Όσο πιο άβολη η συζήτηση τόσο πιο πολύ αξίζει να την κάνεις

Σε κανέναν δεν αρέσει να του λένε τι πρέπει να κάνει. Για κάποιους ίσως είναι πιο εύκολο να ακολουθούν αυτό που τους έχει υποδείξει κάποιος άλλος σε κάθε κατάσταση. Στο κάτω-κάτω με τον τρόπο αυτό λιγοστεύει το μερίδιο της ευθύνης τους. Είναι πραγματική ανακούφιση εκεί που ζορίζεσαι να μπορείς να ισχυριστείς ότι κάποιος άλλος σε ώθησε να κάνεις το τάδε ή το δείνα. Μπορεί να νόμιζες πως η συμβουλή του είναι για καλό σου και να ένιωσες την ανάγκη να την ακολουθήσεις ή απλώς να βρήκες τον πιο εύκολο τρόπο να βγεις απ’ τη δύσκολη θέση. Για κάποιους άλλους το να πρέπει να κάνουν αυτό που θέλουν και επιβάλουν τρίτοι είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να τους τύχει. Θέλουν να ‘ναι δική τους απόφαση για να μπορούν να αναλάβουν την πλήρη ευθύνη των πράξεών τους.

Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή τους θα κληθούν να επιλέξουν ανάμεσα στο να ακολουθήσουν οδηγίες τρίτων ή να κάνουν αυτό που ορίζει το κεφάλι τους. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή ανάμεσα στο σωστό και το λάθος σε ό,τι αφορά τον εσωτερικό μας κόσμο και τις επιλογές μας, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει διαχωρισμός όσο δυσδιάκριτα κι αν είναι τα όρια. Έτσι, όταν στριμωχτούμε σε μια κατάσταση που έχει πάψει να είναι υπέρ μας ή που απλώς δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να δούμε φως στην άκρη του τούνελ, μια άβολη συζήτηση μπορεί να είναι αναπόφευκτη και ίσως να είναι ο μόνος τρόπος για να βγάλουμε μια άκρη και να ξεπεράσουμε τα εμπόδια.

Πέρα από το ότι όλα όντως λύνονται με συζήτηση, με τις άβολες κουβέντες ενίοτε σώζονται ζωές και εσωτερικοί κόσμοι. Οι αμήχανες συζητήσεις θα φανερώνουν πάντα αυτά που φοβόμαστε να πούμε ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό. Ό,τι δε θέλαμε να παραδεχτούμε,  καλούμαστε να το μοιραστούμε, λέγοντάς το δυνατά, και επιχειρηματολογώντας κιόλας. Ο βαθμός δυσκολίας αυξάνει αν πρέπει να παραδεχτούμε τι δεν κάναμε εμείς σωστά ή πώς μας έκαναν να νιώσουμε τα λάθη των άλλων. Μόλις το φράγμα ανοίξει, θα παρασύρει και θα πνίξει καμπόσους εγωισμούς. Αυτό είναι ενοχλητικό σε οποιαδήποτε ηλικία, όμως το μόνο τσιρότο που ενδείκνυται είναι να συνεχίσεις να μιλάς. Να φτάσεις την άβολη κουβέντα ως το τέλος. Είναι σημαντικό να μην το βάλεις στα πόδια και να μην την κόψεις όταν τα πράγματα αρχίζουν και δυσκολεύουν.

Όσο εξαιρετική κι αν είναι η θεωρία, στην πράξη θα αποφύγεις πολλές φορές μια άβολη συζήτηση και θα ψάξεις εκατό χιλιάδες τρόπους να τη γλιτώσεις, αφού μπορεί να μη βγαίνει λέξη και να μην ξέρεις τι πρέπει να πεις και με ποιον τρόπο μέχρι η κατάσταση να φτάσει στο απροχώρητο. Εκείνη θα είναι και η στιγμή που θα την κάνεις και μάλιστα θα είναι και πετυχημένη. Μη γελαστείς νομίζοντας πως το απροχώρητο είναι κάποια στιγμή γεμάτη πόνο, δάκρυ και ένταση στη ζωή σου. Ίσως είναι απλώς η στιγμή που συνήθισες να μη γελάς ή σε κούρασε το ίδιο σου το μυαλό και επιτέλους αποφάσισες να κάνεις κάτι γι’ αυτό.

Άλλωστε αυτό που αποφεύγεις σε έχει βρει ήδη και απλώς περιμένει τη στιγμή να σε ξεβολέψει για να πάρεις μια ανάσα από ‘κείνες τις καλές που δε σε νοιάζει τίποτα άλλο εκτός από εκείνα που πραγματικά σε νοιάζουν.