Ο χώρος του γηπέδου πάντα ήταν πάντα «εύφορος» για τις πιο απροσδόκητες κι ετερόκλιτες συμπεριφορές. Υπάρχουν πολλών ειδών ξεσπάσματα βλέποντας έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, όλα θεμιτά: Μπορεί να χαρείς με την ομάδα σου που νίκησε, να ζηλέψεις τον αντίπαλο που έπαιξε καλύτερα, να απογοητευτείς από ένα αποτέλεσμα, να νιώσεις αδικία, περηφάνια, θυμό και γνήσια ευτυχία. Κανένα από τα παραπάνω συναισθήματα, δεν προάγουν τον ρατσισμό, αγκάθι που κι ο ίδιος ο αθλητισμός ως έννοια πολεμά από τη γέννησή του.
Για την καταπολέμηση του ρατσισμού, έκανε λόγο σε συνέντευξη τύπου ο 23χρονος εξτρεμ της Ρεάλ Μαδρίτης Βινίσιους Ζούνιορ, ο οποίος έχει ανακηρυχθεί σε σύμβολο κατά του ρατσισμού στα γήπεδα. Ο γνωστός ποδοσφαιριστής της ισπανικής ομάδας Ρεάλ Μαδρίτης, μίλησε για όλα τα περιστατικά που έχει βιώσει κατά τη διάρκεια των αγώνων (κι εδώ που τα λέμε δεν είναι λίγα). Σε ένα εντελώς συναισθηματικά φορτισμένο κλίμα όπου δάκρυσαν έως και οι παρόντες δημοσιογράφοι ανέφερε ότι: «Το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι πολύ σημαντικό, αλλά ο αγώνας ενάντια στον ρατσισμό είναι επίσης πολύ σημαντικός. Οι μαύροι άνθρωποι πρέπει έχουν μια κανονική ζωή. Αν ήταν έτσι, θα πήγαινα στους αγώνες του συλλόγου μου επικεντρωμένος μόνο στο παιχνίδι. Το μόνο πράγμα που θέλω είναι να παίζω ποδόσφαιρο και να έχουν όλοι μια κανονική ζωή.»
«Η έλλειψη τιμωρίας είναι αυτό που με απογοητεύει περισσότερο, ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν χωρίς να συμβεί τίποτα αφού δεν κάνουν τίποτα. Στη Βαρκελώνη σχηματίστηκε μια υπόθεση που θα ήθελα να μη συμβεί για να σταματήσει ο κόσμος να λέει αυτό που λέει. Για να μη λένε τα παιδιά τέτοια πράγματα, γιατί είναι αλήθεια ότι όταν ήμουν παιδί δεν ήξερα τι είναι ρατσισμός.», ανέφερε, εκφράζοντας τον έντονο προβληματισμό του, για την ατιμωρησία των ανθρώπων που αρέσκονται σε ρατσιστικές επιθέσεις, κι έκανε επίσης διαχωρισμό σχετικά με το trash-talk και το πόσο διαφορετικό είναι να προσβάλεις κάποιον για τον χρώμα του δέρματός του.
Ο εν λόγω ποδοσφαιριστής έχει κληθεί να αντιμετωπίσει συμπεριφορές κατάπτυστες, όπως το να ακούει ήχους όπου παρέπεμπαν σε μαϊμού, ή το να του πετάνε μπανάνες. Στην τελευταία συνέντευξη που έγινε, με αφορμή το φιλικό Ισπανίας-Βραζιλίας, ο ίδιος δακρυσμένος μίλησε για όλα αυτά που βιώνει κατά καιρούς, και διαβεβαίωσε πως δεν πρόκειται να φύγει από τη χώρα, ούτε να τους κάνει τη χάρη, ενώ θα συνεχίζει να παίζει στη Ρεάλ. Το πιο λυπηρό της υπόθεσης, είναι ότι δέχθηκε από συνάδελφό του και τερματοφύλακα, τον Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ την παρακάτω απάντηση «Άρτος και θεάματα! Εκείνος είναι ο πρώτος που προσβάλει κι επιτίθεται στους αντιπάλους του. Μην είσαι αδ@@@ή, το ποδόσφαιρο είναι για άντρες.», πηγαίνοντας την τοξική αρρενωπότητα σε άλλο λέβελ.
Πόσο αξιοθρήνητο είναι να υπάρχουν άνθρωποι που μισούν κάτι το οποίο από τύχη δεν είναι; Το να είναι κάποιος ρατσιστής είναι ίσως το πιο βλακώδες μα και συνάμα ντροπιαστικό συναίσθημα, καθώς δεν υπάρχει ουσιαστική αλήθεια στον ρατσιστικό του λόγο. Το να είσαι ρατσιστής, το μόνο που καταδεικνύει είναι πως υπάρχει έλλειψη στοιχειώδους παιδείας αλλά κι ανθρωπιάς μέσα σου. Πηγαίνεις σ’ ένα γήπεδο για να δεις την αγαπημένη σου ομάδα, που απαρτίζεται από ανθρώπους όπως κι η αντίπαλη. Πώς γίνεται να μην αντιλαμβάνεσαι ότι στα πλαίσια της καζούρας δεν επιτρέπεται να προσβάλεις τους αντιπάλους για την καταγωγή, το χρώμα, τη φυλή ή την ταυτότητά τους;
Βέβαια, σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί πως ένας άνθρωπος που είναι ρατσιστής εντός γηπέδου, η ιστορία μας έχει δείξει πως θα είναι στα σίγουρα κι εκτός αυτού. Άρα, δεν είναι περί καζούρας το ζήτημα, αλλά περί γενικότερης φιλοσοφίας ζωής. Ας εξαλείψουμε τον ρατσισμό από κάθε κοινωνική δραστηριότητα, εντός κάθε πλαισίου. Ας πάρουμε παράδειγμα από το θάρρος του Βινίσιους, που πεισμώνει και δεν τα παρατάει, δακρύζοντας μπροστά στην κάμερα και μας δείχνει πως το παράπονο γίνεται η δύναμή του.
Να μάθουμε επιτέλους, να μη μισούμε κάποιον που από τύχη δεν είμαστε εμείς.
Συντάκτης: Αμέλια Έβανς
