Όταν πάψεις να ψάχνεις τον έρωτα θα μπουν όλα σε μια σειρά

Το πρόβλημα θα ‘ναι πάντα ότι βρήκες το πρόβλημα. Αυτόματα αυτή η ανακάλυψη –που δεν είναι και καμία συναρπαστική ή κάποια που θα σε κάνει να νιώσεις εξυπνότερος που την εντόπισες– θα σε αναγκάσει να ασχοληθείς μαζί της. Θα σε βάλει μέσα –κανείς ποτέ δε θυμάται αν είναι από πόρτα, παράθυρο ή χαραμάδα–, θα μπεις και θα αρχίσεις να αναλύεις, να παραθέτεις, να συγκρίνεις. Να τα βάζεις κάτω και να μη βγαίνουν. Να τα βάζεις πάνω και πάλι να φαίνονται πολλά. Πολλά κι από χίλιες εισόδους όλα σου τα ερωτικά.

Όλη αυτή η ανεξάντλητη, ακούραστη κι ατάραχη γκάμα πραγμάτων που πεθαίνουν να βιωθούν τόσο άσχημα, που στο τέλος πρέπει σώνει και καλά να τα ομορφύνεις εσύ. Να τα χρωματίσεις κάπως –όλα ξεκινάνε από ροζ, όπως ξέρεις, για το μαύρο δεν ήξερε κανείς τελικά–, να τους δώσεις σχήμα, μόνιμα στρογγυλό, γιατί αν κόβουν οι γωνίες, τότε επαναστατεί το ροζ. Να τα βοηθήσεις να σε μάθουν, που ίσως τελικά και να σε ξεμάθουν, γιατί δε χωράνε πολλά αφεντικά σε αυτό το μαγαζί.

Κι εν τέλει –που τέλος δεν έχει αυτός ο κύκλος, απλά να πεις ότι έπιασες μια άκρη του, βρε αδερφέ– να ‘ναι η μόνη σου έννοια, η πιο βασική σου ανάλυση με όλες τις συναναστροφές, ο πιο κεντρικός άξονας της ζωτικότητάς σου –μαράζι το λένε κανονικά, αλλά είπα να το ελαφρύνω– και το κέντρο του κύκλου, που γυρνάς γύρω-γύρω σταθερά και μόνιμα, αλλά δε ζαλίζεσαι, ούτε πέφτεις κάτω, γιατί όλο αυτό το γαϊτανάκι σε κάνει να νομίζεις ότι εσύ δίνεις τον ρυθμό στις κορδέλες.

Και κάπως έτσι, όλα τα αλλά είδη ζωής, όλοι οι άλλοι τομείς, όλες οι υπόλοιπες δομές, όλα τα υπόλοιπα πράγματα, θέματα και δόγματα περιμένουν με το χαρτάκι τους να πάρουν σειρά, και ποτέ δεν παίρνουν. Όχι γιατί έδωσαν προτεραιότητα στην καλή κυριούλα με τη μαγκούρα κι αργεί να ‘ρθει η ώρα τους. Όχι, δεν έδωσαν βήμα σε κανέναν, γιατί ήξεραν ότι είναι νέος, ωραίος, ζωντανός, φρέσκος κι αθάνατος ο έρωτας, γενικά, και ποτέ δε σταματάμε να γουστάρουμε να μας χαραμίζει, ειδικά. Απλά κάθονται και περιμένουν σαν τους περήφανους βλάκες ποτέ θα τους βάλεις μέσα, ποτέ θα δώσεις λίγη σημασία και σε καμία άλλη μουσική, αυτή χωρίς τις κορδέλες και τα όργανα.

Όταν δώσεις –μόνο τότε, όχι πριν στη θεωρία, στο «θα» και στο «ναι, από Δευτέρα»– θα καταλάβεις ότι για να πάει κάτι καλά, θέλει την ίδια σημασία -είτε πάει είτε όχι. Να στο πω απλά, θέλει την ίδια σημασία πάντα. Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς διλήμματα για τη μοιρασιά του χρόνου στο καθένα. Χωρίς τίποτα από όλα αυτά αλλά με όλα είσαι εσύ μαζί. Όλα υπέρ όλων.

Λογικά θα το ‘χεις καταλάβει πια, τόσα χρόνια πάνω στη γη, ότι κανένα σύμπαν δε συνωμοτεί υπέρ σου, αν δεν συνωμοτήσεις εσύ υπέρ σου πρώτα, και το σύμπαν να το πάρει γραμμή για να χαράξετε τη δικιά σας παρέα. Κι όπου σας βγάλει. Όταν βγεις απ’ το μεμονωμένο κλουβί των ερωτικών, κι όλων όσων έχουν καρδούλες αντί για αλλά σχήματα, θα σου αρέσει κιόλας που κάποιες γραμμές δεν καταλήγουν πουθενά. Δεν είναι αδιέξοδα, είναι απλά δρόμοι που έπρεπε να πάρεις για να βρεις τον δικό σου. Κι αυτός δε θα οδηγεί ποτέ σε ένα μόνο τομέα, σε μια μόνο ματιά, σε ένα μόνο έρωτα, σε μία μόνο ανάλυση, αλλά σε όλο σου το είναι, κομμάτι-κομμάτι, με όλο σου το είναι κομμάτι-κομμάτι.