Ανάμεσα σε σένα κι όσα ποθείς βρίσκεται ο φόβος σου

Μην την ακούς. Ξέρω. Είναι η μόνη που έχεις όταν οι άλλοι έχουν φύγει. Όταν σου τρυπάνε το μυαλό λέξεις άλλων, ερωτήσεις δικές σου, διλήμματα που δεν περίμενες, απαντήσεις που δε σου αρέσουν. Όμως μην την ακούς. Ή τουλάχιστον όχι πάντα. Σε μπέρδεψα, το ξέρω. Τη μία κάνε το ένα, την άλλη μην το κάνεις. Κι όμως κάπως έτσι πάει. Ας είναι δικιά σου, εσύ πρέπει να γίνεις ο κριτής της. Για αυτή τη φωνή στο κεφάλι σου λέω. Να σε προλάβω αν φανταζόσουν κάποια άλλη.

Φυσικά δεν υπονοείται εδώ να την βάλεις στο σκαμνί και να της επιβάλεις τιμωρία που θα εξαργυρωθεί με το να την αγνοήσεις. Αυτό θα ήταν σαν να προδίδεις τη σημαία σου. Σαν να καις το λάβαρό σου, μιας και κακά τα ψέματα σε έφταιξε μαζί με όλα τα άλλα αυτό που είσαι. Αυτό που βλέπεις εσύ. Αυτό που βλέπουν οι άλλοι σε σένα. Ή αυτό που παριστάνετε όλοι ότι δεν είδατε.

Όχι, καθόλου να μην την απαρνηθείς. Αντιθέτως να την έχεις πάντα μαζί σου, όπως τις στιγμές που την ψάχνεις και πάντα είναι εκεί. Όπως τις στιγμές που έρχεται ακάλεστη, αλλά τελικά όχι και τόσο ακάλεστη, μιας κι ήταν πάντα  μέρος του εαυτού σου. Όλες τις στιγμές.

Κι εδώ είναι που αναρωτιέσαι πότε μπαίνει η σίγαση. Ποιες είναι φορές που σε σαμποτάρει το ίδιο σου το σύστημα. Και δεν πρέπει να του δίνεις σημασία. Ναι, καλά υποψιάστηκες. Οι πιο δύσκολες. Οι στιγμές που γονατίζεις στη μέση του δωματίου με τη σιγουριά ότι δεν μπορείς να το βγάλεις πέρα κι αυτό και τα παρατάς. Οι φορές που το πλάνο πήγαινε λάθος απ’ την πρώτη ώρα κι εσύ με τυφλή αισιοδοξία ακόμα το εκτελούσες με την ελπίδα να ισιώσει, αλλά χάλασε κι αυτή. Οι περιπτώσεις που σου άξιζε αναγνώριση, που τόλμησες να παραμερίσεις μέχρι κι εσένα τον ίδιο για να τα καταφέρεις, αλλά δε συνέβη.

Τέτοιες φορές παρεμβαίνει πάντα λίγο πριν το τέλος, λίγο πριν την τελευταία ανάσα αυτή η φωνή. Διηγείται με βαρύ τόνο αυτή την ιστορία αποτυχίας και τη λέει στον εαυτό σου με τόση πειστικότητα που ύστερα εσύ την επαναλαμβάνεις σαν κουρδισμένος κάθε φορά που πέφτεις. Είναι πάντα η ίδια ιστορία ανάμεσα σε εσένα και σε αυτό που θέλεις. Ανάμεσα σε σένα και σε αυτό που νομίζεις ότι δεν μπορείς να καταφέρεις.

Σίγουρα έχεις πειστεί ότι είναι τέτοια η εξουσία της που καμιά φορά ακούνε τη φωνή αυτή κι οι άλλοι γύρω σου. Νιώθεις ότι κοιτάς τα κεφάλια τους να μορφάζουν ειρωνικά στο όνειρό σου να νικήσεις. Ότι συμφωνούν κι αυτοί με τα λεγόμενα της ιστορίας ότι δε θα συμβεί αυτό που λαχταράς. Και για να προέρχεται απ’ το κεφάλι σου, λίγο η συναίνεση των άλλων, λίγο η πίεση της φωνής πείστηκες ότι αυτή είναι η φωνή της λογικής. Ότι είσαι απλά άλλος ένας κακομοίρης ονειροπόλος που περισσότερο θα κλαίει και θα οδύρεται παρά θα πετυχαίνει, γιατί ακόμα να πάρει χαμπάρι πως δεν μπορεί.

Και τώρα θέλω να επαναλάβεις μετά από μένα: «Ποιος το λέει ότι δεν μπορώ;». Ναι, πολύ σωστά δεν άκουσες κάτι και δεν πήρες καμία απάντηση γιατί εσύ είσαι ο μόνος που το πιστεύεις αυτό. Εσύ είσαι αυτή η φωνή. Οι άλλοι είναι απλά πάνω-πάνω η ζαχαρόπαστα σε μια τούρτα που τρως και ξανατρώς και δε χορταίνεις λόγια. Άσε που δεν ήταν και ποτέ γλυκό της προκοπής, εδώ που τα λέμε.

Ανάμεσα σε εσένα κι όσα δε φτάνεις είναι πάντα η ιστορία φόβου που λες στον εαυτό σου ότι δεν μπορείς να τα φτάσεις. Λογικά μέχρι τώρα έχεις καταλάβει ότι υπάρχουν σίγουρα κάποια που δε θα γίνουν. Όμως ούτε καν αυτό δεν έχει απόλυτη και λογική βάση, μέχρι να προσπαθήσεις να δει αν όντως είναι έτσι. Κι ύστερα, υπάρχουν και τα άλλα αυτά που όντως θα γίνουν. Ο μόνος τρόπος για να δεις τι τελικά θα συμβεί είναι να μάθεις πότε να κλείνεις το διακόπτη σε αυτή σου τη φωνή.

Θα πάρει χρόνο κι ιδρώτα κυρίως για την πειθαρχία της σωστής στιγμής. Πότε, δηλαδή, να αφήνεις τον εαυτό σου να λέει ιστορίες στο κεφάλι σου και να τις συζητάτε παρέα και πότε να του κλείνεις το στόμα με ό,τι μέσο έχεις διαθέσιμο. Όμως στο τέλος, τη στιγμή που θα το έχεις πετύχει θα έχετε να πείτε πολλά μεταξύ σας για όλες τις φορές που πέτυχες παρά τις πιθανότητες και για όσες απέτυχες και σε οδήγησαν κάπου που ποτέ δε φανταζόσουν.

Μην ξεχάσετε να γελάσετε και να δώσετε τα χέρια, γιατί το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς (ναι, στο είπε κι αυτό η φωνή) και δε θα υπάρχει κάτι που να μην είναι και δικό της όταν, τελικά, το πετύχεις.