Ψάχνουμε τη μία και μοναδική σχέση κι όταν έρθει δεν τη ζούμε

Μόνιμα ψάχνουμε το «ένα». Το ένα νόημα. Τη μία αλήθεια. Τη μία ζωή στην οποία να χωράμε. Το ένα σπίτι. Τη μία αγάπη. Τον ένα μεγάλο έρωτα. Τον έναν άνθρωπο. Αναζητάμε μονάδες να μας προσδιορίσουν, να μας καθοδηγήσουν, να μας δώσουν τον επόμενο σκοπό ή να εξαργυρώσουν τον ήδη υπάρχοντα. Γιατί αν είναι «ένα» είναι και μοναδικό. Έτσι ξέρουμε. Έτσι μάθαμε. Έτσι αποδείξαμε και στον εαυτό μας και στους άλλους, σημαντικούς κι ασήμαντους, ότι μόνο από τη μονάδα κάποιος όχι απλά επιβιώνει αλλά ζει. Για αυτό και σαν να είμαστε προορισμένοι -ή απλά καταδικασμένοι- μόνο για αυτό, κολλάμε πάνω του λες και μας άλειψε κάποιος με κόλλα στιγμής και μας πέταξε εκεί.

Δε μας αρκεί πλέον το μαζί, θέλουμε το «ένα» να γίνει όσο πιο κυριολεκτικό. Πολλά παραπάνω από το κανονικό μηνύματα , συναντήσεις -με λόγο ή χωρίς- που ουσιαστικό στόχο έχουν απλά μια επιβεβαίωση ότι δεν ξέφυγε η σκέψη από τα μεταξύ μας όρια, τηλέφωνα απλώς για να ακούμε τους τόνους της φωνής, άσκοπες τελικά στιγμές που αντί να προσδίδουν αφαιρούν. Και ύστερα όλα αυτά πάλι από την αρχή. Γιατί ποτέ δε φτάνουν, ποτέ δεν είναι αρκετά, ποτέ δεν παύουν να γεννιούνται ανάγκες για κι άλλα, ποτέ δε φτάνουμε τελικά στο πολυπόθητο μονοψήφιο.

Άλλο ο έρωτας κι άλλο η προσκόλληση σε αυτόν. Όταν ξεπερνιούνται αυτά τα όρια αρχίζει να μοιάζει λίγο με τη Λερναία Ύδρα. Και ένα κεφάλι της να κόψεις, θα γεννηθούν αλλά εκατό με σκοπό να φάνε το δικό σου ή να στο γεμίσουν με ανασφάλειες. Και δεν υπάρχει καλύτερος στη μεταμφίεση από την ανασφάλεια. Τα κοστούμια της άπειρα. Ενδιαφέρον, αγάπη, καύλα, ατόφιο και παθιασμένο συναίσθημα κι ένα σωρό ακόμη. Στόχος όμως απλώς το να παρασιτεί στον οργανισμό σου. Γιατί μόνο από σένα τρώει, μόνο εσύ είσαι ο λόγος που υπάρχει. Ούτε το αίσθημα, ούτε η ακόρεστη επιθυμία να μοιράζεστε τα πάντα. Εσύ και η ύπουλη αλλά ταυτόχρονα και λίγο παράδοξη αίσθηση πως η επίτευξη του αριθμού αυτού θα δώσει κάποιο άλλο νόημα στον χρόνο που ξοδεύεις.

Όταν κάτι είναι τόσο μοναδικό ζητάει και μονίμως επιβεβαίωση. Γιατί είναι απειλή το να εμφανιστεί κάτι άλλο, όχι που θα κλέψει τη δόξα του, αλλά που θα πλησιάσει αρκετά κοντά στο βάθρο. Μην πλανάσαι όμως. Δικαιούσαι να ξέρεις την αλήθεια και είναι και αυτή μία. Η σύνδεση η πραγματική και ουσιαστική ανάμεσα στους ανθρώπους βρίσκεται πολλές φορές, αν όχι όλες, στη μέση. Σταθεροποιείται σε μια γκρίζα ζώνη. Ούτε άσπρη με μόνιμη επικοινωνία, ούτε μαύρη με καθόλου. Είναι κάτι σαν το γνωστό «παν μέτρον άριστον» μόνο που εδώ προστίθεται και το ότι αν ξέρεις τι έχεις με τον άλλον, τότε δε χρειάζεται να ψάχνεις για το μέτρο. Θα μπει μόνο του. Αυτό ίσως σου δείξει ότι κάποτε βρέθηκες στην ανθυγιεινή πλευρά των πραγμάτων, έφτασες στην προσκόλληση -που και αυτή μία είναι- και κατάλαβες ότι πολύ απλά η κάθε σωστή σχέση, το κάθε αίσθημα που σέβεται τον εαυτό του, είναι παρά πολλά πράγματα όπως και οι άνθρωποι που τα νιώθουν. Τα «πιο πολλά» δε σημαίνουν και πιο πολύ επικοινωνία αλλά πιο ουσιαστική, λιγότερη αλλά ποιοτικότερη. Από εκείνη που δεν ψάχνεται συνέχεια για παραπάνω. Ψάχνεται για καλύτερα.

Γι’ αυτό ίσως να ήρθε η ώρα να αναθεωρήσεις τι σημαίνει αυτό το «ένα» που ζητάς. Να δεις ότι ένα άτομο είσαι εσύ, ολόκληρο και αυτόνομο, δεν ψάχνεις λοιπόν συμπλήρωμα. Και μην ξεχνάς, αν δε βρεθείς κάποια στιγμή στη γκρίζα ζώνη ισορροπώντας πάνω της, τότε κανένα χρώμα δε θα σου φτάνει, όσα και αν προσθέσεις.