Όταν βαριόμαστε να εξηγούμε συνήθως συμφωνούμε

Ακόμα και όσοι πιστεύουν ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια κατέληξαν σε αυτή την πεποίθηση αφού τα εξάντλησαν όλα. Είπαν όλες τις λέξεις, τις σωστές και τις λάθος, τις έβαλαν σε σειρά που θα οδηγούσε σε συμπεράσματα, σε διαφωνίες ή συμφωνίες που δεν είχαν προβλέψει -ή ήθελαν όντως να συμβούν- και οι λέξεις καταναλώθηκαν και πολλαπλασιάστηκαν ξανά και ξανά. Κάπως έτσι είτε επειδή καταλάβαμε πια λόγω αυτών των εμπειριών και λόγω της κούρασης που συσσωρεύουν αναπόφευκτα, είτε επειδή όσο μεγαλώνουμε αναμφίβολα τείνουμε να αποφεύγουμε οτιδήποτε άσκοπο, βρεθήκαμε όταν βαριόμαστε να διαφωνήσουμε ή να επιχειρηματολογήσουμε και απλώς να συμφωνούμε για να τελειώνει το ζήτημα, όποιο κι αν είναι αυτό από ένα σημείο και μετά, από μια ηλικία και έπειτα, από κάμποσες εμπειρίες και εξής, από κάμποση σπαταλημένη ενέργεια και μετά.

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή όλων που δεν παίζει ρόλο η σημασία και το βάρος μιας κατάστασης, αλλά το να γλιτώσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται από αυτή. Γιατί πληρώσαμε το χρέος μας στην προσπάθεια της συνεννόησης, της ολοκλήρωσης και εξαγωγής συμπεράσματος και -γιατί όχι;- και επιτυχούς έκβασης. Τα κάναμε όλα και δεν το λύσαμε, όποτε ήταν επόμενο να μας κουράσει ακόμα και αν αυτός δεν ήταν ο σκοπός του. Ήταν δεδομένο ότι είτε το αξίζαμε είτε όχι εφόσον δεν υπήρξε προκοπή η γεύση που θα μας άφηνε θα ήταν πικρή. Και επειδή κακά τα ψέμματα αν είναι να πικραινόμαστε το θέλουμε με νόημα και εκεί δεν υπήρξε, εφόσον δεν λύθηκε κόπηκε. Κόπηκε είτε απότομα είτε φυσικά, με μακρές ή συνοπτικές διαδικασίες, γιατί η ενέργειά μας δεν έχει ανανεώσιμη πηγή. Πίσω από τις μέτριες συνεννοήσεις, τις εξαντλητικές και αυτές που μας οδηγούν να πούμε «ναι» για να αποφύγουμε το «μπλα-μπλα» είναι πάντα άνθρωποι. Άρα, εφόσον δε μας βοηθάνε ή δεν τους βοηθάμε κι εμείς, γιατί το τρένο μας δεν πάει στον ίδιο προορισμό ας γίνουμε συγκαταβατικοί έστω και απρόθυμα για να γλιτώσουμε ενέργεια, χρόνο και κόπο που δε μας περισσεύουν. Ας τα σώσουμε για τα επόμενα, ας τα σώσουμε για αυτά που θα αξίζουν ή ας μην τα σώσουμε για τίποτα και για κανέναν παρά μόνο για μας.

Εκεί που θα κάναμε μια άγονη συζήτηση ας κάνουμε μια παραγωγική με τον εαυτό μας και ας μην του πούμε και τόσα «ναι» και για να τελειώνουμε τελικά ας του πούμε την αλήθεια. Ή ας τα πούμε με κάποιον άλλον που θα μας πει όχι μόνο την αλήθεια, αλλά και σύντομα, περιεκτικά, με ουσία, χωρίς πολλά φτιασίδια λόγου και έκφρασης. Να μην καταλήγουμε να συμφωνούμε για να γλιτώσουμε, αλλά να καταλήγουμε να σκεφτόμαστε τι γίνεται. Γιατί αν καταφέρουμε να απαλλάξουμε τον εαυτό μας τελείως από τις συζητήσεις που δεν τελειώνουν, από τις ατέρμονες συνεννοήσεις που δεν οδηγούν πουθενά και όσες μας αναγκάζουν να είμαστε πειθήνιοι και καλόβολοι μπας και τελειώσουν -γιατί η διαφωνία ή αντίσταση μας θα τις συνεχίσει και άλλο ρουφώντας μας τη διάθεση και την ενέργεια- ίσως βρούμε τον τρόπο να συνεννοηθούμε και στις περιπτώσεις που τις θεωρούσαμε χαμένες από χέρι τελικά.