Κανείς δεν είναι υπόλογος για όσα δεν ένιωσε

Πάντα θα είναι πιο εύκολο να δώσεις την ευθύνη αλλού παρά να την αναλάβεις. Αλλά αυτό το ξέραμε. Το έχουμε ξανακάνει άλλωστε. Παραπάνω από μία φορές. Άλλοτε την πετάγαμε σαν κάλτσα στο πάτωμα και έμενε εκεί παρατημένη, ή μέσα στο πλυντήριο να πλύνει άλλος τις αμαρτίες της και άλλοτε την παραχώναμε πάλι μέσα στα ίδια παπούτσια, εκεί να χρησιμοποιείται μέχρι να λιώσει. Μας κουράζει η ευθύνη αλλά αφού κουραζόμαστε εμείς ας κουραστεί και αυτή. Είναι και φορές που ούτε καν μπαίνουμε σε αυτές τις διαδικασίες. Ήρεμα, σταθερά και σαν από συνήθεια την πασάρουμε αλλού. Σαν να προσφέρεις ένα γλυκό. Ευγενική χειρονομία με ψεύτικο χαμόγελο και όλες τις τυπικές εγκαρδιότητες που χρειάζονται για να ξεμπερδεύεις. Αφού δεν μπορείς να ξεμπερδεύεις με το αίσθημα, τουλάχιστον ας τελειώσεις μια και καλή με την ευθύνη του.

Γιατί κάπου πρέπει να βρεθεί η ευθύνη σωστά; Κάποιος πρέπει να την αναλαμβάνει για όλο το αίσθημα που πάει χαμένο, για όλα αυτά που δε συνέβησαν ποτέ επειδή τους έλειπε η αμοιβαιότητα. Αν κάποιος δεν μπορεί να σε αγαπήσει όπως εσύ, αν δεν μπορεί να σου επιστρέψει το αίσθημα πίσω, κάπου να το εξαργυρώσει και να το ανταποδώσει, έχει ευθύνη. Ναι, ναι, έτσι πρέπει να ‘ναι. Την κουβαλάει πέρα δώθε για όλα αυτά που δεν μπορεί ή δε νοιάζεται να δώσει. Δεν είναι δυνατόν άλλωστε κάποιος να αγαπάει ή ακόμα και να αγαπιέται και ο άλλος να μην ανταποκρίνεται ή έστω να μην προσπαθεί. Να μη νοιάζεται. Αδιανόητο η αγάπη του ενός να μη βρίσκει στέγη κάπου μέσα στον άλλον. Πού ξανακούστηκε να αγαπάς και ο άλλος να κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα. Δεν είναι δυνατόν η αγάπη, αυτό το τόσο ιερό και κινητήριο πράγμα να μην αλληλεπιδρά.

Και όμως είναι δυνατόν. Βασικά είναι τόσο δυνατόν όσο το να βρέξει αν τα σύννεφα είναι μαύρα και αστραπές χαράζουν τον ορίζοντα. Για ποιο λόγο αν κάποιος δε νιώθει τα ίδια με εμάς, να κουβαλάει την ευθύνη πέρα δώθε σαν έμβλημα ντροπής; Για ποιο λόγο είναι υποχρεωμένος να μας ανταποδώσει συναισθήματα;  Για ποιο λόγο να τιμωρείται αιωνίως και να θεωρείται υπόλογος αν τολμήσει να αγαπήσει άλλον όσο εμείς αγαπάμε αυτόν; Για κανένα λόγο. Αν τα βάλεις κάτω με τη λογική να υπερτερεί και αν αφήσεις τον εαυτό σου να βγει επιτέλους έξω από τη στρογγυλάδα του συναισθήματος και να πλησιάσει το τετράγωνο των γεγονότων, θα δεις ότι κάνεις δεν είναι υποχρεωμένος να νοιάζεται αν τον αγαπάς και δεν μπορεί να σου προσφέρει το ίδιο, κανείς δε θα έπρεπε να νιώθει και ένοχος για αυτό. Είναι μόνο υποχρεωμένος να το σέβεται.

Είναι όλα μέσα στο παιχνίδι του ρίσκου και αν το πάρεις δεν μπορείς να περιμένεις καμία εγγύηση ότι θα αποδώσει. Γιατί αν όντως πήγαινες για να αποδώσει τότε δεν πήγαινες για να αγαπήσεις. Πήγαινες για να αγαπηθείς και υπάρχει διαφορά. Ας προτιμούσες στην τελική καλύτερα μια βόλτα για να δεις τα αξιοθέατα. Η αγάπη είναι το επικίνδυνο εύφλεκτο υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα όλα όσα λαχταράμε. Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν να μην είχε βαθμό επικινδυνότητας; Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν να ανεχόταν να αποδίδονται ευθύνες στις καρδιές που δεν υπάρχει;

Αν δεν έρχεται φυσικά είτε σε σένα είτε στον άλλον τότε η επίρριψη ευθυνών δε γίνεται για χάρη της αγάπης. Γίνεται για χάρη του πληγωμένου εγωισμού, των ακυρωμένων προσδοκιών, της διάθεσης για θλίψη η οποία ίσως πιάνει το χώρο της πραγματικότητας.

Γιατί αυτό είναι το να μη σ ‘αγαπάνε πίσω ή να μην μπορείς εσύ να ανταποδώσεις τα αισθήματα κάποιου, άλλη μια πραγματικότητα. Ούτε κακή τύχη, ούτε αιτία για πόνο. Είναι κάτι αναπόφευκτο αν όχι και αναγκαίο για την ακόμα πιο πραγματική συνειδητοποίηση ότι το τι νιώθει ο καθένας είναι δικό του πρόβλημα και μόνο αν γίνει με κάποιον τρόπο και μοιραστείς με τον άλλο μια ζωή, μια σχέση, ένα κρεβάτι έστω και μια αμοιβαία στιγμή, τότε μοιράζεται και η ευθύνη. Αλλιώς η αγάπη ας έχει μόνο την ευθύνη να μας κάνει τη ζωή όσο καλύτερη της επιτρέπουμε.