Δεν αξίζουν όλοι μια εξήγηση

Παιδεύεσαι πάλι να τα κάνεις όλα σωστά. Να τους τα πεις όπως πρέπει. Από τότε που σε έβαζε η μαμά στον καναπέ με ίσια την πλάτη, τα ρούχα να μην τσαλακωθούν, τα μαλλιά φρεσκοφτιαγμένα κι εμφανίσιμα, να επαναλαμβάνεις μετά από ‘κείνη τι να πεις. Πώς να μιλάς σωστά στον κόσμο, στους συνομήλικους, στους μεγαλύτερους και σε όσους μεγάλωναν μαζί με ‘σένα σε ‘κείνο τον καναπέ, στο μπάνιο, στην κουζίνα, στο μπαλκόνι.

Να τα λες όπως πρέπει. Να ‘σαι ξεκάθαρος αλλά και διπλωματικός. Λακωνικός αλλά και περιεκτικός. Στην ουσία του θέματος αλλά με εξηγήσεις που δε θα άφηναν περιθώρια για απορίες ή αμφιβολίες. Έτσι ώστε, όταν γυρίσετε, να σε ανταμείψει η μαμά που τα είπες καλά κι όταν η μαμά πλέον θα απουσιάζει να σου λες εσύ μπράβο. Γιατί απέδωσες. Γιατί έβγαλες πέρα όλες τις συζητήσεις κι εξηγήσεις. Ξέρουν όλοι τι γίνεται. Τους εξήγησες και σου είπαν κι οι ίδιοι.

Και νιώθεις καλά. Είναι σαν να καθαρίζει η ενέργεια του χώρου όταν οι λέξεις μπαίνουν στη θέση τους. Σαν να ταξινομείται ο κόσμος για εκεί που προορίζεται, όταν όλα αποκτούν το νόημά τους. Όταν φτάνουν τα αφτιά που θέλουν να τις ακούσουν ή που πρέπει να τις ακούσουν, θέλουν-δε θέλουν. Νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Σαν να αποκαθίσταται κι η δική σου ισορροπία. Το βάδισμά σου γίνεται λίγο πιο σίγουρο, η αυτοπεποίθησή σου λίγο πιο κατασταλαγμένη.

Και τι γίνεται όταν δε θα ‘σαι η γεμάτη δύναμη κι αυτοπεποίθηση ύπαρξη; Τι γίνεται όταν δε θα ξέρεις καν από πού να αρχίσεις να μιλάς κι υποκείμενα, ρήματα και κατηγορούμενα θα ‘ναι κουβάρι στο μυαλό σου; Τι γίνεται όταν δε θα θέλει κανείς να ακούσει; Ή όταν κάθε λέξη σου θα ‘ναι λάθος. Ή ακόμη κι όταν δε θα γουστάρεις να πεις καμία και θα θες να βουλιάζεις σε βολική σιωπή μέχρι να γίνει άβολη. Ακόμα κι όταν οι άλλοι δε θα γουστάρουν ή θα νιώθουν ότι δε σου χρωστάνε ούτε σάλιο, στην τελική. Τότε τι γίνεται με τις εξηγήσεις και την αξία τους;

Ό,τι γινόταν όσο παιδευόσουν να τις τελειοποιήσεις. Τα λόγια σου αλλά και των άλλων αξίζουν μόνο αν αξίζετε ο ένας τον άλλον. Όλη η ανασφάλεια όταν δεν έχεις λέξεις έτοιμες, όταν σε εγκαταλείπουν ή όταν απλά δεν τις θες, όλος ο φόβος του ποιος είσαι χωρίς αυτές για ‘σένα, ποιος είσαι για τους άλλους, όλη η ευημερία που σου προσφέρει το να λογοδοτείς, γιατί έτσι έχει επικρατήσει ή το έκανες εσύ να επικρατήσει, γιατί τα δυο μέτρα και σταθμά της παγκόσμιας λογικής φτιάχνουν το κρεβάτι τους από μπλα-μπλα κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής μας μέσα απ’ την τηλεόραση, την οθόνη που διαβάζεις τώρα, το ραδιόφωνο, τα «σ’ αγαπώ», τα «γύρνα πίσω», τις «συγγνώμες», κι όλες τις μαμαδίστικες συμβουλές με χροιά προδέρμ, προειδοποιούν και συνυπογράφουν στη θεμελίωση και διατήρηση ενός κόσμου φτιαγμένου από λόγια∙ τόσο μεγάλα κι εύγλωττα που λες δεν μπορεί να μη γίνουν πράξεις. Κι όμως, δε θα γίνουν.

Αν ήταν να γίνουν θα είχαν γίνει και στη σιωπή. Γιατί δεν αξίζουν όλοι μια εξήγηση κι ούτε κι εσύ την αξίζεις για κάποιους από αυτούς. Αν την αξίζατε, δε θα τη ζητούσατε. Αν τη ζητάτε, αμφιβάλλετε για την υλοποίηση των πράξεων όντως. Αν δεν τη ζητάτε ή δε σας τη ζητάνε, δίνουμε μια σωτήρια ευκαιρία στην πράξη να ‘ρθει και να καταλάβει κι ίσως να σαρώσει τον χώρο που πριν καταλάμβανε η κάθε εξήγηση. Γιατί περισσότερο από αυτό που δε θα ειπωθεί, πάντα θα κάνει μεγαλύτερη ζημιά αυτό που ειπώθηκε.