Οι αυτόματες αντιδράσεις αποκαλύπτουν μεγάλες αλήθειες

Έχεις σκεφτεί ποτέ γιατί σου αρέσουν τα αυτόματα μηχανήματα; Ή ακόμα κι αν δε σου αρέσουν τα προτιμάς, γιατί γρήγορα με λίγες εντολές και λιγότερους χειρισμούς σου δίνουν αυτό που θες πάντα. Ακριβώς όπως το βλέπεις, το παίρνεις. Δεν υπάρχει κρυμμένο νόημα, δεύτερη γραμμή που δεν τραβιέται, δεν υπάρχει κάποιο σενάριο που σου ξέφυγε ή κάποια παράμετρος που δεν αξιολόγησες. Σου έρχεται όπως είναι, το κρατάς στα χέρια και το χειρίζεσαι ή το χρησιμοποιείς χωρίς κάτι να παρεμβάλλεται ανάμεσά σας. Είναι απολαυστικά, απλό και θα ήθελες να το επιδιώξεις ξανά και ξανά. Κατάλαβες τώρα γιατί σου αρέσουν τα αυτόματα μηχανήματα; Γιατί ακόμα και αν δεν περιμένεις να συμβούν, δεν είσαι έτοιμος, δεν ξέρεις από πού σου ήρθε, μετά την πρώτη κρυάδα σού αρέσουν και οι αυτόματες αντιδράσεις των άλλων. Σημαντικών και μη. Γιατί είναι αυτό ακριβώς, αυτόματες. Πέρα από την αλήθεια και την ουσία που περιέχουν -μιας και είναι γενικά γνωστό ότι οι αντιδράσεις χωρίς φίλτρο είναι και οι πραγματικές πάντα γεμάτες αλήθεια, ασχέτως αν μας αρέσει ή όχι-, οι αυτόματες αντιδράσεις είναι και οι πιο καθοδηγητικές.

Πάντα με κάτι που σκάει από το πουθενά, άκοπο, χωρίς επεξεργασία, χωρίς πολλή σκέψη ή φιλοσοφία θα ξέρουμε καλύτερα πού βρισκόμαστε και πού να πάμε στη συνέχεια σε σχέση με κάτι που κάποιος πριν μας το δώσει έκατσε να το σκεφτεί, να το κόψει, να το ράψει και να το σουλουπώσει από εκατό φορές έως μια και μόνο. Άλλωστε έχεις αναρωτηθεί ποτέ ποιος είναι ο συντομότερος τρόπος να καταλάβεις την ενοχή ή την αθωότητα κάποιου σε οτιδήποτε, ενίοτε και τη δική σου; Αυτός που δεν μπορεί να κρατηθεί πίσω με τίποτα. Που ξεπηδάει και εκδηλώνεται όπως τον γέννησε το μυαλό μας ή των άλλων αυτούσιο. Θα ήθελες να μην είναι έτσι. Σίγουρα θα το θέλαμε όλοι. Μας μαθαίνουν από τόσο μικρή ηλικία να βουτάμε τη γλώσσα μας στο μυαλό μας πριν μιλήσουμε, πριν αντιδράσουμε, πριν καν βρεθούμε σε μια κατάσταση που το συνηθίζουμε τόσο που στο τέλος ξεχνάμε την αρχική εκδοχή των πραγμάτων. Την πρώτη, πρώτη. Αυτή που μας κάνει να είμαστε αυτό που είμαστε και ανάλογα δίνει μια εικόνα για τους άλλους σε μας και για εμάς στους άλλους.

Από όλες λοιπόν τις χωρίς φίλτρο αντιδράσεις τυχαίνει όσες έχουν και νεύρο ή άσχημη αντίδραση να κρύβουν κάτι βαθύτερο. Όχι απαραίτητα κάτι τόσο ένοχο ώστε να το καλύπτει η φωνή και οι χειρονομίες, αλλά σίγουρα κάτι που έχει υποστεί επεξεργασία. Αντίθετα η ηρεμία είναι και συμβιβασμός με την κατάσταση, με τον απέναντι που κάτι θέλει από εμάς και εμείς από αυτόν. Την ηρεμία δεν τη νοιάζει το φίλτρο, από την ίδια της την πραότητα αντλεί αυτοπεποίθηση, χωρίς πολλά-πολλά. Χωρίς ζόρι στο νόημα.

Κατάλαβες τώρα γιατί σου αρέσουν τα αυτόματα ακόμα κι όταν δε σου αρέσουν ή όταν δεν παραδέχεσαι ότι σου αρέσουν; Γιατί σε ηρεμία που φτάνει μέχρι και στη σιωπή και καταλήγει στο αφιλτράριστο παίρνεις τίμια την αλήθεια, παίρνεις αυτό που είναι, την πραγματικότητα και σε βοηθάει να παραμείνεις ήρεμος, τόσο που το αυτόματο να μοιάζει και το μόνο φυσιολογικό τελικά.