Γάμος δε σημαίνει στέρηση ελευθερίας για την υπόλοιπη ζωή

Είναι οι λέξεις σίγουρα. Ο ήχος τους, η συνήθειά μας να τις αναπαράγουμε με διάθεση δεδομένου σαν αυτή που πλένουμε τα δόντια δυο φορές τη μέρα απαραιτήτως. Το νόημά τους που όσο τετριμμένο και αν έχει γίνει επανάληψη στην επανάληψη, πάντα κάτι σημαίνει. Κάτι λέει, κάπως ξεχωρίζει το ένα από το άλλο. Τον έναν άνθρωπο από τον άλλο. Τη μια από την άλλη ζωή. Είμαστε και εμείς. Στην ουσία είμαστε μόνο εμείς. Εμείς τα κάνουμε όλα. Από το στόμα μας βγαίνει ο ήχος, από το δικό μας νόημα αποκτά και η λέξη το δικό της και ό,τι την ακολουθεί, από το βίωμά μας αυτοβούλως κατηγοριοποιούμε στους μεν και στους δε. Και αν έχει κάτι μεγάλη σημασία όταν είσαι μέσα σε αυτό έχει ακόμα μεγαλύτερη όταν είσαι απ’ έξω. Γι’ αυτό και οι λέξεις εν τέλει αποκτούν σημασία που διχάζει. Γιατί υπάρχουν αυτές που σε βάζουν για τα καλά στο τρυπάκι της δέσμευσης κι εκείνες που ευχαρίστως και εύκολα σε αφήνουν απ’ έξω. Θα μου πεις τι νόημα έχει το «μπλα-μπλα» χωρίς την πράξη; Μα από το κεφάλι μας ξεκινάνε όλα. Από τις έννοιες και τις προτάσεις που σχηματίζει για τα πράγματα πριν καν κουνήσουμε το μικρό μας δάχτυλο για πράξη. Και ύστερα όλες αυτές οι ερμηνείες και οι ομάδες τους αναλαμβάνουν δράση στη ζωή μας.

Η πιο ενεργή δράση απ’ όλες είναι ο φόβος. Έχει γίνει πιο διάσημος και από τη Μαρία τη Μαγδαληνή ο φόβος της δέσμευσης ή βαθύτερα ο φόβος του τι έρχεται μετά από ένα γάμο, πώς θα γίνει να μη μας εγκλωβίσει και κυρίως γιατί η Μαρία δε δεσμεύτηκε ποτέ. Παρόλα αυτά έμεινε στην ιστορία σαν σύμβολο ερωτικών ιστοριών που με ένα ψύχραιμο μάτι απαλλαγμένο από θρησκευτική αναγκαιότητα θα έκρινε πως της έφτανε μέχρι εκεί που πήγαιναν και ύστερα τις άφηνε, όμως κατακρίθηκε γι’ αυτό. Ναι, το μακάβριο «τι θα πει ο κόσμος» ισχύει και εδώ. Ισορροπούμε σε ένα παγόβουνο που παρακαλάει να λιώσει και να γίνει ένα με το νερό, απλώς γιατί ξέρει ότι δε θα ‘πρεπε να υπάρχει. Στα δυο πόδια μας που παλεύουν να σταθούν πάνω σε αυτό, το ένα φέρει το βάρος του τι θα πουν αν δεν παντρευτώ και το άλλο τι θα πουν αν ζω ελεύθερος σαν παντρεμένος. Σαν αποτέλεσμα λιώνουν τα εγκεφαλικά μας κύτταρα, γιατί όταν πρόκειται για γάμο -άρα για συνειδητοποιημένη και επιλεγμένη μορφή δέσμευσης- δε θα έπρεπε τίποτα από τα δυο να βρίσκεται στον ορίζοντά μας.

Αρχικά δεν έγινε τίποτα και να μην παντρευτείς. Όμως σε περίπτωση που το διαλέξεις η ελευθερία είναι κάτι που θα διαλέξεις επίσης. Συμπληρωματικά με το τι θα πει ο κόσμος πρέπει να μείνουν στην άκρη και οι κοινωνικές συμβάσεις, που σε θέλουν επίτηδες σαν να σε τιμωρείς να κλείνεις τον εαυτό σου σπίτι, γιατί οι σοβαροί δεσμευμένοι δεν τριγυρνούν εδώ και εκεί και να αλλάζεις παρέες γιατί οι προηγούμενοι φίλοι ίσως να μην είναι αντάξιοι της νέας σου ζωής που θέλει οικογενειακό προγραμματισμό και μόνιμο πλάνο. Να σκέφτεσαι συνέχεια για δύο και να αναστενάζεις που δε σκέφτεσαι μόνο εσένα ή να φοβάσαι και μόνο στη σκέψη να το κάνεις. Και αλλά πολλά που νομίζεις ότι προϋποθέτει το σωστό ζευγάρωμα.

Είναι αλήθεια ότι όπου και να γυρέψεις απάντηση αυτά θα σου πουν, γι’ αυτό εσύ πες τους κάτι άλλο. Όχι σαν επανάσταση, αλλά γιατί δεν μπορεί να μην είναι κάτι άλλο. Να μην υπάρχει κάτι άλλο. Δε γίνεται κάθε σοβαρή δέσμευση να την τρώει ο φόβος -ο έρμος ο φόβος της φυλακής! Δε γίνεται να αναζητάμε με τόσο κόπο, τόση ενέργεια, τόση αφοσίωση αυτόν τον ένα και μοναδικό άνθρωπο για μας μόνο και μόνο για να ζήσουμε μαζί του σε ένα τετράγωνο, που έξω από αυτό το «μαζί» δεν μπορεί να υπάρξει.

Μπορεί γιατί μπορείς και εσύ. Αν εσύ μπορείς να ανασάνεις ελεύθερα έξω από το τετράγωνο μπορεί και ο γάμος σου. Αν εσύ μπορείς να είσαι ευτυχισμένος έξω από όσα σε τάισαν για τις σχέσεις τόσα χρόνια μπορεί ο έγγαμος βίος σου. Γιατί αν αφήσεις στην άκρη τα μεγάλα λόγια ότι λογικά είμαστε οι δημιουργοί της μοίρας μας -που ίσως και να μην είμαστε- θα δεις ότι είμαστε σίγουρα οι δημιουργοί του εσωτερικού μας κόσμου. Και μόνο αυτό μπορεί να διαμορφώσει την εικόνα μας. Αν μιλάς στον εαυτό σου με λέξεις υποδούλωσης για το γάμο, αυτό θα επικρατήσει μέσα σου και εν τέλει και έξω. Αν μιλάς με όρους ελευθερίας -όχι από επαναστατική αντίδραση να ζήσετε σαν στασιαστές εσύ και το άλλο σου μισό, αλλά γιατί αυτό ξεπηδάει από μέσα σας- έτσι θα εδραιωθεί και έξω. Ελεύθερα, απρόσκοπτα, φυσικά και ευτυχισμένα θα κρατάτε ο ένας το χέρι του άλλου χωρίς να κρατάτε και την ανάσα του «μαζί». Γιατί η δέσμευση, η κάθε μας μία και μοναδική σχέση, το μόνο που ζητάει για να πετύχει είναι να μη θυσιάσουμε τίποτα από τον εαυτό μας. Γιατί μόνο όταν αυτός ζει όπως θέλει θα ζουν και αυτά που θέλει.