Μέσα από τις λέξεις ζητάμε επιβεβαίωση

Πάντα οι λέξεις θα κάνουν τη ζημιά. Οι λέξεις επίσης θα σώζουν και τη μέρα. Μόνιμα αυτά είναι τα πιθανά σενάρια με αυτές. Βρίσκονται στα δυο άκρα και ισορροπούν πάνω σ’ αυτά, αλλά και μέσα σου, με ακρίβεια ακροβάτη που μόνιμα κινδυνεύει να πέσει. Όχι από έλλειψη ταλέντου, αλλά από κούραση.

Είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, μόνιμα βασιζόμαστε στις λέξεις να φέρουν σε ισορροπία τον οργανισμό μας, να ρυθμίσουν το επίπεδο υγείας μιας σχέσης, να δώσουν νόημα σε όσα θα ακολουθήσουν για να δημιουργήσουν και άλλα τόσα. Γιατί αφού έδωσαν το νόημα οι λέξεις, αφού εδραίωσαν τη σημασία τους, θα εδραιώσουν και τη δική μας και αυτού που έχουμε. Τίποτα δε γίνεται χωρίς την επιβεβαίωση που παρέχουν, γιατί πώς θα ξέρεις πού σε έχει κατατάξει ο άλλος αν δε στο πει; Πώς θα είσαι σίγουρος τι να κάνεις αν μέσα από τα λόγια του δε σε σιγουρέψει; Πώς θα ξέρει και αυτός αν δεν του διασφαλίσεις και εσύ μια ασφαλή ρητορική μέσω της οποίας θα δημιουργηθεί μια σταθερότητα.

Στο τέλος της μέρας ή της ώρας που περνάς με τον άλλον, οι λέξεις μόνο βάλσαμο δεν είναι, ούτε φάρμακο, ούτε καν η γιατρειά. Θα μου πεις ότι δε θέλουμε να γιατρευτούμε, θέλουμε, ξέρουμε πού βρισκόμαστε και με το που θα το πεις η δική σου φωνή από μέσα σου θα σου απαντήσει ότι ξέρεις ήδη πού βρίσκεσαι, απλώς θες να στο επιβεβαιώσει και ο άλλος ή να του το επιβεβαιώσεις εσύ για να σφραγιστεί σαν πράξη. Μόνο που δεν είναι καν πράξη. Τα δικά μας τα λόγια και των άλλων, οι επιβεβαιώσεις, οι εγγυήσεις, οι διάλογοι και οι μονόλογοι που εκφωνούμε, αλλά και λέμε από μέσα μας, δεν είναι τίποτε άλλο από τις ανασφάλειές μας, οι οποίες είναι και πολύ χρήσιμες πάντοτε. Αρκεί τους διαλόγους επιβεβαίωσης που κάνουμε με τους άλλους, να τους κάνουμε και με αυτές. Να τις βάλουμε απέναντι και να ζητήσουμε να μάθουμε τι θέλουν για να μπούνε σε σειρά. Τι ζητάνε για να μη ζητάνε τελικά κάτι συνέχεια, που δεν είναι άλλο από επιβεβαίωση.

Αυτή αρχίζει από ένα μικρό δείγμα και καταλήγει αν δε χορτάσει σε μόνιμη απαίτηση. Και δεν είναι στο τέλος μακριά η μέρα που καταλαμβάνουν τα ηνία της συμπεριφοράς μας οι βαθιές ανικανοποίητες ανάγκες μας και όχι εμείς. Αυτές που πάντα θα ζητάνε ολοένα και περισσότερες λέξεις, γιατί δεν έχουν μάθει στις πράξεις και οι πράξεις ξεκινάνε από αυτές που κάνουμε εμείς. Ασχέτως αν θα λάβουμε πίσω αντίστοιχα επιβεβαιωτικά το θέμα είναι αρχικά αν τολμάμε τα λόγια μας πρώτοι εμείς να τα κάνουμε πράξεις επιβεβαιωτικές προς τον εαυτό μας και ύστερα θα βρούμε τη δύναμη, το θάρρος και το περιθώριο της ψυχής, να τα ζητήσουμε από τους άλλους και να ζήσουμε εξίσου ευτυχισμένοι και με ήσυχη συνείδηση, αφού εμείς πράξαμε τα δέοντα -ακόμα και αν δεν τα πήραμε πίσω. Γιατί όλα ξεκινάνε από μας, δεν ορίζουν οι άλλοι την αφετηρία της σιγουριάς μας παρά μόνο την πορεία της και ακόμα και ανώμαλη να είναι πρέπει κάθε φορά να έχουμε εμείς και μόνο το κουράγιο να επιβεβαιώνουμε ότι θα ισιώσει.