Ειλικρινή τα «σ’ αγαπώ» των υπεραναλυτικών

Είναι συνήθως αυτοί οι τύποι που όταν τους σκέφτεσαι τους συνοδεύεις με τη λέξη «κούραση». Είναι αυτοί που όταν τους μιλάς δεν είσαι ποτέ σίγουρος για το τι σκέφτονται. Ίσως να μη σκέφτονται καν εσένα. Είναι αυτοί οι χαρακτήρες που αυτή η υποτιθέμενη κούραση κι αυτές οι αβέβαιης προσγείωσης σκέψεις είναι ο τρόπος που κάνουν το οτιδήποτε πασπαλισμένο με εκείνες τις λέξεις που δε θα μάθεις ποτέ κι εμπλουτισμένο με όσες επίτηδες δε σου λένε. Γιατί εκεί που εσύ μπούχτισες να τους ακούς να ξεδιπλώνουν τα άπαντα του εγκεφάλου τους, αυτοί ήδη ξέρουν σε ποιο σημείο ακριβώς σταμάτησες να δίνεις σημασία κι απλά στέκεσαι απέναντι τους ευγενικός και βαριεστημένος.

Αυτοί, λοιπόν, είναι οι υπεραναλυτικοί και ξέρουν ήδη ότι όσο και να σε κουράζουν με τις βαθιές λεπτομέρειες που ξετρυπώνουν και τις ανεξάντλητες πτυχές που ποτέ δεν παραβλέπουν, ότι σε αυτούς θα καταλήξεις να ζητάς γνώμη, ενίοτε και συμβουλή, για όσα δε βλέπεις ή δεν αντιλαμβάνεσαι.

Όχι γιατί λείπει κάτι απ’ την ικανότητα της αντίληψής σου, αλλά γιατί όταν επέλεξες να λείπεις εσύ και να χαλαρώσεις, μωρέ, να μην εμπεδώσεις κι εκείνη και την άλλη παράμετρο απόψε, εκείνοι δεν απουσίασαν ποτέ. Ήταν εκεί και μέτρησαν, διαπίστωσαν, είδαν, σκέφτηκαν κι ένιωσαν για δέκα σώματα μαζί, ώσπου να επιλέξουν ποιο θα τους εκπροσωπήσει σε όλα τα κοινά, τα ιδιωτικά, τα πολύ προσωπικά, αυτά που δεν ξέρει κανένας κι αυτά που έμαθαν όλοι κατά λάθος, αλλά δεν κατάλαβαν επίτηδες.

Ο υπεραναλυτικός από όλα αυτά τα ιδιωτικά, λοιπόν, στο πιο κρυφό του, στο πιο λατρεμένο, παιδεμένο και μεθοδικά μισητό του, στον έρωτα που θα γίνει αγάπη και στην αγάπη που δε θα αναρωτηθεί πού θα πάει όταν φύγει, έχει ήδη βάλει κάτω όλα τα ενδεχόμενα. Την ώρα που εσύ κοιμόσουν και δε δούλευε ούτε η τύχη σου, αυτός είχε ήδη συμπληρώσει ωράριο στην καταγραφή αποτελεσμάτων. Την ώρα που εσύ αναρωτιόσουν για το επόμενο βήμα, αυτός έχει ήδη σκεφτεί τα δέκα επόμενα και τις εναλλακτικές τους.

Τις μέρες, τους μήνες κι ενίοτε και τη ζωή που πέρασες δίπλα του κι ήσουν ευτυχής, είχε ήδη σαρώσει όλα τα πλάνα πιθανής παραπάνω ευτυχίας και δυστυχίας, στο κεφάλι και στην ύπαρξή του. Κι όταν, τελικά, τη ζήσατε τη μιζέρια και το αναπάντεχο του αποχωρισμού, αυτός είχε ήδη προβάρει και ζήσει τα πιθανά σενάρια εκδήλωσής του κι ίσως να σε είχε προετοιμάσει και ‘σένα γι’ αυτά, όταν φούσκωνες και ξεφούσκωνες με «ουφ» κι άλλα επιφωνήματα για το πόσο πάλι σε εξάντλησε και χάλασε και το μυστήριο των πραγμάτων, μωρέ. Ενώ, στην ουσία σου και στην αλήθεια μέσα σου, το φοβάσαι κι εσύ το να μην έχεις σκεφτεί τι ξημερώνει, αλλά πώς θα γίνεις αμερικάνικη ταινία ονείρου αν το σκεφτείς; «Όχι, να ζήσουμε με σύννεφο και θολούρα» του είπες, όταν σου είπε ότι σε αγαπάει.

Δεν ήταν ότι δεν είπες «κι εγώ» ή ότι δεν ανταπέδωσες ή δεν αξίζετε ο ένας τον άλλον, είναι που τον κοίταξες κι ήξερες όλους τους εκατομμύρια μικρούς και μεγάλους λόγους που σκέφτηκε να μην το κάνει, αλλά τελικά νίκησες μέσα του. Και για λίγο πάλι εξαντλήθηκες, όχι να ψάξεις να τους βρεις, αλλά να καταλάβεις από πού πηγάζει αυτή η ιδιότητα. Ξέρεις, όμως, ότι για κάποια πράγματα δεν υπάρχει εξήγηση -κι ας μην είναι στη σφαίρα του αμερικανικού ονείρου.

Είναι έτσι απ’ την εργοστασιακή τους ρύθμιση και δουλεύουν χωρίς μπαταρίες κι άλλα εξαρτήματα κάτω από όλες τις συνθήκες κι όλη την πίεση να αλλάξουν ή έστω να μεταβληθούν. Σίγουρα όχι γιατί κουράζουν ή δεν μπορείς να φτάσεις τα ατελείωτα πια ενδεχόμενα, όσο και να τα κυνηγήσεις, αλλά γιατί είναι πάντα τρομακτικό στον έρωτα (και στην αγάπη που θα φέρει με τον καιρό) κάποιος να ‘χει μπει με περισσότερες γνώσεις από ‘σένα, με πιο πολλές εναλλακτικές, με πιο πολλά στρώματα να επιπλεύσει, εκεί που ο μέσος όρος πνίγεται, εκεί που η πλειοψηφία δεν έχει πατήσει καν στη σκέψη και στην πράξη.

Όμως μη φοβάσαι καθόλου, μην τρομάζεις και μη φυλάγεσαι. Ο υπεραναλυτικός έχει σκεφτεί όλα αυτά με ‘σένα για ‘σένα, από ‘σένα. Άλλωστε, είχε τόσους λόγους να μη σε αγαπήσει και τελικά το έκανε, στα ενδεχόμενα που θα σου δώσει να ‘χεις να πορεύεσαι θα κολλήσει;