Ήταν έρωτας στο κάτω-κάτω

Πού και πού πιάνουμε τους εαυτούς μας να περηφανεύονται για να την ικανότητά μας –ανάμεσα σε άλλες– να αναπολούμε στιγμές με τον δικό μας προσωπικό, μοναδικό τρόπο. Όλα φαίνονται ξεκάθαρα όταν είμαστε έξω απ’ το νερό. Όταν η καταιγίδα έχει περάσει κι η υγρασία, αυτό το υψηλό επίπεδο ατμού στην ατμόσφαιρα, δεν μπορεί να μας μουσκέψει, να κάνει το κεφάλι μας βαρύ και τα χέρια μας να κολλάνε.

Με όρθιο ανάστημα και καθαρό σώμα αντιμετωπίζεις τι έχει γίνει. Αποκτάς μια βαθιά κατανόηση για τη σειρά των γεγονότων μετρώντας τι έχει αφήσει άθικτο η ορμή της καταιγίδας.

Ήταν ένα πεδίο μάχης απ’ την αρχή έτσι κι αλλιώς, πρέπει να μετρήσεις και τις απώλειες επίσης.

Φέρνεις στο νου σου στιγμές από άγριες φωνές που γέμιζαν τον αέρα, οι οποίες σημείωναν  τι έχει απομείνει αφότου αυτό το χαμένο παιχνίδι έχει τελειώσει. Ήταν όλα τόσο ζωντανά που κατάφερες να δεις τι πραγματικά ήταν.

Δεν είναι φιλοσοφία ούτε θεωρία να ισχυριστούμε ότι δεν έχουμε καμία δικαιοδοσία πάνω στο τι ο άλλος ζει, αναπνέει και νιώθει κι όμως όλα φαίνονται ξεκάθαρα όταν στεκόμαστε απέξω. Όταν πια είμαστε οι ίδιοι μας οι θεατές. Ευημερούμε μέσα απ’ τις συνδέσεις, τους δεσμούς που μοιραζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους. Κι όμως, παρ’ όλη την κοινωνικοποίηση υπάρχει μόνο ένα είδος σχέσης που τις καθορίζει όλες. Η πιο προσωπική, η πιο στενή μας.

Αυτή που μας έκανε πολλές φορές να νομίζουμε ότι είδαμε το φως, αλλά τελικά ήταν κόλπο που μας έπαιζαν τα μάτια μας. Μικροσκοπικές εκστατικές στιγμές, ενσωματωμένες σε έναν ρυθμό δόνησης που γλίστραγε ανάμεσα στα αφτιά, στα μάτια και στο νου μας. Στην καρδιά και σε όλες μας τις αισθήσεις.

Και μετά όλα ηρεμούσαν για λίγο, αλλά ποτέ δεν έμεναν τα ίδια. Ενώ είχες πιστέψει ότι θα το έκαναν. Καθώς η κατάσταση αλλάζει και βαδίζει προς το τέλος της, αλλάζει κι η οπτική σου. Αλλάζουν τα πάντα. Ακόμα κι οι αναμνήσεις. Αυτός είναι ο μηχανισμός άμυνας που χρησιμοποιούμε για να προστατέψουμε τους εαυτούς μας.

Στην ουσία θέλουμε απλά να αδειάσουμε το φορτίο στον άλλον για να νιώσουμε ελαφρύτεροι και να περπατήσουμε με άνεση ξανά. Πετάμε κατηγορίες σαν βέλη στο στόχο, άγρια κι ακατάπαυστα απλά για να πληγώσουμε τον άλλον επειδή –αν κι είμαστε πιο διαυγείς τώρα– νιώθουμε πιο πληγωμένοι κι απ’ την ασπίδα μας μετά από μια άσχημη μέρα στο πεδίο μάχης

Κι ύστερα η επιλογή έρχεται ακάλεστη. Μπορείς να αναλάβεις την ευθύνη, να πάρεις το δικό σου μερίδιο φταιξίματος, να το κάνεις υπόβαθρο του επόμενου βήματός σου και να χαμογελάσεις που σου συνέβη. Να χαμογελάσεις για την αστειότητα της ζωής που πάντα θα σε κάνει να συνειδητοποιείς την αξία μιας στιγμής, αφού αυτή θα έχει περάσει και τη δική σου αστειότητα να θέλεις να την ξεριζώσεις, όπως ένα λουλούδι απ’ το χώμα, απλά για να πάψει να υπάρχει και μαζί της κι εσύ. Αυτό το εσύ που ήσουν μέσα σε εκείνη τη στιγμή. Είτε να συνεχίσεις να προσποιείσαι ότι η κατάσταση σε διάλεξε και δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτα και για όλα φταίει ο άλλος.

Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δε σε επιλέγει αν δεν το επιλέξεις εσύ πρώτα. Για στάσου, πάρε μια στιγμή να το σεβαστείς. Με τον ίδιο τρόπο που θες να σε σέβονται. Ήταν έρωτας στο κάτω-κάτω, πρέπει να είσαι ένοχος για κάτι. Αλλιώς δε συνέβη ποτέ στα αλήθεια.