Ο ανταγωνισμός είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης

Είναι που ποτέ δεν τους το είχες των κοριτσιών, είναι που ποτέ δεν το είχαν ούτε κι αυτές στον εαυτό τους. Με βάση στατιστικές, έρευνες, αντιλήψεις κοινωνίας, στεγανά οικογένειας, καλσόν, φούστες και γεννητικά όργανα, δηλαδή όλα τα πράγματα που καθόρισαν το γυναικείο φύλο χωρίς την έγκριση του γυναικείου φύλου κάνανε τα απανταχού κορίτσια να απορούν κι οι ίδιες γι’ αυτό όταν το εντοπίσουν στο σύστημά τους.

Μη φοβάστε, δεν είναι μεταδοτικό. Το έχετε κι εσείς, κι εγώ, κι όλοι μας κι είναι ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας πατρίδας κι οικογένειας. Ο ανταγωνισμός. Το αίσθημα του να υπερβείς. Η φιλοδοξία να ανταγωνιστείς και να κυριαρχήσεις. Για αιώνες τώρα έχει καταστεί σχεδόν απαγορευτικό για το γυναικείο οργανισμό. Οι γυναίκες είναι δείγματα ευαισθησίας, αγκαλιάς. Ενός ροζ χρώματος με προεκτάσεις κόκκινου που γνέφει χαμογελώντας σε όλα τα απαλά όνειρα, σε όλες τις ανάγκες θαλπωρής, σε όλες τις εικόνες τακτοποιημένων σπιτικών κι ικανοποιημένων υπάρξεων. Σε όλες τις φαντασιώσεις με μεθυστικό άρωμα και σ’ όλες γυαλιστερές φωτογραφίες. Σίγουρα μπορούν αν θέλουν να είναι όλα αυτά. Είναι όμως κι όλα τα άλλα. Όλα τα άλλα που πείστηκαν κι οι ίδιες να ζητάνε συγνώμη όταν εκδηλώνονται.

Είναι ανταγωνιστικές. Μάχονται για όσα νομίζουν ότι αξίζουν. Παλεύουν και ρίχνονται σε αυτή την πάλη με όσα οι άλλοι δεν έχουν σκεφτεί γι’ αυτές. Γιατί, μεταξύ μας, παραδεχτείτε το, όταν λέτε την λέξη αφεντικό η εικόνα στο μυαλό σας σχεδόν ποτέ δε φοράει φούστα. Κι όταν φοράει κι έχει απαιτήσεις, θέλει τελειότητα κι υψηλές αποδόσεις, είναι μια τρελή με παιγμένες ορμόνες που έχει παίξει τόσα χρόνια στο γήπεδο των αγοριών που ξέχασε πώς να είναι κορίτσι πια.

Στις περιπτώσεις δε που αυτό το κορίτσι ανταγωνίζεται τα άλλα, μια ψευτοηθική καλύπτει και τη μια πλευρά και την άλλη για να το καλύψουν. Με προσχήματα όπως «εγώ κάνω απλώς τη δουλειά μου» μέχρι την κάλυψη ότι δε συνέβη ποτέ. Όμως έγινε, και σε αυτόν τον τομέα τον εργασιακό αλλά και σε άλλους, σε αυτόν της εμφάνισης, της βελτίωσης του χαρακτήρα, της κοινωνικής και προσωπικής ζωής κι επικρατεί, όπως η κίνηση τη Δευτέρα στην Κατεχάκη, ότι οι γυναίκες είναι παράταιρο να το έχουν. Όλο τους το ροζ γίνεται αυτομάτως εμετός τεστοστερόνης σε βαμμένα κόκκινα χείλη, κραγιόν νούμερο 212 Κριστιάν Ντιόρ. Κι οι γυναίκες το πίστεψαν ότι δεν είναι στη φύση τους και το χαρτί της ενοχής νίκησε κι από τότε το χάος επικρατεί όποτε βαριέται να κάθεται.

Επικρατεί κυρίως γιατί νιώθουν την ανάγκη να ισιώσουν τη φράντζα τους όταν νικάν σε ένα επιχείρημα. Επικρατεί όταν μετά από κόπο έχουν καταφέρει απέναντι σε οποιονδήποτε άλλο άντρα ή γυναίκα κάτι που προσπαθούσαν καιρό και γυρνάνε να τσεκάρουν αν τον στεναχώρησαν πολύ. Επικρατεί ακόμα κι όταν το χάνουν τελείως και πάλι από ενοχή και ξεσπάνε ή ζητάνε παραπάνω ή εθίζονται στην εξουσία της απόκτησης και για τα λίγα λεπτά που δε θα νιώθουν ενοχές σαρώνουν τα πάντα.

Τα καλά νέα είναι ότι και μέσα από αναγκαία κακά χτίζεται η αυτοπεποίθηση. Κυρίως γιατί θα γκρεμίζεται συνέχεια μέχρι να βρεις τη χρυσή τομή κι εσύ ποτέ δε θα πάψεις να προσπαθήσεις να την βρεις, γιατί χωρίς αυτή δεν επιβίωσε κανείς έξω απ’ το σπίτι. Τα ακόμα καλύτερα νέα είναι δε χρειάζεται να είσαι ή το ένα φύλο ή το άλλο για να ανταγωνίζεσαι σωστά και να νικάς, χρειάζεται απλά να είσαι εκεί.