Όσο πιο εξωστρεφής, τόσο πιο μόνος

Πόσα και πόσα συμπεράσματα δεν έχουμε βγάλει γι’ αυτούς. Πόσες κι άλλες πόσες φορές δεν ήμασταν μάλιστα και απολύτως βέβαιοι ότι έχουμε πέσει μέσα σ’ όσα σκεφτόμασταν. Όσο τους βλέπαμε να μιλάνε ως σιωπηλοί παρατηρητές στη θέση μας διασκεδάζαμε μ’ αυτούς. Όσο τους παρακολουθούσαμε να χειρονομούν, να κάνουν κινήσεις, φιγούρες και να δίνουν χρώμα, ζωή και περιγραφές που ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί πιο πριν σ’ όσα λένε. Κάποιες φορές σε όσα κοινά έχουμε ζήσει, έδωσαν άλλη διάσταση που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί.

Αναμφίβολα μας κάνουν να νιώθουμε ωραία. Για κάποιο λόγο που δεν έχει εδραιωθεί εντελώς μέσα στα ασφαλή συμπεράσματά μας. Έχουν μια αύρα που θέλουμε να μας χτυπάει στο πρόσωπο όσο μπορεί. Να μας ανανεώνει τον αέρα και να την απολαμβάνουμε σε κάθε ευκαιρία που θα μας δοθεί. Αυτοί δεν είναι άλλοι απ’ τις γνωστές ψυχές της παρέας. Αυτούς τους αστείρευτα εξωστρεφείς ανθρώπους που μόνιμα βγάζουν προς τα έξω και μοιράζουν αφειδώς ενέργεια που ποτέ δε βαριέσαι να παίρνεις.

Μοιράζουν κυρίως ενέργεια που δεν τους περισσεύει. Αν κι αυτό συμβάλλει στην κατάργηση των προηγούμενων ασφαλών επιχειρημάτων, καλώς ή κακώς έτσι είναι. Αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι ακούραστες πηγές γέλιου, ζωτικότητας και θετικότητας που πάντα περιστοιχίζονται από κόσμο, είναι γιατί αυτό που τους έχει στερέψει αποζητάνε να το πάρουν απ’ τους γύρω. Όχι με την κακή έννοια της κλοπής ή της ζήλιας αλλά με την απλή –αν είσαι γενικώς ψυλλιασμένος ότι όταν κάτι φαίνεται πολύ καλό ποτέ δεν είναι όντως– έννοια της παρατήρησης.

Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων με λίγη παραπάνω επιμονή στη λεπτομέρεια φαίνεται ότι για να είναι συνέχεια με κόσμο κάτι δεν πάει καλά στο δικό τους. Και κάπως έτσι τα συμπεράσματα ότι είναι γεμάτες ζωή υπάρξεις, που όλα τους πάνε καλά κι αυτό το βγάζουν προς τα έξω σε κάθε ευκαιρία, γιατί δεν έχουν έννοιες που να τους ρίχνουν, είναι πιο επισφαλή από ποτέ. Είναι επισφαλή κυρίως γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι όλα αυτά τα χαρούμενα και τα γεμάτα. Οπότε πόσο μάλλον οι άνθρωποι που διοχετεύουν τόση ενέργεια προς τα έξω. Πρέπει αναγκαστικά κάπως να την παράγουν πάλι για ν’ αντέξουν και  γι’ αυτό υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Οι άλλοι.

Δε θέλουν να ξεζουμίσουν, ούτε να οικειοποιηθούν κάτι ξένο, ούτε να πάρουν χωρίς να έχουν δώσει, ούτε να έχουν τα εύσημα για την αύρα που σκορπάνε. Δε ζητάνε τίποτα στην ουσία παρά μόνο να βρίσκονται εκεί με τους πολλούς για να νιώθουν ότι πολλά θα είναι κι όσα θ’ αποθηκεύσουν στην ψυχή τους. Μια ψυχή που ίσως κάπου καταπιέζεται, ίσως απ’ τους άλλους παίρνει τον αέρα που στερείται για ένα σωρό λόγους. Μια ψυχή που στο πολύ βάθος με κάτι παλεύει και η τριβή με τους άλλους κάνει τη νίκη σ’ αυτόν τον πόλεμο να φαντάζει πιο κοντινή.

Μια ψυχή σαν τη δική μου και τη δική σου που ίσως και μόνο απ’ την έννοια των λέξεων μέσα κι έξω, τα βγάζει όλα έξω στο φως, στον ήλιο, στους ανθρώπους, γιατί στο μέσα πάντα μια πόρτα κλείνει, πάντα κάπου είναι κλειδωμένα και το σκοτάδι κυριαρχεί χωρίς να κλείσεις τα μάτια καν.

Αντίστοιχα, υπάρχουν και οι  άλλοι της απέναντι όχθης, της κλειστής, της οχυρωμένης, αυτής που δε σκορπάει τίποτα έξω όχι γιατί δεν έχει, αλλά γιατί όταν έχεις συνηθίσει στο σκοτάδι, το φως είναι πάντα λίγο πιο μακριά από κει που φτάνουν τα χέρια σου. Τα τεντώνεις και πάλι δεν το φτάνεις.

Ίσως γιατί κάνεις λάθος, ίσως γιατί έτσι είσαι, ίσως γιατί οι άλλοι κατάλαβαν ότι είσαι κάτι άλλο γιατί η σιωπή, η κλίση προς τα μέσα, προς τα εκεί που επικρατεί το αθέατο είναι καταδικασμένη να μην ερμηνευτεί σωστά ποτέ απ’ οποιοδήποτε άλλο ξένο, εσωτερικό σώμα. Που ποτέ δεν έζησε μέσα στο δικό σου.

Σ’ όποια όχθη κι αν στέκεσαι, όποιο άγριο κύμα κι αν νομίζεις ότι θα σε καταπιεί αθόρυβα ή θα σε βοηθήσουν οι άλλοι με εκκωφαντικά γέλια να δαμάσεις, να θυμάσαι πάντα ότι η πιο ασφαλής γραμμή για να γυρνάς στον εαυτό σου είναι η μέση. Βάδιζε πάνω της με προσοχή και μόνο που δε θα γείρεις, ούτε στη μια όχθη τελείως ούτε στην άλλη, αυτό θα διατηρήσει την ισορροπία να την βγάλεις μέχρι τέλους.

Προχώρα στη μέση και γεύσου τ’ άκρα μόνο για την περιπέτεια του πράγματος, όχι για την πραγματικότητά του. Γιατί η πραγματικότητα, η σωστή και υγιής εκδοχή της και όχι αυτή που μας βολεύει δε θα είναι ποτέ υπέρ σου, αν εσύ δεν την κάνεις να είναι.