Αισιοδοξία και κυνισμός· δύο άκρα αντίθετα πιασμένα χέρι-χέρι

Ο ήλιος που βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια μας για κάποιους είναι φωτιά και ζεματάει, για κάποιους ζέστη που αναζωογονεί και για κάποιους τρίτους είναι απλώς ένα αιωρούμενο αντικείμενο στο οποίο δε νοιάζονται να δώσουν κάποιον ορισμό. Αν η ζέστη γίνει φωτιά, οι πρώτοι ίσως και να πάψουν να τον ανέχονται και να αναζητήσουν τη σκιά. Αν η φωτιά γίνει ζέστη, οι δεύτεροι ίσως ενοχληθούν και την παρατήσουν λόγω έλλειψης. Για αυτούς όμως που δεν είναι τίποτα, απλά θα συνεχίσουν προχωράνε μέχρι να φτάσουν στον προορισμό που είχαν στο νου τους εξαρχής. Ακόμα κι αν ήθελαν κάτι αισιόδοξο, κάτι που να λειτουργεί σαν σύμβολο της δύναμης και της καλή πίστης, δε θα το αναζητούσαν. Γιατί ο πραγματικά αισιόδοξος βασίζεται μόνο στον εαυτό του για να συνεχίσει. Ανεξάρτητα από το αν θα κάνει το γύρο της γης ή απλά θα πάει δυο τετράγωνα πιο κάτω, θα το κάνει με την ίδια αποφασιστικότητα. Δεν περιμένει κανένα χέρι να τον χτυπήσει φιλικά στον ώμο, ούτε φωνή ξένη να του φωνάξει ότι μπορεί, ούτε φυσικά και σημάδια στον καιρό ή ήλιους να φωτίζουν την τύχη του. Απλά περιμένει τη σωστή στιγμή για να ξεκινήσει πάλι ή να συνεχίσει.

Κατά πάσα πιθανότητα οι πιο αισιόδοξοι άνθρωποι που θα συναντήσετε, είναι και αυτοί που όλα τα παραπάνω τα θεωρούνε μπούρδες. Ιστορίες για παιδιά που νομίζεις ότι δεν είναι έτοιμα να ακούσουν την αλήθεια. Που πρέπει να βρεις τρόπο να τους κρύψεις ότι ένα μεγάλο ποσοστό απ’ όσα ζούμε θα πηγαίνουν κατά διαόλου. Ότι θα έρχονται τα απρόοπτα κι εμείς θα πρέπει να γεννάμε εναλλακτικές από το πουθενά. Δε σου φαίνεται αισιόδοξη αυτή η τοποθέτηση; Κι όμως είναι, γιατί πολύ απλά είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μέσα σε όλο αυτό το χάος δεν ψάχνουν τρόπο μόνο να επιζήσουν αλλά να ζήσουν κιόλας. Να γευτούν και την τελευταία σταγόνα. Να την κυνηγήσουν μην τυχόν και τους ξεφύγει. Κάνουν μια τόση δα μικρή σταγονίτσα ανάμεσα από χιλιάδες άλλες, τόσο σημαντική που όταν τη γεύονται την απολαμβάνουν στο έπακρο και νιώθουνε να άξιζε πιο πολύ από το ποτήρι ολόκληρο.

Ψάχνουν το νόημα της λέξης «ζω» όχι σε κάτι το τέλειο, αλλά σε κάτι το πραγματικό. Το νόημα που κανένας δε μας σέρβιρε έτοιμο, αλλά το βρήκαμε τυχαία στο πιο απίθανο μέρος την πιο απίθανη στιγμή. Μια στιγμή κατά την οποία πιθανότατα δε θυμόμαστε για την αισιοδοξία που μας διακατείχε, μιας και φράσεις όπως «όλα θα πάνε καλά» δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιό μας. Το «ακόμα κι αν όλα στραβώσουν θα επιζήσουμε» είναι πιο χαρακτηριστικό. Και είναι σχεδόν αστείο το πώς οι «αισιόδοξες» φράσεις, οικειοθελώς αποχωρούν όταν βρεθούν κοντά στους πραγματικά αισιόδοξους γιατί ξέρουν ότι ποτέ δε θα τους κάνουν τη χάρη να τα δουν όλα ωραία και να ψάξουν για «τη φωτεινή πλευρά».

Ο κυνισμός είναι παλιά αγάπη των αισιόδοξων. Από εκείνες που εμφανίζονται πάντα όταν πας να μείνεις μόνος ή να ξεμείνεις από παρέα. Κάνει την εμφάνισή του και καθόμαστε μαζί να δούμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Γκρι, μαύρα, άσχημα κι ανάποδα, μπλεγμένα όμως ανάμεσα σε σημεία άσπρα, κίτρινα, φωτεινά και δυναμικά. Σημασία δεν έχει να δούμε τα μισά, σημασία έχει να προσαρμοστούμε σε όλα και να είμαστε μέσα σε αυτά καλά. Αισιόδοξος δεν είναι αυτός που περιμένει ηλιαχτίδες για να βγει στο δρόμο, λες και κάποιος του τις χρωστάει και είναι σίγουρο πως θα του τις δώσει. Είναι αυτός που έστω και μέσα στη νύχτα πήρε το φακό και βγήκε σε λακκούβες και χωματόδρομους.

Μπορεί να γύρισαν πίσω με το τίποτα, αλλά αν έμεναν σε ευχολόγια και quotes αισιοδοξίας οι πιθανότητες είναι πως δε θα πήγαιναν καθόλου. Αν ο ρεαλισμός μας κρατάει σε επαφή με την πραγματικότητα, τότε η αισιοδοξία στο πλαίσιο του εφικτού πρέπει να μετονομαστεί σε πείσμα και να γίνει κινητήριος δύναμη πράξεων. Γιατί τι νόημα έχει να περιμένεις τον ήλιο να δώσει τις ακτίνες του, αν δεν μπορεί να χαρείς και μια καλή βροχή;