Μα πώς να κατακτήσεις κάποιον αν δεν το θέλει;

Ακόμα και αν κάνεις το γύρο του κόσμου για έναν άνθρωπο, λογικά δε θα είναι αρκετό. Μπορεί να κάνεις το γύρο του κόσμου σου μέσα στο μόνιμο τρενάκι των αισθημάτων σου που φέρνει ίλιγγο. Μπορεί να κάνεις το γύρο του κόσμου κυριολεκτικά. Να περπατήσεις, να μπεις σε καράβια, σε τρένα με αργές ρόδες και λεωφορεία με λερωμένες θέσεις, να φτάσεις κοντά του να μπεις στο σώμα και στο πνεύμα του, αλλά και πάλι δεν είναι αρκετό. Μπορείς να ψάξεις να βρεις όλες τις απαντήσεις και να του τις δώσεις έτοιμες σε ένα πιάτο από το οποίο όσο δε θα χορταίνει τόσο θα νιώθεις ότι προσφέρεις στη μοναδικότητα του ανθρώπου αυτού και μόνο. Και πάλι δε φτάνει, δεν είναι αρκετό.

Μπορεί να υπολογίσεις σωστά όλα τα σενάρια και να παίξεις άψογα και ρόλο και χαρακτήρα νιώθοντας το καθένα να πετυχαίνει τόσο θριαμβευτικά που να είναι αισθητά τα βεγγαλικά μέσα στην κοιλιά σου. Ωστόσο πάλι δε φτάνει. Ίσως και να φτάσεις να θυσιαστείς, να κάνεις πίσω και μπρος εκατό φορές ή όσες χρειαστεί και άλλες τόσες ακόμα. Να μοντάρεις, να κόψεις και να ράψεις ώστε να σε φορέσει σαν ρούχο και να σε δείξει καμαρώνοντας στους έξω για το πόσο του ταιριάζει. Αλλά δε φτάνει να το ξέρεις. Δε θα φτάσει ποτέ. Τίποτα που το κάνεις μόνο εσύ δεν είναι αρκετό ποτέ. Για να μείνει ξεκινώντας απλώς από το να σε θελήσει μέχρι να φτάσει να μη θέλει τίποτα όσο εσένα πρέπει αυτός ο άνθρωπος να το ξέρει πρώτα ο ίδιος και μόνο. Να το έχει πάρει απόφαση ο ίδιος και μόνο. Πρέπει ανά πάσα στιγμή, μέρα ώρα ή κατάσταση να ξέρει πού βρίσκεται πάνω σε εκείνο το δρόμο που είναι προορισμένος να κάνετε από μισό. Κανείς ούτε βήμα παραπάνω.

Όχι από κούραση -αυτή που έχουν όλοι όσοι το συναίσθημα τους κατακλύζει ακόμα και αν δε ζουν για την υπερβολή του-, όχι από αλαζονεία να κουραστεί και ο άλλος, όχι επειδή δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να κάνεις, να εξηγήσεις ή να πάρεις, αλλά από απόφαση. Από ατόφια αποφασισμένη μοίρα να τραβήξει ένα δρόμο που αν δεν είναι μοιρασμένος καλύτερα να σβήσει από το χάρτη. Ούτε καν για το δούναι και λαβείν ή για την ισότητα του πράγματος, αλλά για τη σταθερότητά του. Πώς αλλιώς θα εδραιωθεί κάτι αν όχι μέσα από τα πράγματα που κάνουμε γι’ αυτό κάθε μέρα; Καμία φορά και όλη μέρα. Πώς αλλιώς θα μείνει μαζί μας αν δεν έχει κάνει για μας όσα και μεις για αυτό; Πώς αλλιώς θα μείνουμε και εμείς μετά από τη στιγμή εκείνη, την κομβική στιγμή που θα νιώσουμε ότι δε μας φτάνουν μόνο οι δικές μας πράξεις;

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος. Τώρα το κατάλαβες. Αν φυσικά κατάλαβες ότι δεν υπήρχε και ποτέ άλλος τρόπος κανένας. Ίσως τελικά για όλα τα σημαντικά ή έστω για όσα θέλουμε να ζήσουμε να τα δούμε να γίνονται σημαντικά, να ζήσουμε μαζί τους νιώθοντας και εμείς σημαντικοί να υπάρχει μόνο ένας τρόπος και μόνο ένας δρόμος -αυτός που μας συναντάνε πάντα στη μέση του.