Nα είσαι η προτεραιότητά σου

Αν ξυπνάς νωρίς για να προλάβεις τα πάντα της μέρας, να είναι η σημείωση στο ξυπνητήρι σου. Αν ξυπνάς αργά και η μέρα είναι χαλαρή και στρωτή, να είναι η πρώτη σου σκέψη όταν τεντώνεσαι πριν αφήσεις το κρεβάτι. Και στον καφέ να συνοδεύει την πρώτη σου γουλιά και την τελευταία όταν αδειάζει το ποτό σου και κάνεις νόημα γι’ άλλο ένα. Στις αγκαλιές με τους φίλους, στις δεύτερες σκέψεις με τους απέναντι, αυτούς που δε σε θέλουν δίπλα τους και δεν τους θες κοντά σου, να το λες επανειλημμένα από μέσα σου.

Όταν καίγεσαι από πόθο μ’ εκείνο το άλλο σώμα στο κρεβάτι να ζει ανάμεσά σας σαν άυλο μαγικό φίλτρο. Όταν στο ίδιο σώμα κι άνθρωπο σκέφτεσαι πώς να απαντήσεις να μιλήσεις να σταθείς να υπάρξεις και να περπατήσεις, μπροστά να είναι το νούμερο ένα στις παραμέτρους της κάθε πράξης. Όταν τελικά κάτσεις και στο οικογενειακό δείπνο, όσο θα περνάς τη σαλάτα και θα σου ζητάνε το αλάτι και το λόγο με ερωτήσεις που άλλοτε σ’αρεσουν κι άλλοτε στέλνουν περίπατο την όρεξή σου, να το περάσεις σε πιρούνι και κουτάλι και να το τρως αργά κι απολαυστικά.

Το ότι σε αγαπάς. Ότι η αρχή, είτε είναι είτε όχι, το ήμισυ του παντός, εσύ είσαι τα πάντα. Ξεκινάνε όλα από σένα. Κάνουν κύκλους, τετράγωνα κι ό,τι άλλο σχήμα κάθε φορά θα φέρει μαζί της η ζωή ή η μέρα αλλά και πάλι καταλήγουν σε σένα. Αυτό το κάνεις καιρό πια. Από τότε που έπεσες αλλά δε σηκώθηκες και κανένα κλισέ για δύναμη δεν στην έδωσε αλλά αναγκάστηκες να την εφεύρεις και σε πήρες αγκαλιά γι’ αυτό. Από τότε που γέλασες μέσα στην παράνοια και βάλθηκες να καταλάβεις ό,τι σε μπερδεύει και σ’ αποσυντονίζει γιατί εσύ ήσουν η μόνη σου πυξίδα. Από τότε που οι άλλοι, όσο σημαντικοί κι να είναι, θα είναι πάντα οι άλλοι κι έπαψες να θες να στηριχθείς πάνω τους γιατί δεν μπορεί πάντα κάποιος να σε περνάει απέναντι στο ποτάμι, έμαθες τελικά να κολυμπάς.

Από τότε που ο εγωισμός που σου καταλόγιζαν επειδή εσύ είσαι η πρώτη σου προτεραιότητα, εσύ είσαι το νούμερο ένα σου κι άλλο κανένα σου, έγινε απλά ένας θόρυβος που όταν κλείνεις παράθυρο, αυτιά και πόρτες, σ’ αγαπάς παραπάνω με την ησυχία που σου έχεις εξασφαλίσει. Από τότε που ότι και αν δοκίμασες δεν πέτυχε τόσο απόλυτα τόσο στοχευμένα, όσο το να έρχεσαι εσύ πρώτος και μετά οι και δίπλα οι άλλοι. Πιο συγκεκριμένα, όσων θα το σηκώσει η περηφάνια να έρθουν δεύτεροι ή και στην ίδια θέση. Χωρίς άλλη καταξίωση, χωρίς να τους ξεχωρίσεις.

Άλλωστε αυτοί οι πιο συγκεκριμένοι θα καταλάβουν ότι αν αγαπάς πρώτα εσένα σωστά, απόλυτα και μεγαλόψυχα τότε το ίδιο θα κάνεις και μ’ αυτούς. Έτσι θα τους το ανταποδίδεις. Αλλά θα είναι λίγοι αυτοί. Γι’ αυτό μην τους ψάξεις στο πλήθος ή στις δοκιμασμένες συνταγές, ή στα μέρη που συχνάζεις, ψάξ’τους μέσα σου. Γιατί κι αυτοί κάπου εκεί θα θέλουν να συναντηθείτε και μετά να χαθείτε παρέα από τα αλλά μάτια και τη βαβούρα, εκεί κάπου μεταξύ μεγάλης αυτο-αγάπης και μεγαλύτερης ανταπόδοσης. Μεταξύ ζωής χωρίς ετικέτες παλιών εγωισμών και νέων για ένα μόνο παίκτη παιχνιδιών. Μεταξύ αβύθιστου «σ´αγαπώ μόνο επειδή σ´αγαπάς».