Μας χάρισαν έναν κόσμο, μα εμείς είχαμε τον δικό μας

Σε κάποια πράγματα λες «δικό μου» και δεν ακούγεται εγωιστικό. Δεν είναι κάτι που σώνει και καλά διεκδικείς από κάποιον άλλον ή που δηλώνεις ότι σου ανήκει μην και στο πάρουν. Επίσης, δεν είναι σίγουρα κάτι που όσο σου ανήκει, άλλο τόσο έχεις κοπιάσει γι’ αυτό, γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση ο κόπος είναι κάτι που βγαίνει φυσικά, κάτι που νιώθεις πως είναι απαραίτητο να γίνει για να διατηρηθεί αυτό που έχεις. Κάτι που υπάρχει έτσι και αλλιώς, αλλά χρειάζεται μόνιμα φροντίδα, ανασκόπηση, προσπάθεια.

Για τον κόσμο σου γίνεται λόγος, καλά κατάλαβες. Για όλο αυτό το μικρό, αλλά μεγάλο σε σημασία σύμπαν που ουκ ολίγες φορές, όσοι σε αγάπησαν, όσοι ταυτίστηκαν μαζί σου, όσοι ήθελαν να βρίσκονται στο επόμενο ή στα επόμενα κεφαλαία της ζωής σου και πίστεψαν ότι το άξιζες, ήθελαν να σου χαρίσουν κι αυτοί έναν απλόχερα. Ήθελαν να καθίσουν να τον πλάσουν για σένα, να τον σμιλεύσουν κομμάτι κομμάτι για να νιώθεις καλά μέσα σ’ αυτόν, να τον στρώσουν και να τον στρογγυλέψουν, ώστε να μη χαθείς, να βρεις το δρόμο, να μην κουραστείς. Ήθελαν να καταλάβεις τα συμφραζόμενα και να μην μπερδευτείς στα ειπωμένα. Ήθελαν να φτιάξουν έναν κόσμο για σένα, το ποθούσαν όσο εσένα, χωρίς να σε αφήσουν να κάνεις τίποτε εσύ, μονάχα να μπορούν να σου προσφέρουν. Δε θα το έφτιαχναν από ανάγκη, αλλά από επιλογή να κάνουν κάτι μοναδικό για σας τους δυο. Ούτε επιθυμούσαν να σε περιορίσουν, να μη σ’ αφήνουν να βγεις από κει μέσα. Ήθελαν -αν θες κι εσύ- να ‘σαι εκεί μαζί τους. Το έλεγαν και το εννοούσαν. Σε ήθελαν τόσο που ήθελαν να χαρίσουν έναν κόσμο κι ας είχες έναν δικό σου. Ωστόσο, το ότι είχες τον δικό σου, πάντα θα τα αλλάζει τα πράγματα και θα τα καθορίζει όλα. Από οτιδήποτε πας να δημιουργήσεις με τους άλλους μέχρι οτιδήποτε φτιάξεις με σένα.

Η ζωή δε βιώνεται μόνη της. Πρέπει, άλλοτε γιατί τους χρωστάμε κι άλλοτε γιατί μόνο έτσι γίνεται, ν’ ανοίγουμε τον κόσμο μας στους άλλους, να επιτρέπουμε και τις εισροές απ’ έξω, να τους αφήνουμε να τον εξερευνήσουν με τα καλά και τα κακά του, να είμαστε ανοιχτοί στις μεταβολές του. Όμως πρέπει να παραμένει πάντα αναλλοίωτος ο κόσμος μας όσο κι αν θέλουμε τον άλλον, όσο κι ας μας θέλει και αυτός και ο κόσμος που δύναται να μας προσφέρει. Γιατί ακόμα κι αν η ζωή δεν έχει φτιαχτεί για να βιώνεται μόνη, ούτε κι εμείς φτιαχτήκαμε για να αντέχουμε μόνοι μέσα σ’ αυτή, μόνο ο δικός μας προσωπικός κόσμος, αυτός που ‘ναι από μας φτιαγμένος, όπως κι αν είναι βιωμένος, μας κάνει τελικά ν’ αξίζει να ανοιχτούμε και στους άλλους.