Όσο μεγαλώνουμε όλο και πιο πολύ μας συγκινούν οι γονείς μας

Είναι από τα πράγματα που δε χρειάζεται και πολύ να αναρωτηθείς. Που δε χρειάστηκε και ποτέ και ιδιαίτερα να τα ψάξεις. Που γυρνάς το βλέμμα ή σηκώνεις το τηλέφωνο απλώς ή μόνο και μόνο από όλες τις εικόνες και τα βιώματα, τις μυρωδιές και τις συμπεριφορές που έχεις πάρει από αυτούς είναι όλα μέσα σου και το μόνο που κάνεις είναι να τα ανασύρεις κάθε φορά. Στους γονείς ανήκει όλη αυτή η ευκολία των πραγμάτων. Όλο αυτό το αβίαστο -το μόνο που αναμφίβολα θα ανταμειφθεί η σκληρή δουλειά- το πραγματικά εύκολο, που ωστόσο ξέρεις ότι δεν είναι καθόλου.

Ίσως ήσουν σε πολύ μικρή ηλικία για να το θυμάσαι ξεκάθαρα τώρα, όμως η δυσκολία του πράγματος για χρόνια έπεφτε όλη πάνω τους. Από τα βασικά για σένα, όπως το να μάθεις να κρατάς το κουτάλι, ήταν όλος ο κόσμος για αυτούς. Ακόμα μέχρι και για τα πιο περίπλοκα, όπως τις σχέσεις σου με τους άλλους, το ποιος είσαι έξω από το σπίτι που πάντα το φέρνεις μέσα στο σπίτι. Αυτό ωστόσο που θυμάσαι σίγουρα είναι το πώς σε έκαναν να νιώθεις κάθε φορά. Απ’ όταν ανακάλυψες τι πάει να πει αισθήματα μέχρι και σήμερα που ίσως ξέρεις καλύτερα να το προσδιορίσεις. Και από το σήμερα ως το μετά ή αν αναλογιστείς τι έχετε περάσει θα δεις ότι οι τρόποι να σε συγκινούν είναι αμέτρητοι. Ενίοτε και αχαρτογράφητοι. Δεν ξέρεις ποτέ αν τους πήρες από το πατρικό σου φεύγοντας ή σε απλή επίσκεψη ή αν τους κουβαλούσες από το δικό σου σπίτι εξαρχής. Δεν ξέρεις καν αν όλοι αυτοί οι τρόποι είναι τελικά στον αέρα που αναπνέεις, αν τον κάνουν καλύτερο ή απλώς με τη σκέψη αυτή κατάφερες κι εσύ και οι άλλοι που συναντάς στο δρόμο, να βγάλετε και τη σημερινή μέρα. Εντοπίζονται δύσκολα -αν εντοπιστούν-, κυρίως γιατί επικρατεί ο αντίκτυπος του συναισθήματος τους και ύστερα όλα τα άλλα. Έτσι καταλαβαίνεις πια, το νιώθεις σε όλους τους πόρους ότι κάθε φορά, με κάθε συγκίνηση ή πράξη όλο αυτό βαθαίνει. Συμβάλει και η ικανότητά σου να καταλάβεις πλέον. Δεν είσαι πια στην κούνια να περιμένεις φαγητό. Είσαι στη σωστή ηλικία για να ανταποδώσεις και εσύ. Και όταν κάποιος μπορεί να δώσει πίσω, ξέρει και τι είναι αυτό που του δίνουν.

Όλα τα συναισθήματα, οι εντυπώσεις, τα μαθήματα, οι συγκινήσεις και όποια άλλη λέξη θα χαρακτήριζε τους γονείς μας βρίσκονται σε ένα βλέμμα τους πάντα ανήσυχο, πάντα περήφανο, πάντα έτοιμο. Βρίσκονται κάτω απ’ τα νυχιά και επεκτείνονται στα δάχτυλα που σε χάιδεψαν, σου έδειξαν, σε μάλωσαν, σε τάισαν. Βρίσκονται κάτω από τα ρούχα σε μια καρδιά πάντα γεμάτη και σε ένα σώμα που όσα «αλλά» και να ζήσει, αν τα ζει σωστά είναι γιατί είσαι η προτεραιότητά του. Βρίσκονται και μέσα σε σένα και στην επιρροή που ασκείς στους άλλους, στον απόηχο που αφήνεις και σε όσα δίνεις με σκέψη ή απλόχερα. Και σε όσα θες να γίνεις τελικά, σε όσα λαχταράς και περιμένεις, σε όσα θα έρθουν να σε βρουν ή θα κάνεις το μισό δρόμο εσύ. Κάθε συγκίνηση, κάθε αίσθημα, καθετί που ολοένα και ανανεώνει τον τρόπο που σε αγγίζουν οι γονείς σου, θα ανανεώνει πάντα τον τρόπο με τον οποίο εσύ αγγίζεις τη ζωή.