Αποδεικτικό της αγάπης πώς νιώθεις όταν δεν είναι άλλοι μπροστά

Πάντα σε κάθε αρχή -πόσο μάλλον στην αρχή μιας αγάπης-, ψάχνουμε αποδείξεις για τη συνέχεια. Ξέρουμε μετά απ’ όλα όσα έχουμε περάσει, έχουμε μάθει απ’ τις προηγούμενες εμπειρίες μας, ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μια συνέχεια που ίσως δε μας αρέσει. Εμείς όμως ακόμα ψάχνουμε την κατάσταση εκείνη που δε θα έχει ημερομηνία λήξης, που το φινάλε δε θα γραφτεί τουλάχιστον νωρίς. Θα έλεγε κανείς ότι είμαστε προγραμματισμένοι. Θα λέγαμε κι εμείς ότι αυτό δεν είναι παρά μια ακόμη δικαιολογία, αφού κανένας δε μας προγραμμάτισε να ζητάμε διαρκώς αποδεικτικά για τη συνέχεια εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό. Δε γεννηθήκαμε έτσι, θέλαμε και γίναμε, ήταν εξ ολοκλήρου δική μας επιλογή.

Αν ξέρει κάποιος πώς νιώθει, δε χρειάζεται να έχει πάντα στα χέρια του αποδεικτικά στοιχεία. Κάθε μέρα, κάθε φορά ή τουλάχιστον όσο θα συνεχίζει να επιλέγει τον άνθρωπο με τον οποίο είναι μαζί, τα συναισθήματα θα μπορούν να του δώσουν απαντήσεις. Και δεν μπορεί, θα υπάρχει κάτι που θα είναι ισχυρότερο όλων στην απόδειξη της αρχής, του τέλους και της συνέχειας κι αυτό το κάτι δεν είναι άλλο από τις στιγμές που είστε οι δυο σας. Η άνεση και η αμηχανία που τις διέπει μαρτυρά πολλά. Αν νιώθεις όμορφα την ώρα που είσαι με κάποιον, αν δε σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα, αν γελάτε και το απολαμβάνετε κι οι δυο, αν νιώθεις πως υπάρχει χημεία και αμοιβαία κατανόηση, έχεις επαρκείς ενδείξεις για να προχωρήσεις παρακάτω.

Να ξέρεις, δεν υπάρχουν κανόνες σ’ ένα μεγαθήριο όπως η αγάπη και οι προεκτάσεις της, αφού τίποτα δεν είναι πιο περίπλοκα απλό από αυτή. Είναι εύκολο να καταλάβεις τι νιώθεις, με ποιους αισθάνεσαι χαλαρός, πού μπορείς να αφεθείς χωρίς δεύτερες σκέψεις και τρίτα πλάνα, όμως παράλληλα είναι και τόσο σύνθετο. Από πού πηγάζει η άνεση ή η αμηχανία σου, τι την δημιουργεί, είναι εκεί όλες τις στιγμές ή κάποιες συγκεκριμένες και τελικά τη θες την τόση άνεση, ψάχνεις και κάποια όρια ή μήπως σ’ αρέσει η αμηχανία ή τέλος πάντως τι ισχύει για να τελειώσει για να τελειώνουμε; Πόσα ερωτήματα για ένα και μόνο πράγμα. Για την αγάπη. Όμως έχεις μάθει πια ότι ούτε την επιφάνεια της δεν αγγίζουν.

Η αγάπη είναι τα πάντα και πάντα θα θες κι εσύ τα πάντα από αυτή, από το πρόσωπο που σου τη δίνει, αλλά και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Και επειδή είναι τα πάντα και κατοικεί φυσικά μέσα στα πάντα πρέπει να το κάνει χωρίς να ζορίζεται. Για αυτό την επόμενη φορά που θα ζοριστείς, φύγε ή βρες τον τρόπο να νιώσεις επιτέλους άνετα. Αν όχι σήμερα κι ούτε αύριο, κάποτε σίγουρα θα το πετύχεις. Αν πάλι δεν υπάρχει ζόρι ή αμηχανία, δεν υπάρχει άβολη στιγμή, βρες τον τρόπο να τα πολλαπλασιάσεις ή έστω να αναλογιστείς την τύχη σου γι’ αυτό που ζεις. Γιατί η αγάπη έχει αρχή και μέση, αλλά το τέλος εξαρτάται μόνο από μας.