Οι επανασυνδέσεις ποτέ δεν πετυχαίνουν

Αν βασανίσεις τους αριθμούς θα σου πουν τα πάντα. Ακόμα κι αυτά που ήδη ξέρεις. Και άλλη μια φορά, κι ακόμα μια, και μια επιπλέον, και το άθροισμά τους συνωστίζεται μέσα σου. Δεν ήταν στο πλάνο να χωράτε όλοι. Δεν ήταν στις οδηγίες κατασκευής σου να γίνει χώρος για τόσες πολλές φορές, για τόσες πολλές απόπειρες και για την αποτυχία τους.

Ανάμεσα σε αυτά που μοιράζεστε είναι και το κοινό, κρυφό, βρόμικο μυστικό σας ότι για αυτό το χώρο τα κάνετε όλα. Και το πιάνετε πάλι απ’ την αρχή, ή έστω από ‘κει που το αφήσατε την τελευταία φορά που απέτυχε, για να πετύχει αυτή τη φορά. Γιατί αυτό θα σας δώσει χώρο, αυτό θα σας κάνει κι εσένα και τους αριθμούς να πάρετε μια ανάσα σαν να σας ανήκει η προέλευσή της. Το να πετύχει.

Σύνθημά σας το : «Μαθαίνεις πολλά απ’ τις αποτυχίες, αλλά απ’ τις επιτυχίες μαθαίνεις περισσότερα» και με μια υποψία ότι είναι παγκοσμίως καθιερωμένο -γιατί, λέτε, δεν μπορεί, θα υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω που δεν τα παράτησαν ούτε με την πρώτη, ούτε καν με την πέμπτη, βαλθήκατε κι αυτή τη φορά,  που χάσατε το μέτρημα ποια είναι, να πάρετε το μάθημά σας.

Όμως, αυτό το μάθημα των επανασυνδέσεων το έχεις παρακολουθήσει ξανά και ξανά και πάντα, με βαθμό χαμηλό χωρίς να έχεις διδαχθεί και πολλά, τελικά, το έτερον ήμισυ –συμμαθητής που καθόσασταν μαζί στο θρανίο– κοβόταν από απουσίες. Αυτό το πείσμα του «δεν μπορεί, κάποια φορά θα πετύχει», που σε έκανε να νιώθεις ηρωικός χαρακτήρας βιβλίου που γενναία θυσιάζεται ξανά και ξανά για τον έρωτα και ποτέ δεν το βάζει κάτω, το έχεις ξανανιώσει. Κάθε φορά αποδεικνυόταν κάθε άλλο παρά συναίσθημα, αλλά εγωισμός να πετύχει για να έχεις να λες πως το έζησες σωστά όταν σε βάζουν οι άλλοι να τους διηγηθείς και περιμένουν από σένα θριαμβευτικό ύφος.

Να μην παραδεχτείς πως έχασες πάλι κι ας υποψιάζεσαι ότι κι οι άλλοι χαμένοι είναι γύρω σου, αλλά κάπως πρέπει να νικήσεις έστω αυτούς. Αυτή τη διαδρομή του πήγαιν’ έλα την έχεις ξανασημειώσει στο τετράδιό σου δίπλα, πάνω και κάτω απ’ τα στιχάκια που κλείνουν τη ζωή σου στις λέξεις τους κι όσο προχωράνε οι γραμμές της πορείας, κι οι στίχοι, κι άλλος ένας, κι ένας ακόμα και τώρα πια οι αριθμοί πονάνε.

Αυτή η μουσική των στίχων που μένει μαζί σου ακόμα κι όταν όλοι έχουν φύγει, ακόμα κι εκείνος ο ένας για τον οποίο ξαναπροσπάθησες, επίτηδες σε πιάνει απροετοίμαστο και σου δείχνει ένα παρόν που μοιάζει ήδη με παρελθόν ενώ εσύ ήθελες να φέρεις στο τώρα το πώς θα ήθελες να μοιάζεις μετά από καιρό.  Ένα καιρό που όλα τα «νιώθω» δε θα βαριούνται απ’ την πολλή χρήση αποτυχημένων προσπαθειών και την πολλή φθορά στα χείλια ανάξιων εραστών και δε θα σβήνουν το φως να κοιμηθούν γιατί κουράστηκαν να στο κρατάνε αναμμένο κι εσύ να είσαι τυφλός ούτως ή άλλως.

«Είμαι άνθρωπος…», τους λες όταν δυσανασχετούν κι άλλο «…κι έτσι, επιρρεπής στα λάθη και στο να μη μαθαίνω από αυτά πολλές φορές». «Πόσες ακόμα;», ρωτάνε πίσω κι η φωνή τους δυναμώνει στο σκοτάδι κι εσύ σαν πανί σε καιρό που δε λέει να φυσήξει έχεις μείνει μόνος στην τάξη τιμωρία. Αδιάβαστος, ακούνητος βλέποντας απ’ το παράθυρο τους άλλους που είπαν ότι καλύτερα θα ‘ναι να πάνε για άλλα, να πάνε παρακάτω και βγήκαν στην αυλή διάλειμμα.

Ο δάσκαλος τους άφησε να βγουν έξω γιατί πέρασαν τη βάση, έμαθαν με επιτυχία ότι όπου κι αν είσαι στον κόσμο, όπου κι αν στέκονται ή κινούνται τα πόδια σου, όπου κι αν φυτεύεις όσα νιώθεις και ξεριζώνεις τις σκέψεις σου, όποια εποχή, όποια μέρα, που ξημέρωσε δύσκολα ή νύχτα, που ήρθε χωρίς να το καταλάβεις, υπάρχει κάποιος εκεί έξω που έχει στο νου του κάποιον σαν εσένα, που ελπίζει για κάποιον σαν εσένα, που πλάθεται για κάποιον σαν εσένα. Είναι μόνο ένας και θα πετύχει με μόνο μία φορά.