Τελικά, έναν γονιό τι τον αφορά σε σχέση με τον γιο του άραγε; Αν είναι υγιής, αυτάρκης, χαρούμενος, αν είναι ολοκληρωμένη προσωπικότητα ώστε να γίνει ένας ισορροπημένος ψυχικά ενήλικος. Αν, πάλι, είσαι μέσος γονιός γαλουχημένος στην παρωχημένη κοινωνία του ελληνικού γαλατικού χωριού, ίσως και να μη σε νοιάζει τίποτα παραπάνω από το να μη βγει ομοφυλόφιλος.
Με βάση τα παραπάνω τοποθετήθηκε κι η κα. Μουτίδου, που εξέφρασε δημόσια όλες αυτές τις σκέψεις που μας έρχονται καθημερινά όσοι μεγαλώνουμε γιους σε αυτό το μεγάλο χωριό. Ένα απόσπασμα του λόγου της, που λειτουργεί σαν αλάτι με καθαρό οινόπνευμα πάνω σε ανοιχτή πληγή, η οποία ματώνει και ματώνει και ματώνει, αλλά ποιος νοιάζεται καλέ, αυτό λέει η παράδοση, αυτό το κληροδότημα λάβαμε από τις προηγούμενες γενιές, είναι εκείνο που χαρακτηριστικά αναφέρει: «Μανάδες γεμάτες πληγές που τα παιδιά τους δεν έχουν κάνει οικογένεια, φαρμαρκωμένες που τα παιδιά δεν κατάφεραν να διαλυθούν όπως οι ίδιες. Μανάδες που το παιδί τους είναι ομοφυλόφιλο, αλλοπρόσαλλες γυναίκες που δίνουν προτεραιότητα στα δικά τους θέλω. Μη φοβάστε! Οι άνθρωποι δε βγαίνουν ομοφυλόφιλοι, ούτε γίνονται ομοφυλόφιλοι, ούτε φυτρώνουν ομοφυλόφιλοι. Είναι ομοφυλόφιλοι.»
Ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει, παίρνοντας μαζί του οτιδήποτε βρίσκει στο πέρασμά του. Μίλησε για τις μανάδες που δεν έχουν καταφέρει να ζήσουν τη ζωή τους, έχουν καταφέρει να αντέξουν τον άντρα που τους φόρτωσαν με το ζόρι στο χωριό κι επειδή θεωρούσαν πως έφτιαχναν έναν καλό μουσακά κι είχαν καθαρό σπίτι, ήταν κατάλληλες ώστε να μεγαλώσουν παιδί. Αυτές οι μανάδες λοιπόν, μεγάλωσαν έναν γιο μέσα στα πρότυπα της τοξικής αρρενωπότητας, ήτοι, να μην προσφέρει ίχνος βοήθειας στο σπίτι, καθώς είναι γυναικεία δουλειά, να μη στηρίζει τη γυναίκα του, την κοπέλα του, τη σύντροφό του στα δύσκολα, καθώς δεν έχει ίχνος ενσυναίσθησης κι όπως θα του έχει μάθει η μαμά του «εσύ είσαι άντρας δεν μπορείς να βοηθήσεις σε αυτά» κι άλλα τέτοια «όμορφα πρότυπα» συντροφικότητας. Οι εν λόγω μανάδες που θεωρούν πως το παιδί τους, το καμάρι τους πρέπει να παντρευτεί ώστε να μεταφέρει να μεταλαμπαδεύσει τις «όμορφες παιδαγωγικές μεθόδους» που το ίδιο έλαβε και προφανώς κάνουν ολημερίς τεράστιους σταυρούς ώστε να μείνει μακριά από την ομοφυλοφιλία, παναγιά μου και χριστέ μου θεός φυλάξει τέτοιο κακό μην τους βρει.
Οι μανάδες εκείνες που όταν παντρεύεται το παλικάρι τους, αρχίζουν και κάνουν ψυχολογικό πόλεμο οικιακής οικονομίας στη σύντροφό του, η οποία όση καλοσύνη και να έχει, αν δε φτιάχνει μουσακά όπως της μητέρας του κανακάρη, είναι άχρηστη. Σε τυχόν ερχομό ενός παιδιού και δη αγοριού, αρχίζουν να συμβουλεύουν τη μάνα να μην το παίρνει αγκαλιά για να μη γίνει ο λεγόμενος «μαμάκιας»- λεπτομέρειες βέβαια αν μιλάμε για βρέφη, παιδιά. Εννοείται πως το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν στο αγόρι είναι πως «οι άντρες δεν κλαίνε κι είναι δυνατοί».
Η κα. Μουτίδου ενόχλησε τον συντηρητισμό όλων όσοι μεγαλώνουμε αγόρια στο σήμερα υπό την εποπτεία του χτες, καθώς πρέπει κάποια στιγμή σε τούτο το γαλατικό χωριό να πάψουμε ασκούμε το άθλημα του στρουθοκαμηλισμού. Και ναι, ίσως ήταν άστοχο να φωτογραφίζεται μόνο η μητέρα για την παθογένεια της ελληνικής πυρηνικής οικογένειας, λες κι ένας πατέρας δεν έχει καμία ευθύνη. Προφανώς και μια άποψη, από όπου κι αν προέρχεται κι όσο υγιή βάση κι αν έχει θα έχει κι ελλείψεις και λάθη και θα φέρει κι αντιδράσεις δίκαιες, όταν πατάει σε στερεότυπα για να μιλήσει για στερεότυπα. Προφανώς κι είναι εξαιρετικά δύσκολο, και μιλάω ως μάνα, να κάνεις την αυτοκριτική σου, όταν δέχεσαι διαρκώς κι από παντού κριτική και ταυτόχρονα ζεις σε μια διαρκή αγωνία για το αν κάνεις καλά τη δουλειά σου.
Όμως, αν θες να δεις την ουσία όσων η Μουτίδου είπε, χωρίς να σταθείς στο δέντρο, είναι πως επιτέλους, χρειάζεται η αγωνία του γονέα να επικεντρωθεί στο αν ο γιος του, είναι καλά στη σωματική του και στην ψυχική του υγεία, αν είναι αυτάρκης, να εστιάσει στο να μην προσβάλλει, να μη χειροδικεί, να σέβεται κάθε έμψυχο ον σε τούτη τη ζήση. Θα πρέπει να την αφορά, να μη γίνει δ@λοφόνος και βι@στής, να μη θεωρήσει ποτέ οκ να ζωγραφίσει τρίλιζες σε σώματα συμμαθητών του.
Να πάψουμε οι γονείς να θεωρούμε ότι έχουμε το αλάθητο. Εφόσον εν έτει 2023 δε θέλουμε να αλλάξουμε τρόπο σκέψης τουλάχιστον να σταματήσουμε να τον μεταλαμπαδεύουμε. Και γι’ αυτό ας της πούμε ευχαριστώ.
Συντάκτης: Αμέλια Έβανς
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
