Να χαμογελάς με ό,τι σου λέει

Θέλεις να συμβεί. Το ξέρεις. Λογικά το ξέρει κι αυτός. Θέλεις αυτό το κάτι παραπάνω και μετά ίσως και λίγο ακόμα. Δεν έχεις υπολογίσει ακριβώς πόσο θες. Του χαμογελάς με νόημα για να πιάσει το σήμα ότι σίγουρα κινείσαι ανάμεσα στα όρια της απληστίας. Ότι τώρα που άρχισες, δε θες και να σταματήσεις και διαρκώς θα θες παραπάνω.

Θες, όμως, αυτό που θα σου δώσει να ξεκινάει από κάπου βαθύτερα από ένα φευγαλέο γέλιο, από μια ματιά -όσα υπονοούμενα κι αν έκρυβε. Θες να πάψουν να υπάρχουν τα γύρω-γύρω κι όλη του η όραση να επικεντρωθεί σε σένα κι όσο δε θα μπορεί να πάρει τα μάτια του από πάνω σου, η θερμοκρασία που θα ανεβαίνει να σας χτυπάει στο κεφάλι, στα μάτια, ανάμεσα στα πόδια, ξεκινώντας, όμως, πάντα απ’ την καρδιά.

Αυτό το οχυρό θες να καταλάβεις, αυτό το κάστρο θες να κατοικήσεις. Η συνταγή σου, λοιπόν, συνεχίζει να σιγοβράζει με όλα της τα υλικά σε σταθερή φωτιά που φροντίζεις να τσεκάρεις σε κάθε του λέξη.

Τον παρακολουθείς να μιλάει, να εξηγεί, να χειρονομεί στον αέρα, άλλες φορές χωρίς λόγο κι άλλες για να σου δείξει κάτι που δεν ξέρεις και τα μάτια σου ευθεία καρφωμένα πάνω του χαμογελάνε μυστήρια χωρίς να μαρτυράνε λέξη. Αυτός συνεχίζει κι εσύ τώρα χαμογελάς και με το στόμα σου, σαλιώνοντας κατά λάθος τα χείλη σου πάνω-κάτω γιατί με τόσα που σου λέει στέγνωσε το στόμα σου. Κι ακόμα δεν έχεις βγάλει λέξη.

Οι ήχοι σου εναλλάσσονται σε αυτόν του γέλιου σου και της γρήγορης ανάσας που δονεί τις φλέβες στο λαιμό σου, όσο γελάς και τον κοιτάς ακόμα σταθερά. Η συνταγή σου εκτελείται με επιτυχία, αλλά δεν τα παρατάς πριν απ’ την πλήρη ολοκλήρωσή της, που δεν είναι άλλη απ’ το να σε ερωτευτεί. Να πέσει σαν τραπουλόχαρτο σε ισχυρό άνεμο οτιδήποτε προστατεύει την καρδιά του, μπροστά στα πόδια σου.

Όταν, λοιπόν, ο ήχος του γέλιου σου σταματήσει, φροντίζεις να μείνει ακόμα στα χείλη σου η αίσθηση της ευχαρίστησης και να είναι τόσο αισθητή όσο κι η θερμοκρασία που ανεβαίνει ανάμεσά σας, μιας και μέχρι τώρα σίγουρα θα έχει πειστεί ότι είστε μόνο εσείς στον κόσμο που τη βιώνετε με αυτή την ένταση.

Θα νομίζει ότι κάτι θες να πεις, ίσως σε ρωτήσει κιόλας, όμως εσύ απλά τον κοιτάς ακόμα πιο βαθιά αφήνοντας τα μάτια σου πάνω στα δικά του να δώσουν απαντήσεις ακόμα και σε αυτά που δε ρώτησε ή σε αυτά που δεν τολμάει ακόμα. Σε αυτά που ούτε αυτός έκανε λέξεις. Ανάσες ακόμα στροβιλίζονται ανάμεσά σας, άλλοτε κοφτές κι άλλοτε πιο βαθιές για να καθαρίζουν λίγο την ατμόσφαιρα πριν αφεθείτε ξανά στην ίδια ένταση του γέλιου και των ματιών σας.

Ξέρεις ότι πια βρίσκεσαι πολύ κοντά στην ολοκλήρωση της συνταγής σου, γιατί ξέροντας απ’ την αρχή τι ήθελες να φτιάξεις διάλεξες τα σωστά υλικά. Ήξερες ότι δε θα ήταν άλλα εκτός από σένα, άλλα έξω από σένα.  Ήξερες πως για να τον κάνεις να νιώσει για σένα κάτι που δε χωράει σε λέξεις, θα μπορούσες να το πετύχεις μόνο χωρίς να τις χρησιμοποιήσεις.