Μας αρέσουν τα τετράγωνα πιο πολύ από όλα τα σχήματα. Δεν το παραδεχόμαστε πάντα. Ενίοτε δεν το ξέρουμε ούτε και οι ίδιοι μέχρι να πάρουμε μια ανάσα από τα γεγονότα, να σταθούμε ένα βήμα πίσω και να δούμε τι σχήμα έχουμε δημιουργήσει με συμπεριφορές, πράξεις λόγια, προθέσεις, σωστά και λάθη. Μας αρέσει μέσα στο τετράγωνο που έχει καθιερωθεί σαν το σχήμα που καθορίζει συγκεκριμένα και καμία φορά αμετάκλητα το χώρο να ορίζουμε κι εμείς την περιοχή δράσης μας. Να ορίζουμε μέχρι πού μας παίρνει να σηκώσουμε ανάστημα, να πράξουμε, να ζήσουμε και ενίοτε να δούμε και παραπέρα, να φτιάξουμε και αλλά τετράγωνα. Και πάντα μέσα στο τετράγωνο δώσαμε τις καλύτερες μάχες μας, τις πιο λαμπρές πράξεις μας και διαδώσαμε τις πιο μεγάλες μας αλήθειες. Εκεί, μέσα σε εκείνο το τετράγωνο. Και σαφώς το κάναμε, γιατί μας έπαιρνε. Γιατί ξέραμε ότι θα την κερδίσουμε τη μάχη. Θα τα βγάλουμε πέρα με την κατάσταση, με τους ανθρώπους, με το αύριο. Έτσι μπήκαμε με το κεφάλι σηκωμένο και δεν το χαμηλώσαμε καθόλου. Σε όλη τη διάρκεια, ξέροντας ότι μπορούμε, κάναμε ακριβώς αυτό: το μπορώ μας πράξη και απέδωσε.
Υπήρχαν υποψίες σε όλη τη διάρκεια -μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία- ότι εφόσον παίζουμε εκ του ασφαλούς είμαστε από δειλοί έως φοβισμένοι. Ότι κάνουμε μόνο για αυτά τα έτοιμα που ξέρουμε ότι θα νικήσουμε τελικά και όχι για πολλά πολλά. Όμως ώσπου να τελειώσει η κατάσταση -όπως συμβαίνει με όλες τις καταστάσεις που έχουμε τον έλεγχο- μάθαμε κάτι που υπό άλλες συνθήκες δε θα μαθαίναμε για μας. Ότι εν τέλει δεν είμαστε τρομαγμένοι στη γωνία περιμένοντας ποτέ θα μας συμφέρει η κατάσταση για να ξέρουμε ότι θα νικήσουμε και να βγούμε από την κρυψώνα μας, αλλά μάθαμε πια να υπολογίζουμε σωστά. Να μετράμε κινήσεις, λόγια, παρορμητισμούς, να προβλέπουμε τις συνέπειες και έτσι να δρούμε με μεγαλύτερη ευελιξία σε συγκεκριμένα πλαίσια και συνθήκες. Όχι γιατί δεν έχουμε φτιαχτεί και για άλλα. Απλώς γιατί δε χρειάζεται να δείχνουμε πάντα ποιοι είμαστε σε όλες τις καταστάσεις. Δε χρειάζεται να ξοδεύουμε τις πράξεις, το εγώ μας, το χαρακτήρα μας και τον κόπο μας μόνιμα σε πράγματα που ίσως δε βγουν, ίσως δεν έχουν το αποτέλεσμα που θέλουμε. Δε χρειάζεται να είμαστε πάντα οι γενναίοι της υπόθεσης. Μπορούμε να είμαστε απλώς ο εαυτός μας και να μην ξοδευόμαστε στην κάθε περιπέτεια, στην κάθε κατάσταση που δε μας παίρνει, βαφτίζοντάς την εμπειρία. Ας δώσουμε και λιγότερο -ή και καθόλου- από το είναι μας πού και πού για να μας μείνει για αυτά που θα είναι όντως για μας. Για τις περιπτώσεις που θα έχουμε ψηλά το κεφάλι ξέροντας από την πρώτη στιγμή ότι δε θα χάσουμε. Όχι γιατί δεν ξέρουμε τι να κάνουμε χωρίς τη σιγουριά και την ασφάλεια του τετραγώνου μας που μας εγγυάται τη νίκη εκεί που μας παίρνει, αλλά γιατί στην τελική όλα για αυτό γίνονται. Για έχουμε σιγουριά, ασφάλεια και να ξέρουμε ότι χωράμε στις καταστάσεις, ότι μας παίρνει να είμαστε ο εαυτός μας μέσα σε αυτές -πάντα και ανεξαιρέτως.
Συντάκτης: Πέπη Νάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
