Όσα κάθε μέρα χρειάζονται φίλημα στο στόμα

Υπάρχουν φορές που κάπου το έχουμε υποψιαστεί, κάπου το έχουμε δει, κάπου έχει αποδειχτεί στην πορεία της ζωής και των πράξεών μας ότι τα πράγματα δε θα είναι έτσι όπως τα φανταζόμαστε. Ακόμα όμως και με κάθε ρεαλισμό και καλή διάθεση απέναντι στην πραγματικότητα που μάς περιβάλει και σε αυτή που θα θέλαμε να μάς περιβάλει, δεν παύουμε τις περισσότερες φορές να λειτουργούμε σαν όντως να είναι τα πράγματα όπως τα έχουμε φανταστεί. Πάμε στους ανθρώπους, με τις απαιτήσεις μας από αυτούς, με τις απαιτήσεις που έχουμε από τον εαυτό μας, ακόμα και σε όσα μπορούν ή δεν μπορούν να συμβούν, κρατώντας μια στάση υπεροχής. Γιατί πολύ απλά αφού το φανταστήκαμε έτσι, έτσι θα πρέπει να γίνει.

Όποτε με το κεφάλι ψηλά κι ακλόνητη πεποίθηση ότι δεν μπορεί να μάς κοροϊδέψει το μυαλό μας, πάμε μπροστά ζητώντας από όλους και κυρίως από μας τους ίδιους να αρχίσουμε να ζούμε όσα έχουμε ονειρευτεί. Πολλές φορές δεν είναι καν όνειρα ή στόχοι, είναι προεκτάσεις των ήδη βιωμένων καταστάσεών μας και η εξέλιξη που θα θέλαμε να τούς δώσουμε. Η πρόοδός τους που θα θέλαμε να είμαστε αναπόσπαστα μέλη της. Κι έτσι και οι άλλοι άνθρωποι, είτε μπορούν να συμβαδίσουν είτε όχι, είτε τούς αξίζει, είτε μάς αξίζουν, μπαίνουν μέσα σε αυτή τη δίνη γιατί άθελά τους καμιά φορά, όπως κι όλων μας εν τέλει, ζούμε με την προβολή της ζωής μας κι όχι με τη ζωή μας την ίδια.

Όμως έρχεται κάποια στιγμή η μέρα ή η νύχτα που βλέπουμε πως δε βγαίνει το σενάριο όπως το είχαμε στο κατά τ’ άλλα αλάνθαστο μυαλό μας,. Γιατί πάντα έρχεται ό,τι και να κάνεις. Τις στιγμές που προορίζονται για ανακάλυψη δεν κατάφερε κανείς ποτέ να τις αποφύγει, ούτε καν να τις καθυστερήσει. Όλα αρχίζουν και φθίνουν τότε. Από την αρχική ακλόνητη πεποίθησή μας μέχρι τη ζωντάνια της πραγματικότητας γύρω μας. Όλα παίρνουν ένα δρόμο μικρών αντοχών και λίγης καλής πίστης. Όχι γιατί καταλάβαμε ότι η φαντασία μας δε θα οδηγήσει σε καμία γενομένη πραγματικότητα αλλά γιατί υπάρχουν φορές που και να μπορεί να συμβεί αυτό που φανταζόμαστε, μπορεί και να μην. Οι λόγοι μπορεί να είναι από ένας και μοναδικός απλός ή σύνθετος ως πολλοί και αναρίθμητοι.

Εκεί έρχεται και γίνεται ακόμη μεγαλύτερη σπατάλη της ζωής που μάς δόθηκε. Το να κάτσουμε και να τους αναλύσουμε βέβαια είναι τουλάχιστον μάταιο, δε θα βγάλουμε άκρη παρά θα πυροδοτήσουμε άσχημες αντιδράσεις, απωθημένα και δυσαρέσκεια. Ίσως αντί να ψάχνουμε τα -κατά το μυαλό μας- πεπραγμένα, να σκύψουμε σε όσα ήδη αποτελούν πραγματικότητα και θέλουν φίλημα στο στόμα κάθε μέρα, φροντίδα και σχολαστική επιμέλεια. Ίσως μόνο έτσι θα καταλήξουμε να έχουμε περισσότερα αλλά και να αναγνωρίζουμε τις πραγματικότητες μέσα στις οποίες όντως μπορούμε να μπούμε. Γιατί κάποιες, όσο και να μας αξίζουν, όσο κι αν θα έκαναν για μας κι εμείς γι’ αυτές, ίσως να μην αποτελέσουν ποτέ αυτό που λέμε ζωή μας. Ίσως και καλύτερα έτσι, γιατί αφήνουν πολύτιμο χώρο, χρόνο κι αέρα να αναπνέουν και να ζήσουν και να προκόβουν όσα είναι όντως ήδη δικά μας.