Η διαχρονική και ύψιστη τέχνη του μπερδεύειν

Καμία φορά γίνεται χωρίς να το καταλάβουμε καν. Άλλες πάλι το κάνουμε επίτηδες επειδή βγήκε εκείνη τη στιγμή κι εμείς το τραβήξαμε παραπάνω. Κάποιες άλλες φορές είναι προμελετημένο με πρόβες διαλόγων να έχουν προηγηθεί και πιθανές απαντήσεις να έχουν δρομολογηθεί. Για κάποιους είναι αυτό που κάνουν πάντα, για κάποιους άλλους είναι μια τακτική που χρησιμοποιούν σε ανάγκη. Για την τέχνη του μπερδεύειν ο λόγος, γιατί για τέχνη πρόκειται όταν μας δίνει το αποτέλεσμα που θέλουμε είναι γνωστή αλλά όχι πάντα ευδιάκριτη.

Το ν’ αρχίσουμε να μπερδεύουμε κάποιον με λεγόμενα ή με πράξεις έχει να κάνει με μια καθυστέρηση που θέλουμε να πετύχουμε στην εξέλιξη του γεγονότος. Η καθυστέρηση αυτή, προσδοκούμε να μας δώσει χρόνο να σκεφτούμε το επόμενο βήμα ώστε να περάσει το δικό μας τελικά, ή απλώς γιατί ιδέα δεν έχουμε πώς βρεθήκαμε σ’ αυτή τη φάση, ποιοι είμαστε και τι κάνουμε μέσα σ’ αυτή. Πριν αρχίσουν τα περί προσωπικοτήτων που μπλοφάρουν μπερδεύοντας τους άλλους γιατί δεν ξέρουν τι θέλουν, ας μας βασανίσει λίγο η ερώτηση πότε και πώς καταλαβαίνει κάποιος τι θέλει; Και μέχρι να το καταλάβει τι πειράζει να τα μπουρδουκλώσει και λίγο δηλαδή; Χωρίς λαβύρινθους πώς θα εκτιμούσαμε τις ευθείες γραμμές πια;

Ενίοτε το να θολώσει κάποιος τα νερά είναι σαφώς αποτελεσματικό για να τεστάρει την αντοχή και την επιμονή μας. Αν θα παραμείνουμε πιστοί στη φάση μαζί του κι ας θέλουμε κιάλια να ξεχωρίσουμε μια ξεκάθαρη κουβέντα ή πράξη. Θα μου πεις, άλλη δουλειά δεν είχαμε στον κόσμο ετούτο που όλα μια ανηφόρα είναι, να ανέβουμε κι άλλο, να πιάσουμε στον ψηλότερο λόφο τα σήματα καπνού που εκπέμπει ο άλλος και να κάτσουμε ν’ αποκωδικοποιήσουμε το νόημα. Φάγαμε τα νιάτα, τα νύχια μας κι ό, τι παγωτό υπήρχε πρόχειρο για να φτάσουμε να λέμε και να παίρνουμε ξεκάθαρες κουβέντες και τώρα θα κάτσουμε να αποκρυπτογραφούμε κιόλας.

Εντάξει δεν είναι και ακριβώς έτσι! Τη δραματοποιούμε πάντα την μπλόφα γιατί η ζωή -κι ο Γιώργος με το πιτογυράδικο απέναντι από τα Κτελ- μας έμαθαν ότι το γρήγορο φαγητό είναι ζεστό και τρώγεται και καλύτερα. Τα θέλουμε κοινώς γρήγορα νόστιμα περιποιημένα και μόνο για μας κι ας τα πληρώσουμε. Αλλά το να σε μπερδεύουν έχει τη χάρη ενός παιχνιδιού. Σαν να τραβάει ο άλλος την άκρη ενός νήματος κι εκεί που λες, θα μου πλέξει ζακετούλα γιατί τον έχει το βοριά του, τελικά το ξετυλίγει κι άλλο κι άλλο κι άλλο ακόμα. Αναρωτιέσαι πού θα πάει τόσο νήμα τι θα κάνει μ’ αυτό κι αρχίζεις και το ακολουθείς ακολουθώντας και τον άλλον.

Μπερδεύει το πράγμα στην πορεία, το νήμα κάνει κύκλους, στροφές και διάφορα σχήματα αλλά δε φτάνει στο σκοπό του. Ώσπου αν παίξεις το παιχνίδι σωστά ή έστω με όρεξη -μη φωνάζεις δε θα σε βάλουμε να μάθεις και κανόνες τώρα- ξάφνου θα δεις πως το νήμα έγινε κορδέλες τελικά. Πολλές φανταχτερές χρωματιστές ακανόνιστες κορδέλες. Δεν το περίμενες ότι ένα νήμα θα έφτιαχνε τέτοια πανηγυρικά πράγματα, έτσι δεν είναι; Ούτε αυτός που το κινούσε και σ’ έκανε να τον ακολουθείς το περίμενε. Μπέρδεμα στο μπέρδεμα, στην πορεία του βγήκε σε κορδέλες, σε κάτι τελείως διαφορετικό από ό, τι ξεκίνησε. Το ίδιο λογικά συνέβη και με σένα. Σκεφτόσουν ότι θα είναι από εκείνες τις μεταξωτές, ξέρεις αυτές με τα κακόμοιρα φύκια που όλοι τους βγάζουν τη γλώσσα πια, λες κι υπάρχει ιδανικότερο μέρος από τη θάλασσα, όμως ήταν οι άλλες οι πανηγυρικές κι ήταν όλες για σένα. Ποιος ξέρει, ίσως στο επόμενο μπέρδεμα φτιάξετε και κουβέρτα μαζί.