Μαγειρεύουμε μόνο από έρωτα

Γελάς πάλι όσο ανεβαίνουν ατμοί απ’ την κατσαρόλα κι αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι ίσως χρειαστεί να ανοίξεις παράθυρο, γιατί σαν να μύρισε όλο το σπίτι πάλι. Καμιά φορά έρχεται και σε αγκαλιάζει από πίσω ξαφνιάζοντάς σε όσο ανακατεύεις υλικά ή τσεκάρεις το περιεχόμενο στο φούρνο. Αυτές οι στιγμές είναι που γελάτε μαζί και συνήθως τρώτε απ’ τα σκεύη που έχει μαγειρευτεί το φαγητό πριν καν προλάβει να φτάσει σε σωστά πιάτα.

Κουτάλια και πιρούνια κι ενίοτε μαχαίρια όταν θυμηθείτε ότι ο φυσιολογικός κόσμος μοιράζει το φαγητό του με αυτά κι όχι με το στόμα, θα στοιβαχτούν στο νεροχύτη μέχρι που να μην έχει μείνει πλέον κανένα για χρήση και να τρώτε με τα χέρια νέες συνταγές, παλιές, κλεμμένες ή ακόμα και μαγειρικά τεχνάσματα της στιγμής. Και πάλι όλα αυτά με ένα γέλιο ελαφρώς ειρωνικό για μας τους ίδιους που η μαγειρική έμπνευση χτυπάει την πόρτα μαζί με εκείνο το φτερωτό αγγελάκι με το βέλος. Μέσα σε όλα αυτά που χτύπησε αλύπητα αυτός ο φτερωτός είναι και το στομάχι. Αλλά όλοι εμείς –που πια άνετα φτιάχνουμε μια κατηγορία από μόνοι μας– ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι.

Ξέρουμε καλά ότι όπως κι ο έρωτας είναι το ισχυρότερο κάλεσμα για δημιουργία, έτσι είναι στην ουσία και το μαγείρεμα και γι’ αυτό επιδιδόμαστε σε αυτό σαν επίδοξοι διεκδικητές αστεριού Michelin, ή σαν να αναλάβαμε να εξαλείψουμε τα φαινόμενα λοιμού στη Γη, με τόσο πάθος όσο ορίζει το να ζήσουμε την αρχή, τη διαδικασία και την ολοκλήρωση μιας δικής μας δημιουργίας κι ανακουφισμένοι με καμάρι που είναι όλη δικιά μας να ορμήξουμε πάνω της και να την απολαύσουμε.

Άλλωστε, έτσι δε γίνεται και με εκείνον που μας έφερε ο φτερωτός άγγελος που ποτέ δεν κάθεται καλά; Όλο φτιάχνουμε και ξαναφτιάχνουμε απ’ την αρχή μαζί του, συναισθήματα, όνειρα, παρόν, μέλλον κι επιθυμίες και μετά βουτάμε μέσα του για να γευτούμε. Η συνταγή κι η διαδικασία ίσως με τον καιρό αλλάζουν, όμως η ποιότητα των υλικών καλυτερεύει όσο περνάει ο καιρός κι εμείς αδιαφορούμε για την ποσότητα. Γιατί ξέρουμε ότι τα σωστά χέρια μπορούν να φτιάξουν το νοστιμότερο φαγητό με τα λιγότερα των υλικών.

Είναι κι αυτό που πάντα μας το έλεγαν κι έπρεπε να τσουρουφλιστούμε πάνω από κατσαρόλες, να βρομίσουν τα ρούχα μας πάνω από τηγάνια και να παρακολουθούμε φούρνους σαν το καινούργιο επεισόδιο της αγαπημένης μας σειράς για να δούμε πως ήταν πάντα αλήθεια, ό,τι φτιάχνεται με συναίσθημα, που ο καθένας το ονομάζει όπως θέλει, είναι καταδικασμένο να πετύχει.

Θα τύχει κάποιες φορές όταν θα έχουμε μαγειρέψει παραπάνω να θέλουμε να τους καλέσουμε όλους ακόμα κι αυτούς που πια δεν αξίζουν θέση στο τραπέζι μας να φάνε μαζί μας, να τους ταΐσουμε απ’ το φαγητό στο ταψί κι από αυτό στην καρδιά μας μαζί με αυτόν που το μαγείρεψε μαζί μας ή το μαγειρέψαμε για χάρη του κι εξαιτίας του κάνουμε γιορτή. Άλλες φορές πάλι δε θέλουμε κανέναν, δε θέλουμε καν να δείξουμε να το μάθουν κι οι άλλοι αυτό που μας έκανε τόσο άπιαστους σεφ, δε θέλουμε να αποκαλύψουμε το μυστικό υλικό των συνταγών μας και μένουμε εμείς κι αυτός να σκαλίζουμε μια κατσαρόλα με τα χέρια.

Νιώθοντας σώμα και πνεύμα φουσκωμένα, χορτασμένα κι ασφαλή ξαναγελάμε με τα άπλυτα στο νεροχύτη. Τζάμπα κόπος, τελικά, τόσο μαγείρεμα και σήμερα, χορταίνεις ποτέ από έρωτα;