«Πωλείται η παρούσα παιδεία τούτης της χώρας», θα μπορούσε να είναι και κάποιος τίτλος μιας κοινωνικής ταινίας, μιας πολιτικής σάτιρας, ενός οργουελικού μυθιστορήματος. Όμως όχι. Είναι η ζοφερή πραγματικότητα που για άλλη μια φορά θα κληθεί η μαθητική και φοιτητική κοινότητα να παλέψει εναντίον της, με τις αξίες της και τα ιδανικά της, για τους κόπους της και τα δικαιώματά της.
Ένας φλεγόμενος αγωνιστικός Γενάρης είναι σε εξέλιξη. Ο λόγος; Το επερχόμενο νομοσχέδιο για τη δημιουργία μη κρατικών Πανεπιστημίων σε μεγάλες πόλεις της χώρας. Οι προβληματισμοί γι’ αυτό το «καινοτόμο» εγχείρημα πολλοί, όπως το με ποια κριτήρια θα γίνονται δεκτοί οι φοιτητές, αν θα είναι μόνο εισοδηματικά ή και ποιοτικά, παραδείγματος χάριν ένας Μ.Ο. Απολυτηρίου Λυκείου 16, το τι θα συμβεί με την εγκυρότητα των πτυχίων σε σχέση με αυτά των Δημόσιων ΑΕΙ 4ετούς ή και τα διπλώματα 5ετούς φοίτησης, αλλά και πώς ο επιχειρηματικός χαρακτήρας των αγορασμένων πτυχίων θα μειώσει την αξία της δημόσιας παιδείας, προς πάσα κατεύθυνση.
Κι αναφέρουμε μια τυχαία ( ; ) βάση εισαγωγής καθότι, κατά καιρούς το πολύπαθο Υπουργείο Παιδείας ενεργούσε ως άλλο υπουργείο μαγείας, βγαλμένο από τις ταινίες του Harry Potter, κάνοντας φανταστικά πράγματα, όπως την εισαγωγή της ελάχιστης βάσης μαθημάτων στις σχολές με απόρροια να μένουν χιλιάδες μαθητές έξω από τις σχολές της προτίμησής τους, όχι εξαιτίας του χαμηλού μέσου όρου τους, αλλά γιατί δεν έπιασαν την ελάχιστη βάση του μαθήματος που είχε ορίσει η σχολή (απίστευτα πράγματα). Πλέον, μετά από τη χρόνια απαξίωση της δημόσιας παιδείας μέσω των μειωμένων πόρων, τις ανεπαρκείς υποδομές των Πανεπιστημιακών εγκαταστάσεων, έρχεται κι η πρόθεση της κυβέρνησης να θεσμοθετήσει κάτι το οποίο απαγορεύεται ρητά από το Σύνταγμα της χώρας.
Οι χτεσινές κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήματος, για τον μέσο νοικοκυραίο αλλά και για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αυτά τα «ρεμάλια» που κλείνουν τις σχολές και τεμπελιάζουν για να γλιτώσουν την εξεταστική εις βάρος εκείνων που θέλουν να μελετήσουν και να αποφοιτήσουν, θύμισε κάτι από τα παλιά. Η μαζικότητα κι η γενναιότητα του φοιτητικού κινήματος, όμως κι ευτυχώς, ήταν και συνεχίζει να είναι τεράστια. Μαθητές, φοιτητές και καθηγητές, μια γροθιά, στα προαύλια των σχολών που έχουν πάρει φωτιά με συνελεύσεις, συντονιστικά, πορείες, όλα με γοργούς ρυθμούς και με ψηλά το κεφάλι.
Κύριο αίτημα, να τηρηθεί η επιταγή του άρθρου 16 του Συντάγματος. Αυτά τα παιδιά, αυτοί οι φοιτητές δεν αγωνίζονται γιατί θέλουν να είναι αιώνιοι φοιτητές. Το φοιτητικό κίνημα δεν απαρτίζεται ούτε από άεργους, ούτε από ρεμάλια, ούτε από βολεμένα παιδιά που θέλουν να απαξιώσουν το πτυχίο τους. Η προσπάθεια στοχοποίησης αυτής της κοινότητας γίνεται με πολύ συγκεκριμένα κίνητρα, προκειμένου γι’ άλλη μια φορά να γίνει διαστρέβλωση της κοινής γνώμης, ώστε να επιτευχθούν σαφώς πιο εύκολα οι σκοποί που πάντα αγιάζουν τα μέσα.
Αντίθετα, το πανεκπαιδευτικό κίνημα έδειξε την πυγμή του μέσω των κινητοποιήσεων κι απέδειξε πως είναι παρόν, δείχνοντας να μην τρέφεται από τις διαβεβαιώσεις του κ.Πιερρακάκη, πως δεν καταπατάται ο βασικός πυρήνας του εν λόγω άρθρου. Το κίνημα δε ζητάει τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από το να μην υπάρξει απαξίωση της δημόσιας παιδείας, μέσω των αγοραστών πτυχίων. Απλό. Αυτά τα παιδιά, μάχονται για να παραμείνει η τριτοβάθμια εκπαίδευση ανοιχτή σε όλους κι όχι σε λίγους· δεν είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για την ανάπτυξη ιδιωτικής εκπαίδευσης, όταν η μόνη αναβάθμιση που έχει υπάρξει τα τελευταία χρόνια στη δημόσια παιδεία είναι η δημιουργία της πανεπιστημιακής αστυνομίας!
Προφανώς, δε μιλάμε για φοιτητές που μάχονται από χόμπι, ούτε επειδή τους βολεύει η τωρινή η κατάσταση. Πολλοί φοιτητές επιβαρύνονται δυσβάσταχτα ποσά για τη στέγασή τους, καθώς οι φοιτητικές εστίες είναι ελάχιστες, δεν υπάρχουν λέσχες σίτισης κι αν υπάρχουν είναι έρμαια των catering, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Οι φοιτητές βρίσκονται σε μια διαρκή οικονομική δυσκολία, αυτό είναι που δεν έχουμε καταλάβει. Η γραφική ύλη, οι σημειώσεις, ο εξοπλισμός (ένα φουλ σετ σχεδίασης που απαιτείται στο Πολυτεχνείο κοστίζει ένα κατοστάρικο), οι μετακινήσεις, ακόμα και η εκπαίδευση ενηλίκων που καλούνται να κάνουν οι φοιτητές για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της σχολής τους, είναι αυτά που χρήζουν προσοχής κι υποστήριξης, και που πολύ επιμελώς μένουν στην άκρη.
Πριν τους χαρακτηρίσεις, άκουσέ τους, διότι αυτοί είναι το μέλλον μας, έχουν αγωνιστεί για να εισαχθούν στην εκάστοτε σχολή κι αυτή τη στιγμή λένε το αυτονόητο: πως οι σπουδές δε θα πρέπει να είναι προνόμιο, αλλά δικαίωμα για όλους. Αν στον μέσο θεατή φαίνεται σαν βόλεμα, τότε το ζήτημα δεν είναι το πανεκπαιδευτικό κίνημα, αλλά ο μέσος θεατής.
Για μια φορά, η κοινωνία ας σταθεί στο ύψος των περιστάσεων που της αρμόζει, προκειμένου να κατανοήσει πως, όταν όλα γίνονται ιδιωτικά (παιδεία, υγεία), όμως ταυτόχρονα εμφανίζεται η έννοια τους χρέους που ξαφνικά χαρακτηρίζεται δημόσια, κάπου μπάζει το πράγμα. Κι όσοι το βλέπουν κι αγωνίζονται γι’ αυτές τις αξίες δεν αξίζουν να σε έχουν απέναντί τους, αλλά μαζί τους, διότι μόνο τότε θα μπορέσουμε επιτέλους να έχουμε μια δικαιότερη κι αλληλέγγυα κοινωνία.
Να θυμόμαστε πως κάθε φορά που οι φοιτητές βγαίνουν στον δρόμο, έχουν πάντα έναν πολύ καλό λόγο για να το κάνουν.
Πηγή φωτογραφίας: parallaxi.mag
Συντάκτης: Αμέλια Έβανς
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
