Όλοι έχουν κάτι να πουν για τις ζωές των άλλων

Σε κάνει να γελάς πάντα η εικόνα ανθρώπων να κουτσομπολεύουν στο μπαλκόνι. Σε κάνει πάντα να σκέφτεσαι πως η ζωή τους είναι τόσο μικρή που δεν είχαν τίποτα καλύτερο να σκεφτούν τα φτωχά μυαλά τους από το να επιδοθούν σε αυτή την μικρού βεληνεκούς κατασκοπεία για να περάσει η ώρα η μέρα και η ζωή τους στο σύνολο. Καμία φορά νιώθεις ανώτερη ύπαρξη εσύ και του δίνεις και τροφή και για παραπάνω σχόλια καθώς περνάς από μπροστά τους ή στέκεσαι να τους μιλήσεις ή απλά ανταλλάσσετε βλέμματα. Έχεις άλλη ιδιοσυγκρασία. Άλλη άποψη για τις ζωές και το βίωμά τους. Για το πώς διαμορφώνονται οι απόψεις και κατακτώνται οι εμπειρίες.

Δεν πας με το ρεύμα το κλειστού τετραγώνου, κοιτάς τη δική σου ζωή. Έχεις πράγματα να πεις μόνο γι’ αυτή, αυτή σε αφορά κι επενδύεις εκεί, ομως πολύ συχνά αυτό αποτελεί την εξαίρεση. Όλοι κάποια στιγμή είχαμε πολλά να πούμε για ζωές που δε ζήσαμε. Για παπούτσια που δεν περπατήσαμε. Για δρόμους που δεν έχουμε ιδέα πού βγάζουν, από πού ξεκινάνε και πώς νιώθει το πνεύμα που παλεύει να τους κατακτήσει να μην τα παρατήσει ή απλά βρήκε που να αράξει. Όλοι κάτι νομίζαμε ότι μπορούσαμε να κατέχουμε από γνώση κι εμπειρία για κάτι και με το δέος του βάρους και της σημασίας του, κλέβαμε από τα καθέκαστα των άλλων, ενώ δίναμε συμβουλές για πράγματα που δε μας άγγιζε ούτε ο αέρας τους. Και νομίζαμε και πάλι ότι κάτι παραπάνω χρήσιμο θα βγάλει το στόμα μας γιατί ήμασταν στην απ’ έξω.

Δε μας έκαιγε ο ίδιος πύρινος φαύλος κύκλος με τους άλλους. Είχαμε πανοραμική θεά από το μπαλκονάκι μας και πετούσαμε φιλοσοφίες από δω κι από ‘κει γιατί δεν είχαμε την όραση αυτών που στεκόταν από κάτω. Ήμασταν ψηλότερα, ανώτερα εμείς και ξέραμε πιο πολλά. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν ξέραμε τίποτα ούτε εμείς ούτε όσοι έπραξαν σαν εμάς αλλά αν υπάρχει κάτι που το ανθρώπινο γένος δεν ανέχεται ούτε από τα σπλάχνα του τα ίδια, είναι η άγνοια. Κι επειδή η γνώση είναι ένα μανίκι που ιδρώνεις ξανά και ξανά μέχρι να εφαρμοσθεί σωστά πάνω σου, βολευόμαστε και στοργγυλοκαθόμαστε στην ημιμάθεια και την τελειοποιούμε με μπόλικες φιλοσοφίες για ζωές ξένες κι ελάχιστη διάθεση να δούμε τι θα κάνουμε με τις δικές μας. Λογικά είναι και το πιο εύκολο.

Έχουμε άπειρες δικαιολογίες να το εξασκήσουμε το εύκολο. Από το ότι η ζωή είναι πάντα δύσκολη μέχρι και το ν’ ανοίξουμε τα μάτια το πρωί είναι κόπος, για όλα όσα μας έτυχαν ουρανοκατέβατα ή και σχεδιασμένα. Πόσες και πόσες φορές δεν αφεθήκαμε σε αυτή τη λογική βουλιάζοντας σε καναπέδες, καρέκλες, μπαλκόνια, κρεβάτια και ό, τι άλλο άνετο και βολικό ακριβώς για να ασκήσουμε κάτι αντίστοιχα βολικό κι εύκολο γιατί οι άλλες ασχολίες που ίσως να πήγαιναν και εμάς και τους άλλους έναν ορίζοντα παραπέρα είναι, αν όχι πιο δύσκολες, σίγουρα πιο απαιτητικές; Εννοείται πως είναι. Και όσο η ζωή δεν ξοφλάει, τόσο μεγαλώνει, ψηλώνει, μαζεύει τόπους ανθρώπους μυρωδιές. Κάνει τα κλάματα λίπασμα και τα γέλια φόντο κάνει την εμπειρία δύναμη και την κάθε μέρα που περνάει τον μόνο τρόπο να γίνουν όλα πάλι. Να συμβούν όλα ή και τίποτα. Ίσως να συμβούν παράλληλα με τη ζωή του δίπλα γι’ αυτό καλού κακού ρώτα τον γι’ αυτή με το ενδιαφέρον που θα είχες για τη δική σου τη μέρα και μετά πες όσα ξέρεις για τη ζωή. Τη δική σου κυρίως.