Ο έρωτας είναι ένστικτο αρχέγονο

Υπήρχε μια εποχή που οι άνθρωποι ζούσαν σε σπηλιές. Χωρίς ηλεκτρισμό, πόσιμο νερό, καθαρά ρούχα και νόστιμο φαγητό. Πάλευαν όλη τους τη ζωή με τα στοιχεία της φύσης και μερικές φορές τους νικούσαν, μη μπορώντας να τα καταλάβουν. Για να παρηγορηθεί αυτή η συνεχής ήττα, οι άνθρωποι εκείνοι άρχισαν να κάνουν σχέσεις.

Κάθε είδους, αρχικά μπερδεμένες στην ομίχλη της παρόρμησης, της σωματικής ανάγκης και της λογικής που ανακατευόταν με όλα. Χοντρικά και μετά από κόπο ξεχώρισαν τις φιλικές απ’ τις ερωτικές έστω, γιατί το σώμα θα κυριαρχούσε και δε θα άφηνε τίποτα στο πέρασμά του. Κι έτσι, αυτοί οι πρωτόγονοι βρήκαν τον τρόπο να ορίσουν αυτό που ονομάζεται μέχρι και σήμερα «σεξουαλική ζωή».

Όχι, αυτό δεν είναι ένα μάθημα Ιστορίας. Ασχέτως της εγκυρότητάς του αν έγιναν ή όχι τα πράγματα έτσι, αυτό δεν είναι ένα μάθημα ιστορίας γιατί πολύ απλά θα ήταν αποτυχημένο. Ο σκοπός της Ιστορίας πέρα απ’ το να μάθεις πώς ζούσαν κάποτε κάποιοι άλλοι είναι για να διδάξει κι εδώ δεν υπάρχει τίποτα να μάθουμε απ’ τους πρωτόγονους. Γιατί είμαστε ακόμα εκεί μαζί τους. Γιατί ακόμα πάμε στο κρεβάτι σαν αυτούς. Το πέρασμα τόσων αιώνων δε μας δίδαξε τίποτα. Ακόμα τους μιμούμαστε και καμαρώνουμε.

Το ζήτημα, όμως, ξεκινάει πριν καταλήξουμε στο κρεβάτι, πριν γίνει σεξουαλικό. Ξεκινάει απ’ το ότι ενώ είναι καθαρά σεξουαλικό παλεύουμε να το πατάξουμε να μην είναι, σώνει και καλά. Είμαστε κάτι ανάμεσα σε ενοχικοί κι αδαείς. Ενοχικοί γιατί είτε απ’ την κοινωνία, είτε απ’ το σπίτι, είτε απ’ το σύμπαν ολόκληρο μας έχει περαστεί ότι είναι τουλάχιστον λάθος να πλησιάζουμε τον άλλον με σεξουαλική διάθεση. Είναι ένα ταπεινό κι ευκαταφρόνητο ένστικτο το να μας αρέσει κάποιος και να θέλουμε να μοιραστούμε το κρεβάτι μας ή το δικό του. Αδαείς γιατί απ’ το πρώτο στάδιο, που είναι το φλερτ, μέχρι το τελικό, αν κι όταν έρθει, δεν τα καταλαβαίνουμε όσα μας συμβαίνουν και τα πατάσσουμε κι αυτά.

Έτσι, μας μιλάει κάποιος που ακόμα δεν ξέρουμε αν θα μας αρέσει για μια ζωή ή για ένα βράδυ, ξέρουμε μόνο ότι μας αρέσει. Επειδή, λοιπόν, δεν καταλαβαίνουμε γιατί ιδρώνουν οι παλάμες και διάφορα άλλα μέλη μας, τον πλησιάζουμε χωρίς να μιλάμε, γέρνουμε το σώμα μας σε αυτόν άτσαλα και μαζευόμαστε πίσω στη θέση μας πάλι άτσαλα για να μη νομίζει ότι θέλουμε να πέσουμε πάνω του, ενώ αυτό θέλουμε στην ουσία.

Γεμίζουμε το στόμα μας με βλακείες κι ασχετοσύνες για τον καιρό, για να μην καταλάβει ότι έχει υγρανθεί κι αυτό και τα χείλια μας. Νιώθουμε ότι θέλουμε να του φερθούμε όπως ένα παγωτό σε μια βιτρίνα κι επειδή μας έχουν πει ότι δεν είναι σωστό να μας τρέχουν τα σάλια, τα μαζεύουμε και συνεχίζουμε με τον καιρό. Σωστά εκπαιδευμένα οικόσιτα θηλαστικά.

Ύστερα γυρίζουμε σπίτι κι αναρωτιόμαστε γιατί δεν πέτυχε, κι εμείς κι οι άλλοι. Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ούτε αυτό και θυμωμένοι με τους κακούς θεούς που δεν ευνοούν την τύχη μας βγαίνουμε και πάλι έξω απ’ τη σπηλιά με άλλη τακτική αυτή τη φορά. Τα ρούχα μας όλα κουμπωμένα, καθαρά κι έτοιμα να γίνουν η πρώτη μέθοδος της τακτικής μας σε αυτή τη νέα μάχη. Ενώ λαχταράμε να τα βγάλουμε και να ενωθούμε με εκείνο το κορμί που έγινε ο λόγος να βγούμε απ’ τη σπηλιά.

Δεν πέτυχε γιατί δεν ήσουν εκεί. Απουσίαζε ως και το σώμα σου. Γιατί το έστειλες να απολογηθεί που ένιωσε διέγερση, που ήθελε να φιληθεί στο στόμα με πάθος σαν πορνοστάρ κι όχι με λογική και ευπρέπεια σαν κληρικός, που ήθελε να γουρλώσει τα μάτια απ’ την ευχαρίστηση σε κάθε πόντο του κι όχι να τα κλείσει για να το ξανασκεφτεί. Τελικά, το καταδίκασες γιατί δε σου άρεσε η απολογία, μιας κι είχε μόνο για όσα της άρεσαν να πει και το φυλάκισες μέσα στα ρούχα πάλι.

Τόσα χρόνια εξέλιξης κι ακόμα ταλαιπωρούμε τα κορμιά μας που θέλουν ό,τι θέλει ένα κορμί, επαφή. Επαφή χωρίς κανόνες, δεσμεύσεις και χωρίς λογική ενίοτε. Μάθαμε ότι αυτό και μόνο αυτό δε θα γίνει ποτέ ο πρίγκιπας του ονείρου μας, ούτε η γυναίκα της ζωής μας.

Οι ρομαντικές ιστορίες που μόνιμα έχουμε στο μυαλό μας ότι αυτές είναι που κρατάνε, απαγορεύεται να έχουν το σεξ πρωταγωνιστή ή να ξεκινάνε από αυτό. Αρνιόμαστε με πάθος όσα θέλει η σάρκα, γιατί παντού γύρω μας επικρατεί ότι αν δεν το κάνουμε θα μας φέρονται για πάντα σαν να αξίζαμε μόνο αυτό∙ σάρκα κι όχι μυαλό, καρδιά, ζωή.

Αν όμως το ίδιο πάθος το αφήναμε στη θέση του και το οδηγούσαμε προς την εκδήλωσή του τότε θα εκτονώνονταν και δε θα γυρνούσε πίσω κάθε τρεις και λίγο υπό τη μορφή του εκάστοτε ανθρώπου που φλερτάρουμε αποτυχημένα. Μόλις θα το αφήναμε ελεύθερο και μαζί και το σώμα μας, μόλις αποσυμπιεζόταν απ’ την καταδίκη του θα συνεργαζόταν και με όλα τα υπόλοιπα∙ μυαλό, καρδιά, επιθυμίες. Θα παίρναμε και θα δίναμε ό,τι άξιζε αυτόματα.

Μόλις θα μπορούσε ελεύθερα να χαρεί μαζί με άλλα κορμιά, χωρίς τύψεις ή δεύτερες σκέψεις, θα μας έδινε πίσω τις σωστότερες που κάναμε κι εμείς ποτέ. Με το που θα κάναμε την αρχή, αυτό που πάντα αρχίζει σαν φλερτ θα έβρισκε το δρόμο του στο σαν τι θα καταλήξει. Γιατί αν όλα ξεκινάνε από κάπου αυτό είναι απ’ το σώμα.  Απ’ την εποχή των σπηλαίων ακόμα.