Μαζί και στα άσχημα

Τα ζευγάρια. Πόσα δεν έχουν ειπωθεί γι’ αυτά! Αλλά και πόσα δεν τα έχουμε σκεφτεί, δει, αφομοιώσει και παρατηρήσει ή αισθανθεί, κι ίσως να έμειναν κι ανείπωτα. Πόσα σενάρια και πόσοι κανόνες, εκδοχές κι αναλύσεις, υπάρχουν, όταν είναι κάποιος δεσμευμένος; Για το πώς θα ζήσει με το έτερον ήμισυ, για το τι ρόλους αναλαμβάνει ο καθένας, έπειτα από συνεννόηση ή κι αυθόρμητα ακόμα, έτσι, από ένστικτο να βγάζει πέρα ο καθένας ό,τι νομίζει πως του αναλογεί. Πόσες ζωές έχουν αλλάξει και ξανά αλλάξει και διαμορφωθεί ακόμα κι αποκοπεί απ’ τα προηγούμενα, για να μπουν στα επόμενα ζευγαρωμένα και μαζί.

Πόσοι άνθρωποι έκαναν όσα φαντάστηκαν, αλλά κι όσα δεν είχαν πότε ούτε καν τολμήσει να ονειρευτούν ή ακόμα κι όσα κορόιδευαν, ακριβώς επειδή ήταν πλέον σε σχέση. Πόσοι δεν μπέρδεψαν, τελικά, ή ακόμα κι ενστερνίστηκαν εσκεμμένα όσα άρεσαν, όσα δεν άρεσαν, όσα μπορούσε, όσα άντεχε κι όσα αντιμετώπιζε ή απέφευγε ο σύντροφός τους.

Μέσα σε αυτά –ίσως με μεγαλύτερη επιφύλαξη, ισχυρότερη δυσανεξία στην παραδοχή και σίγουρα μεγαλύτερη δυσκολία στη διαχείριση– είναι κι όσα το έτερόν μας ήμισυ παλεύει να κόψει ή παλεύει να περιορίσει, να βάλει σε πλαίσια ή ακόμα και να εκπαιδεύσει τον εαυτό του για το να μην τα θέλει ή να τα θέλει με μέτρο ή τις σωστές ώρες. Μέσα στις φάσεις που περνάνε όλα αυτά, ό,τι κι αν είναι αυτό με το οποίο παλεύει ο άλλος, εύκολο ή δύσκολο, βρίσκεσαι κι εσύ και πιο συγκεκριμένα η σχέση σας. Ίσως κι άθελα σου. Ίσως να μην το θεωρείς δεδομένο ότι πρέπει να ‘χεις κι εσύ τόσο απ’ την ύλη αυτών των πραγμάτων. Ότι πρέπει να βουτάς τόσο βαθιά σε κάθε βήμα της πορείας.

Αν, για παράδειγμα, το έτερον ήμισυ παλεύει με το κάπνισμα κι εσύ, γενικά, δεν αντέχεις τον καπνό και τη συνήθεια αυτή, μέχρι να φτάσει στο σημείο να συμβαδίσει με ‘σένα που δεν καπνίζεις, όλα τα βήματα ενδιάμεσα θα ‘ναι και για τους δυο εξίσου δύσκολα κι ενίοτε άσχημα. Και κάπου εκεί έρχεται το δεδομένο. Κάπου μέσα σε όλη την ασχήμια από απλή αυθόρμητη ανάγκη, είσαι εκεί σε όλα. Ακόμα κι όταν δεν είσαι. Ακόμα κι όταν παρατηρείς και περιμένεις να επέμβεις μόνο αν σε χρειαστεί και σε φωνάξει. Δεδομένο κι αυτό, τελικά. Όπως κι η ομορφιά, αυτή η ζευγαρίστικη προϋπόθεση ότι για να περάσεις όμορφα με κάποιον, πρέπει να περάσεις κι άσχημα. Έτσι είσαι εκεί, ακόμα κι αν τελικά δε σε χρειαστεί.

Αρχικά, γιατί πάντα μπαίνεις στη θέση του άλλου, τι θα έκανε αν εσύ πάλευες με μια κακή συνήθεια, με ένα δαίμονα, με κάτι που φεύγει και ξαναγυρνάει –γιατί δε γιατρεύτηκε σωστά–, με κάτι μικρό που ίσως γίνει και μεγάλο, με κάτι μεγάλο που κάνει ο άλλος επίτηδες μικρό. Ύστερα, για όλα τα παραπάνω που έχουν καθιερωθεί για τα ζευγάρια. Έτσι πάει το ζευγαρωμένο σύστημα, κανείς δεν το παρέβλεψε. Όμως, τελικά, καταλήγεις να ‘σαι εκεί, ακόμα κι αν εσένα σε ζορίζει η ίδια η κατάσταση ή ακόμα κι ο ίδιος ο άνθρωπός σου, κι όπως πλάθεται μέσα σε αυτή, γιατί μόνο αυτό βγάζει νόημα.

Μόνο αυτό σε κάνει να νιώθεις στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Χωρίς να αναρωτιέσαι πότε θα αρχίσει πια το όμορφο κομμάτι γιατί κουράστηκες. Χωρίς να εξαντλείσαι ψάχνοντας απάντηση στο τι κάνεις με αυτό τον άνθρωπο. Χωρίς να απορείς ποιο είναι το νόημα του να ‘σαι εκεί, γιατί απλά βγάζει νόημα το «μαζί», ό,τι και να συμβαίνει. Κι όσο βγάζει νόημα το «μαζί», όλα αντιμετωπίζονται.