Να θυμάσαι

Πρέπει κάποια στιγμή να υπήρχε ένα μέρος και μια εποχή όπου τα λουλούδια άνθιζαν χωρίς προσπάθεια. Το θυμάσαι ακόμα. Υπήρξε. Όπου ο ήλιος έλαμπε χωρίς να έχει βρέξει πριν και χωρίς να χρειάζεται ουράνιο τόξο για να θαυμάσεις τα χρώματα. Ο αέρας φυσούσε για να δροσίσει πρόσωπα ή να γαργαλίσει το χορτάρι. Ανοίγοντας τα χέρια τον ένιωθες και δε χρειαζόταν να κοιτάξεις ψηλά για να νιώσεις ότι πετάς. Τα τραγούδια που άκουγες είχαν κι αυτά αυτήν αίσθηση της μηδενικής βαρύτητας κάθε φορά που ένιωθες βαριά και τα έπαιζες λίγο πιο δυνατά. Τα πουλιά κελαηδούσαν κι αυτά στον ίδιο σκοπό μαζί σου. Υπήρξε, τη θυμάσαι, ήσουν εκεί.

Το φως δεν ξεθώριαζε ακόμα κι όταν η νύχτα κυριαρχούσε. Στους δρόμους αυτού του μέρους οι παλλόμενες καρδιές και τα χαμογελαστά πρόσωπα αντάλλασσαν χειρονομίες και χαιρετισμούς και κανόνιζαν ραντεβού για το Σαββατοκύριακο. Ακόμα το φέρνεις στο μυαλό σου. Ακόμα θυμάσαι. Σε εκείνο το μέρος οι δείκτες του ρολογιού ήταν απλά μια ψευδαίσθηση, μια πεισματάρα ψευδαίσθηση που όλοι γελούσαν μαζί της. Το θυμάσαι, γέλαγες κι εσύ.

Σε εκείνο το μέρος οι νεράιδες των ονείρων δεν άφηναν κανέναν να περιμένει και επισκέπτονταν τα όνειρα όλων κάθε βράδυ, καμιά φορά και κατά τη διάρκεια της μέρας. Μερικές φορές τα όνειρα άρχιζαν πριν νυχτώσει και κρατούσαν για πάντα. Σε εκείνο το μέρος κανείς δε γεννιόταν με έναν σκοπό ούτε προσπαθούσε να βρει νόημα στη ζωή. Όλοι απλά υπήρχαν αφιερώνοντας τη ζωή τους στο να είναι ευτυχισμένοι.

Δημιουργούσαν μόνοι τους την ευτυχία τους κι έτσι ήξεραν ότι θα κρατήσει. Ενίοτε είχαν την ευκαιρία να αλλάξουν πορεία, όμως δεν το έκανε κανείς. Κανείς δε μετάνιωνε τίποτα. Το ξέρεις, το θυμάσαι κι ούτε κι εσύ το μετάνιωσες.

Έτσι, όλοι συνέχιζαν την πορεία της ζωής του ψάχνοντας για πρόσωπα με ρυτίδες χαμόγελου, γεμίζοντας τις γειτονιές με γέλια κι ηχώ από αστεία κι εν τέλει τους δρόμους, τους τοίχους, τα δάση και τις καρδιές τους. Σε εκείνο το μέρος οι άνθρωποι μοιράζονταν τα υπάρχοντά τους, έφτιαχναν ρούχα ο ένας στον άλλον αναλόγως τον καιρό και μαγείρευαν σαν να ήταν ειδική περίσταση κάθε βράδυ. Το θυμάσαι, μοιράστηκες και εσύ πολλά.

Ύστερα κάθισες μαζί με όλους γύρω απ’ τη φωτιά κι είπατε για ιστορίες βιβλίων κι οι σπίθες απ’ τις φλόγες έμοιαζαν με τα μάτια σας όπως η αυγή ταιριάζει με τα σύννεφα. Θυμάσαι που τον κοιτούσες αυτόν τον ουρανό. Θυμάσαι τις βόλτες στο λιμάνι τη νύχτα και τη μυρωδιά του ποπ κορν που έτρωγαν όλοι και το πως δε χόρταινες το αλάτι, το νερό και τους ανθρώπους γύρω σου.

Θυμάσαι ακόμα και τώρα που στην άκρη του ματιού σου κάτι φέρνει δάκρυα σαν να σηκώθηκε άμμος απ’ το λιμάνι και σαν τελετουργικό σκουπίζεις με το μανίκι σου κάθε φορά. Διακοσμείς το πάνω ράφι στο τζάκι με το κάδρο που σας έχει όλους μέσα. Χαμόγελα σε εκείνο το μέρος που είναι ζωντανό όσο το θυμάσαι και βάζεις ξύλα, που θα κρατήσουν τη φωτιά αναμμένη μέχρι το πρωί κι ίσως φέρουν και λίγη ζεστασιά από κείνο τον ήλιο του λιμανιού.

Χαμογελάς στο κάδρο και σου χαμογελάει πίσω, όσο η φωτιά δυναμώνει είναι σαν να καίγεσαι σε εκείνο τον παλιό ήλιο. Θυμάσαι, γιατί η μνήμη είναι επιλογή. Ίσως όχι η πιο βολική από όσες θα κάνεις, μιας και μόνιμα έχει κρυμμένα τα προειδοποιητικά σημάδια ότι τα παπούτσια σου θα στενέψουν συντομότερα από ό,τι νομίζεις και θα χρειαστείς καινούργια. Ωστόσο είναι πάντα επιλογή.

Οι επιλογές μας καθορίζουν κι όσο χιλιοειπωμένο κλισέ κι αν έχει καταντήσει, είναι πιο αληθινό κι απ’ τη μέρα που γεννηθήκαμε. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που εκείνη τη μέρα το πρώτο πράγμα που όλοι τσεκάρουν να δουν αν δουλεύει είναι ο εγκέφαλός μας. Κι όχι τυχαία. Σε αυτό το μέρος του σώματός μας βρίσκονται τα μάτια που καταγράφουν όσα βλέπουμε και δίνουν εντολή πίσω στον εγκέφαλο τι να κρατήσει και τι όχι. Η μύτη συγκρατεί τις μυρωδιές, ακόμα και τις κακές και τα αφτιά τους ήχους που θα περάσουν κι αυτούς που θα μείνουν όπως οι φωνές οι οποίες παραμένουν ακόμα κι όταν όλα τα παραπάνω ξεθωριάσουν. Γιατί το επέλεξες. Γιατί τα άφησες όλα αυτά να απαρτίσουν την ομάδα που δημιουργεί όσα θυμάσαι.

Γι’ αυτό κράτησέ τα όλα ψηλά όπως κρατάς και το κεφάλι σου. Κράτα τις αναμνήσεις σου και φρόντισέ τις, γιατί είναι όλα όσα έχεις. Είναι όλα όσα είσαι, έστω κι αν δε σε ικανοποιούν όλα, αν δεν τα θες όλα ή ακόμα κι αν δε σκόπευες να τα δημιουργήσεις όλα. Είναι πάντα μαζί σου. Είναι ο χάρτης σου που έχει ήχο, εικόνα, κίνηση και ζωή από μόνος του.

Ο οδηγός σου που εσύ καθοδηγείς.