Έβανς
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
