Κάνουμε σύνθετα τα απλά για να 'χουν μεγαλύτερη αξία

Μια ταλαιπωρία πάλι. Μια εξάντληση που αν τύχει και μείνει χρόνος ν’ απλώσεις λίγο τα πόδια ή την καρδιά να ξεπιαστεί δεν μοιάζει εκείνη της παραζάλης που μετράει αποτελέσματα ακόμα και μέσα στη θολούρα της καταμέτρησης, πόσα έδωσες και πόσα πήρες. Είναι μια ανηφόρα όχι για να πατήσεις στην κορυφή, αλλά μόνο και μόνο για να σε κουράσει η ανάβαση.

Ούτε που θυμάσαι ποτέ ήταν η τελευταία φορά που έκανες μόνο ένα βήμα, μια ελάχιστη κίνηση χωρίς ιδρώτα και αγωνία και κάτι πέτυχε. Που έτσι απλά ήρθε και βολεύτηκε όπως τραβάς την άκρη ενός φιόγκου ανεπαίσθητα και τελικά λύνεται κι απλώνεται ολόκληρος. Αν σκαλίσεις όμως τη μνήμη σου εκείνη η τελευταία φορά σου, φέρνει μια ρίγη χαμένη αθωότητας στην πλάτη που καταπονείται απ’ τη σημερινή κούραση και μια νοσταλγία άλλης εποχής που μυρίζει άγνοια και ξεγνοιασιά, στη μύτη που πια οσφραίνεται από μακριά τα επονομαζόμενα δύσκολα και πάει και πέφτει πάνω τους με μαγνητική λύσσα.

Κολλάει εκεί σαν μια βδέλλα που ανακάλυψε τη μόνη ζωοδόχο πηγή της και ξεκινάει ενίοτε και χωρίς λόγο να ξεμπλέκει τα μπερδεμένα και να απλουστεύει τα σύνθετα. Γιατί έτσι όχι μόνο θα πάρει ζωή αλλά θα μεγαλώσει κιόλας. Θα δώσει μπόι και θα στέκεται με βλοσυρό ανάστημα και περήφανη ματιά απέναντι σε όλα τα απλά, γιατί αυτή η απέριττη τους ύλη τα κάνει και αυτόματα ψεύτικα.

Κάπως έτσι χωρίς κριτική διάθεση, γιατί μωρέ αφού όλη η ζωή είναι ένας πόνος, άρα πρέπει να ‘ναι και οι άνθρωποι που την απαρτίζουν και οι σχέσεις που την κυκλώνουν, μπλεγμένα ηλεκτροφόρα καλώδια που θα θέλουν κάθε στιγμή της ύπαρξής τους μέσα μας και πάνω μας τον κόπο της αποδόμησής τους, τις στρατηγικές του να πληγωθούμε όσο γίνεται λιγότερο, τις στιχομυθίες τις άπειρες, τα ανελέητα πέρα δώθε και τα σχέδια για επιστροφές και προορισμούς.

Και ξαφνικά νιώθουμε ότι εκεί ανήκουμε. Ότι μέσα σ’ όλη αυτή την αναστάτωση, την κούραση, το μπλέξιμο εμείς αυτό θα έπρεπε να ζούμε για να μας αξίζει αύριο ή τώρα μια πρώτη θέση στον ήλιο όλων όσων θέλουμε να σημαίνουν κάτι για μας και μεις για αυτά. Στις περιπτώσεις δε, που εισάγεται και ο παρονομαστής της διάρκειας γιατί νιώθουμε φθηνοί με τα εφήμερα λες και δεν είμαστε κι οι ίδιοι περαστικοί, τότε θα καταλήξουμε και οικειοθελώς να μαστιγωθούμε, να πονέσουμε για το τίποτα, να μπουρδουκλώσουμε στην ευθεία γραμμή γιατί πολύ απλά δεν αντέχουμε να είναι απλά τα πράγματα.

Το κορμί μας δεν σηκώνει την ξεκούραση όσων ζούμε. Κοιτάμε κάθε τρεις και λίγο τον καιρό για να δούμε πού θα ξεσπάσει η καταιγίδα άμα κρατήσει παραπάνω η γαλήνη των κυμάτων που μας πάνε και μας φέρνουν σε όσα λαχταράμε. Δεν αντέχουμε γιατί μας είπαν όλα να τ’ αντέχουμε και από τα πολλά «μπορώ»τα κάναμε όλα τεστ αντοχής αντί να αφήσουμε και τίποτα να είναι περίπατος ξυπόλητοι με τα αγκάθια σκουπισμένα. Αντέχουμε και ξαναντέχουμε γιατί μόνο έτσι νομίζουμε ότι θα γίνουμε αυτοί οι σπουδαίοι που σπάσανε κώδικες κεφάλια και φωνές αλλά τελικά και έτσι με τα κομμάτια με σελοτέιπ όπως όπως συναρμολογημένα έχουν το σθένος ακόμα να ποζάρουν μπροστά στα φίλτρα και να δείχνουν την ευτυχία που κέρδισαν αντέχοντας το σύνθετο που και απλό να ήταν από γεννησιμιού του το ανακάτεψαν εκατό φορές.

Κάπως έτσι λίγο λίγο αλλά και χοντρά χοντρά, δεν μπορούμε πλέον τα λιτά, τα συγκεκριμένα, τα απλά. Δεν αντέχουμε την απλότητα ενώ την θέλουμε, την αποζητάμε όπως όσες αγκαλιές είχαμε και δεν είχαμε κάθε βράδυ που γυρνάγαμε πλευρό, γιατί αν την αντέξουμε ποιος ο σκοπός μετά; Γιατί είμαστε πάνω στον πλανήτη, αν όχι για να παιδευόμαστε, να μπερδευόμαστε και να μπερδεύουμε και, παράλληλα, την ίδια ώρα να σκοτωνόμαστε, ώστε να ξεμπερδέψουμε και να ξεμπερδευτούμε; Και δεν απαντάς σ’ αυτό όταν είσαι ξεκούραστος γιατί φοβάσαι τη νοημοσύνη σου όταν δεν έχεις εξαντληθεί για κάτι.

Μην πεις καμία βλακεία και μετά πας και την κάνεις όπως τόσα χρόνια. Με απλή και συνθέτη ακρίβεια εναλλάξ διαπράττεις με πρωτοβουλία την εγκληματική ενέργεια σε βάρος σου να κάνεις σύνθετα τα απλά μόνο και μόνο για ν’ αξίζουν και ν’ αξίζεις και δεν έχει βρεθεί ακόμα κανείς να σε πάει μέσα να εκτίσεις την ποινή της απλότητας και της γαλήνης των πραγμάτων που στην ουσία αυτός είναι κι ο σκοπός σου στη γη -αν υπάρχει. Όμως θα τα δυσκολέψεις απ’ το τίποτα όλα ακόμα κι εκεί, γιατί δεν ξέρεις άλλο τρόπο να ζεις, και είναι, άραγε, τόσο απλό τελικά να τον αλλάξεις;