Κατά βάθος ξέρουμε ότι όντως υπάρχουν οι καρδούλες και τα αστεράκια. Οι πεταλούδες στο στομάχι και το να νιώθεις ότι σε καίνε οι ρίζες των μαλλιών σου από το άγχος να βρεθείτε, τον πόθο να γδυθείτε, από την ανάγκη της εκπλήρωσης του οτιδήποτε -όσο μικρό και αν είναι αρκεί να είναι με αυτόν που λαχταράμε. Ξέρουμε ότι όντως κάπου βρίσκονται όλα αυτά τα υπερβολικά, αυτά που χλευάζουμε ως αποκυήματα φαντασίας ή πολύ ροζ και μελωμένα σε σημείο αηδίας σενάρια για να μας σέρνει μόνιμα από τη μύτη κάτι. Κάτι που χωρίς αυτό τίποτα δεν αξίζει και μόνο με αυτό αποκτούν και τα αλλά ένα παραπάνω νόημα. Το ξέρουμε, γιατί έτσι υπάρχουν όλα.
Ζουν και αναπνέουν στην τσέπη του μπουφάν σου, στα κλειδιά που παίζεις στην παλάμη, στις λερωμένες σόλες, στο βρόμικο νεροχύτη, σε μια κουβέντα που ξέφυγε στο τηλέφωνο, σε μια πλάτη που γύρισε το βράδυ, επειδή πιάστηκε και όχι για να σε αποφύγει, σε όλο σου το άγχος να τα προλάβεις όλα και στην ήττα ότι τελικά αυτό δε γίνεται. Στο πόσο νερό ήπιες σήμερα, στο μέτριο πρωινό, στο γυμναστήριο που πάλι δεν πήγες, σε όλα αυτά που πόνεσες να αντέξεις την αξία τους και σε όσα βολεύτηκαν εύκολα, γιατί η εξυπνάδα σου -αυτή που έρχεται μετά από τόσα λάθη- ήξερε πού να τα βάλει.
Υπάρχουν όλα να το ξέρεις και να το θυμάσαι. Κάθε φορά που σε αμφισβητείς και κάθε φορά που νιώθεις καλύτερος από χθες και τρέχεις να το πεις σε εκείνο το ένα και μοναδικό άτομο, αλλά τζάμπα κόπος, γιατί ήδη το ξέρει. Μπαλόνια στον αέρα και χειροκροτήματα από τη χαρά αυτής της γνώσης, πυροτεχνήματα να φωτίζουν και όσους ακόμα δεν το βρήκαν αυτό, μαλλί της γριάς κερασμένο από αυτόν που έχει τη γνώση, σε όλους γιατί αγάπησε όλο τον κόσμο. Όχι έτσι ξαφνικά, αλλά στη σταδιακή συνειδητοποίηση ότι είναι ένα από τα πολλά ντεκόρ που κοσμούν τον άνθρωπό του.
Άλλωστε, το να θες να γίνεσαι καλύτερος κόσμημα είναι και αυτό. Το φοράς περήφανα και τριγυρνάς όπου σε βγάλει ή και σε δρόμους που τους έχτισες, γιατί και μόνο που ξέρεις ποιος στο χάρισε σε κάνει να θες να χτίσεις και άλλους. Όσο τους ανοίγεις, τόσο το βάζεις και άλλο μέσα σου ότι ο αυτός ο άνθρωπος ήταν τελικά ο καλύτερος για σένα και πως δε θα μπορούσε να υπάρξει άλλος. Όχι επειδή το υπαγορεύουν τα μπαλόνια και οι φούσκες, αλλά γιατί θέλει σταθερά και μόνιμα να είσαι και εσύ η καλύτερη σου εκδοχή. Και αν καμία φορά δεν είσαι να έχεις τα κότσια να σηκωθεί, να πας να βρεις πού την άφησες χωρίς να ελπίζεις σε πυροτεχνήματα. Έχεις τον καλύτερο εαυτό σου και θα είναι μαζί σου και ο καλύτερος άνθρωπός σου. Γιατί ποτέ κανείς δεν έφτασε μόνος εκεί που προοριζόταν να φτάσει. Εκεί που λάμπει το πεπρωμένο του και βελτιώνεται η ζωή του σε κάθε βήμα.
Καμιά φορά αυτός ο ονειρικός άνθρωπος που μοιάζει με καρέ από φιλμ σε κάθε του κίνηση έρχεται αφού έχεις πέσει εκατό φορές και κατάφερες να σηκωθείς μόνο τις ενενήντα και ακόμα η μύτη σου ματώνει και τα πόδια σου πονάνε. Καμιά φορά έρχεται πιο δύσκολα ακόμα, άλλες φορές τυχαία κι άλλες με την πρώτη. Όμως έρχεται. Ακόμα και αν το χιούμορ σου σαν άμυνα που δε βλέπεις αστεράκια και δεν έχεις στο στομάχι πεταλούδες σε καθήλωσε να πιστεύεις ότι άλλαξε γνώμη στο δρόμο ή τον μεταφέρει χελώνα από την άλλη άκρη της γης και έχουν και οι δυο από ένα πόδι και όλα βαίνουν υπέρ της καθυστέρησης, που σε τσακίζει λίγο-λίγο και σε βγάζει από το παιχνίδι. Ενίοτε μπαίνεις μόνο για να χειροκροτήσεις για τα μπαλόνια των άλλων.
Ωστόσο να μην το ξεχνάς ποτέ σαν να το χεις γραμμένο στο κούτελο πως αν αρχίζεις τα πάντα με γνώμονα να δώσεις ότι καλύτερο έχεις σε αυτά, βήμα-βήμα, δάκρυ-δάκρυ και χιούμορ στο χιούμορ θα πέσει πάνω σου -και δε θα ξανασηκωθεί- αυτός που θα το βάλει σκοπό να σου βγάζει ό,τι καλύτερο σαν να εξαρτάται η ζωή σας από αυτό. Αυτός θα είναι πάντα ο καλύτερος για σένα και έτσι θα ξέρεις και πως τον βρήκες. Αυτός και μόνο αυτός. Μην πειστείς ποτέ ότι δεν υπάρχει, γιατί περιμένουμε με ανυπομονησία να μας κεράσετε μαλλί της γριάς.
Συντάκτης: Πέπη Νάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
