Και η σωστή απόφαση μπορεί να προκαλέσει θλίψη

Αυτό που δεν κάνει κανένας μας πριν πάρει μια απόφαση είναι να συνυπολογίσει στις συνέπειές της -αν υποθέσουμε ότι η απόφαση είναι και πράξη- το συναίσθημα. Τη γενικότερη αίσθηση που θα αφήσει στη ζωή μας. Ή έστω, αν δε θέλουμε να τα μεγαλοποιήσουμε τόσο, τη γενικότερη αίσθηση που θα αφήσει σε μας τους ίδιους.

Συνήθως οι αποφάσεις υπάρχουν σε δυο ισχυρές κατηγορίες. Οι σωστές και οι λάθος. Ξέρουμε από πριν, το έχουμε νιώσει και στο παρελθόν αλλά και γιατί μόνιμα μας το πιπιλίζουν και οι άλλοι, ότι η σωστή απόφαση θα φέρει και δόκιμα συναισθήματα. Χαρά, κατάκτηση, ικανοποίηση, ηρεμία, ολοκλήρωση. Ενώ η λάθος απόφαση και όλα τα λάθη είναι αυτά που τελικά ίσως μας οδηγούν και σε άλλα λάθη δημιουργώντας έτσι τη δική μας προσωπική λούπα.

Όμως κανένας ποτέ δε μας είπε, δεν έκατσε να μας εξηγήσει, τι γίνεται όταν η σωστή απόφαση, η σωστή για μας ή/και για τους άλλους, η σωστή από όλες τις απόψεις, μας προκαλεί λύπη. Η απόφαση ήταν αυτή που έπρεπε να παρθεί, εμείς κάναμε αυτό που έπρεπε να πράξουμε, αυτό που νιώθουμε όμως εν τέλει, απέχει πολύ από αυτό που περιμέναμε. Ίσως γιατί κανένας δε μας προετοίμασε για τη θλίψη (και) της σωστής απόφασης γιατί κανείς ποτέ δεν την περιμένει.

Ζητάμε από τον εαυτό μας και από τα σωστά που πράττουμε την ικανοποίηση, έστω, αν όχι τη χαρά ή τη μεγαλύτερη όλων κατάκτηση που είναι η ευτυχία. Όταν ξέρουμε ότι πράξαμε σωστά αλλά η μελαγχολία είναι όλη δική μας, όπως και η σωστή πράξη, τότε έχουμε βρεθεί χωρίς εγχειρίδιο βοήθειας. Χωρίς καν πρότερη πείρα, να χαράζουμε δρόμο μόνοι μας πάνω στη θλίψη αυτή. Από τη μια καταλήγουμε τότε να ξεσπάμε κι από την άλλη ξέρουμε ότι ασχέτως του τι θέλαμε ή τι θα κάναμε αν είχαμε αποφασίσει αλλιώς, υπερίσχυσε τελικά το σωστό. Γιατί το σωστό είναι μια παγκόσμια σταθερά και καλώς ή κακώς υπήρχε όταν αναγκαστήκαμε να πράξουμε την εν λόγω επιλογή, για να πιαστούμε από αυτό.

Το σωστό, όμως, είναι ακέραιο και ποτέ δε θα βγαίνει στο σχήμα που μας βολεύει. Και μιας και σίγουρα έχουμε δικαίωμα στη λύπη που μας προξενεί γιατί δε μας βγαίνει η χαρά, ας είναι τουλάχιστον ένας συνδυασμός σωστών αποφάσεων κι όχι λάθος. Να το νιώσουμε όπως έρχεται. Χωρίς να το κόψουμε ή να το σχηματοποιήσουμε, να το κάνουμε χίλια κομμάτια μέχρι να μην μπορούμε ούτε εμείς να αντιληφθούμε τη μορφή του. Άλλωστε είπαμε, είναι ακέραιο.

Ακολουθώντας το, κανείς δε μας εγγυήθηκε ότι ότι θα είχε και λύτρωση. Εμείς το υποθέσαμε από όσα έχουμε δει και ζησει. Κι αυτό είναι μια αλλιώτικη εκδοχή που μας καλεί να τη ζήσουμε εξίσου. Όσο λεπτές και αν είναι οι γραμμες μεταξύ σωστού και λάθους πάντα μέσα μας τα ξέρουμε και τα δυο ποια είναι κι ας έρχεται η θλίψη να μας μπερδέψει. Κι όταν πράττουμε και πραγματοποιούμε το σωστό, όσο έκπληξη και αν είναι θλίψη που φέρνει, ίσως σημαίνει ότι ήταν δυο φορές σωστό. Κι η μεγαλύτερή μας νίκη θα είναι ίσως που παρά την προσωπική μελαγχολία, που προέρχεται από ένα ξεβόλεμα κατά βάση, εν τέλει αυτό που κέρδισε, είναι και πάλι αυτό που δίκαια έπρεπε να γίνει.