Ο έρωτας δεν έχει εποχή

Είναι η εποχή που πιάνεις το σφυγμό σου λίγο εντονότερα, είναι η εποχή που οι αισθήσεις οξύνονται και φιλτράρουν σχεδόν τα πάντα από ό,τι τις περιβάλλει.Τον ζεστό αέρα στα μαλλιά, τον ήλιο στο πρόσωπο, το κύμα που σκάει στα πόδια, την αλμύρα που κολλάει στα χέρια, τις μυρωδιές από ανθισμένη φύση, τους χαρακτηριστικούς ήχους που επιβεβαιώνουν την παρουσία της και κάνουν άξια την προσμονή της. Είναι η εποχή που όλοι έχουν ονειρευτεί να ζήσουν κάτι με το φόντο της να πλαισιώνει το κάθε τους καρδιοχτύπι.

Είναι η εποχή που έγινε η πιο πολυφορεμένη παρομοίωση για ό,τι φωτεινό θα θέλαμε να μας κάψει με τη λάμψη του, για τη γλυκιά γεύση που λαχταράμε να μείνει στο στόμα μας σαν παγωτό που ξεχάστηκε στην άκρη των χειλιών και γίναμε ένα με το σώμα που έσκυψε να μας το σκουπίσει.

Κι ευχηθήκαμε να κρατήσει κι άλλο η εποχή αυτή, κάνοντας συμφωνίες στα κρυφά με τη θάλασσα, δίνοντας όρκους στα αισθήματα που νομίζαμε ότι είχαμε ξεχάσει ότι θα τις κρατήσουμε. Έναν Αύγουστο, καταμεσήμερο, με τον δροσερό άνεμο να μας κάνει ποιητές.

Το καλοκαίρι. Αυτό το κομμάτι του χρόνου που η προσδοκία για κάτι μεγάλο, για κάτι αναπάντεχο, για κάτι πέρα από όσα έχεις ήδη ζήσει, γίνεται ηδονική. Λέγοντας κάτι μεγάλο παραδέξου το ότι το πρώτο πράγμα που σου πέρασε απ’ το μυαλό είναι ένας μεγάλος έρωτας.

Ήλιος, θάλασσα, βράχια, βουτιές, βρεγμένα κορμιά κι άλλα ψημένα στον ήλιο, αστερίες και βότσαλα όλα νομίζεις ότι συνηγορούν για να συμβεί κάτι που θα αφήσει το ίχνος του πάνω σου. Ακόμη δεν έχει ατονίσει μέσα σου αυτή η αμφιβόλου προέλευσης και ποιότητας πεποίθηση ότι για να ανθίσεις εσύ πρέπει να το κάνει κι η εποχή μαζί σου. Ή έστω ότι θα έχεις περισσότερες πιθανότητες να ευδοκιμήσεις αν βοηθάει κι ο καιρός.

Και κάπως έτσι καταλήγεις, αν τελικά δεν πας με το μοτίβο της εποχής και δε χτυπήσει η καρδιά σου δυνατότερα όσο θα διαρκεί η θερινή μαγεία, να εγκλωβίζεσαι ανάμεσα σε τρεις κόσμους. Στη θάλασσα που τώρα που ζέστανε θες να κάνει το ίδιο και με την καρδιά και το κορμί σου, τον ουρανό που τώρα που βλέπεις ανενόχλητα τον ορίζοντα χωρίς βροχή ή σύννεφα θες να τον εξερευνήσεις με τον έρωτά σου χέρι-χέρι και τον δικό σου κόσμο που νιώθει ότι η εποχή τον προσπέρασε και με την ψύχρα που θα φέρει η επόμενη θα είναι πολύ πιο δύσκολο να τρέξεις να την προλάβεις με το μπουφάν στους ώμους.

Όμως αν ο έρωτας είχε εποχές, κάποια στιγμή θα τελείωνε. Ή θα άρχιζε. Στην ουσία απλά διαρκεί. Αντέχει. Ό,τι καιρό και να κάνει στο παράθυρο. Ασχέτως με το καλοκαίρι που τελείωσε ή με το επόμενο που θα έρθει. Η εποχή είσαι εσύ και παίζει ρόλο μόνο τι καιρό κάνει στην καρδιά σου. Κι εκεί μέσα έχει πάντα το ιδανικό κλίμα για το καλωσόρισμα της κάθε εποχής.

Έτσι και με την επόμενη, τη φθινοπωρινή, που τα φύλλα θα πέφτουν κι ο αέρας που τα σκορπάει θα σε κάνει να ανεβάσεις το φερμουάρ σου πιο ψηλά και να βάλεις τα χέρια στις τσέπες. Οι πρώτες βροχές θα σου φέρουν στη μύτη το νωπό χώμα που θα σε αναγκάσει να παραδεχθείς ότι η εποχή άλλαξε. Όμως εσύ παραμένεις ο ίδιος, οι αισθήσεις σου ακόμα κάτι ζητάνε, το σώμα σου είναι ακόμα έτοιμο να αρχίσει την αναζήτηση του κι οι αντοχές σου ανανεώνονται όπως και το τοπίο του καιρού.

Ξέρεις τον έρωτα που θες να ζήσεις και θες η σάρκα και τα οστά που θα πάρει να ανακατευτούν με όσα δεν ξέρεις ή δε φαντάζεσαι. Με το αναπάντεχο που δε γνωρίζει από εποχές ή ημερολόγια, ούτε νοιάζεται ούτε τα φοβάται. Είναι πάντα έτοιμο να σκάσει όταν έρθει η ώρα του. Κάπως έτσι η εποχή που μπήκε θα είναι και η καλύτερή σου, γιατί ήρθε η ώρα της και είναι έτοιμη ζήσει για σένα.

Εσύ;