Σου αρέσουν αυτά τα μηνύματα που σε ψάχνει έτσι δεν είναι; Οι κλήσεις – που κάποιες αφήνεις και επίτηδες αναπάντητες- για να επιβεβαιώσει πού ήταν ή τι ώρα θα γυρίσει. Απολαμβάνεις να χτυπάς το κουδούνι με ήλιο ή φεγγάρι, βολική ή άβολη ώρα που θα σκοτωθεί να την κάνει βολική. Να ανεβαίνεις στο σπίτι και η μεριά σου στο κρεβάτι να σε περιμένει άθικτη λες και σε περίμενε και η θέση σου στο τραπέζι να αποκτά αξία μόνο αν την γεμίσεις. Βέβαια κανείς δεν ξέρει ποτέ έρχεσαι και πότε φεύγεις, είναι όλα μέρος της απρόβλεπτης επικινδυνότητάς σου που ενισχύει τη γοητεία σου. Μια γοητεία που όσο πάει και εξελίσσεται, γιατί πολύ απλά κάποιος σου επέτρεψε να την ξεδιπλώσεις. Σ´αρέσουν και οι δηλώσεις και ύστερα οι αποδείξεις τους που εδραιώνουν μονογαμία και αποκλειστικό ενδιαφέρον, συνοδεύονται με καρδούλες ή με δίστιχα τύπου «το εννοώ». Σε φτιάχνουν, σαν να εδραιώνουν τη θέση σου στον κόσμο, είναι λίγο εθιστικές και παράλληλα έχουν άπειρες δυνατότητες. Δυνατότητες ενίσχυσης του γοήτρου και της επικινδυνότητάς σου, αυτού του στοιχείου που σε κάνει άπιαστο πλάσμα, ρευστή ύλη και αέρα μαζί. Παρασύρεις και δεν παρασύρεσαι.
Δε σε κουνάει κανένας εσένα από αυτό το σύμπαν που διοικείς. Ένα σύμπαν φτιαγμένο από σχεσιακό υλικό, μονογαμία και σταθερά συναισθήματα, ένα σύμπαν με σοβαρές προθέσεις και προνόμια από το υλικό όσων ήρθαν για να μείνουν. Μόνο που εσύ δεν είσαι από αυτούς. Άρα από που ακριβώς πηγάζει όλο σου το δικαίωμα να απολαμβάνεις τα προνόμια ενός σύμπαντος που δεν ίδρωσες ούτε μια στάλα για να χτιστεί; Πρώτη σου απάντηση και αυθόρμητη θα είναι ότι πήρες το δικαίωμα από τον άλλο άνθρωπο που φέρεται σαν να έχει σχέση σε κάποιον που έχει σχέση μόνο με τον εαυτό του και αυτό ζήτημα. Ναι, είναι γνωστά αυτά που δε φταίμε όταν ο άλλος μας δίνει. Μόνο που φταίμε. Εντελώς οριζοντίως και καθέτως φταίμε. Αρχικά, η ευθύνη αποδίδεται στο ότι θέλεις να παίρνεις μόνιμα χωρίς να δίνεις πίσω, γιατί βολεύει. Όσο εύκολη και αν είναι αυτή η εξήγηση πολλοί βολευτήκαμε, γιατί η ζωή είναι δύσκολη, ας μην είναι και τα ερωτικά μας. Πίσω από αυτό όμως είναι το παλιό καλό «αλλού πατάω και άλλου βρίσκομαι».
Γιατί κάποιος που ξέρεις ποιος είναι και τι ζητάει αφενός δεν έχει πρόβλημα να κάτσει και μόνος του αν δεν του περισσεύει συναίσθημα να ανταποδώσει, αφετέρου δε θα μπει στη διαδικασία να το δεχτεί και να το αφήσει να επιδράσει στον οργανισμό του, γιατί και μόνο στην σκέψη ότι δεν έχει ή δε θέλει να δώσει θα καταλάβει με τη μια την αδικία και το άσκοπο του να παίρνει μόνο. Στη συνέχεια, είναι και αυτοί που τα ξέρουν όλα αυτά και που πατάνε και που βρίσκονται και ωστόσο στοχευμένα θα επιλέξουν να εκμεταλλευτούν τα σχεσιακά πλεονεκτήματα που τους δίνει κάποιος χωρίς να τα ανταποδώσουν, γιατί πολύ απλά θέλουν μόνο να παίρνουν. Το να ανταποδώσεις κάτι, να επιστρέψεις τη συμπεριφορά, να μπεις στη διαδικασία να κάνεις κάποιον να νιώσει ασφαλής και σίγουρος, θέλει άριστη συνειδητοποίηση του τι γίνεται έξω από τον κόσμο σου. Θέλεις να ξέρεις ότι υπάρχουν και άλλοι κόσμοι που αξίζουν να ξεκουραστούν να νιώσουν χαρούμενοι να πάρουν πίσω και να αισθανθούν άνετοι και ωραίοι, γιατί τον κόπο που έκαναν να ενωθούν με τον δικό σου, τον εξαργύρωσαν. Και ξέρεις πώς; Με ίσα ποσά. Με ένα ισότιμο πάρε-δώσε. Γιατί αν έχεις μάθει ή επιδιώκεις ή απλώς σ’ αρέσει μόνο να παίρνεις να είσαι έτοιμος για τη μέρα που κανείς δε θα έχει να σου δώσει.
Συντάκτης: Πέπη Νάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
