Στα ίδια μέρη με άλλη αγάπη

Μέχρι και τα πόδια που βρίσκονται εκεί δεν είναι τα ίδια. Είναι τα δικά σου, σίγουρα. Είναι αυτά που μπλέχτηκαν με το σώμα που σου κρατάει το χέρι και τυλίχτηκαν γύρω του σε μια ιδρωμένη κορύφωση, σε ένα κρεβάτι φτιαγμένο μόνο για τους δυο σας. Είναι αυτά που σε οδηγούν στο σπίτι που συζείτε και εκείνα που θα σε βοηθήσουν να γυρίσεις πίσω αν μια μέρα για κάποιο λόγο πάρετε δρόμους χωριστούς. Είναι τα δικά σου, αλλά δεν είναι τα ίδια. Ούτε τα χέρια σου είναι απαράλλαχτα, αν και ανήκαν πάντα ως μέρος τους σώματός σου. Ίδιο δεν είναι ούτε το πρόσωπό σου, το σήμα κατατεθέν σου που βοηθά να αναγνωρίζουν οι άλλοι, αλλά κυρίως αυτός ο άνθρωπος. Δεν είναι τίποτα ίδιο. Όλα το ίδιο σου ανήκουν. Σε όλα την ίδια κυριαρχία έχεις, αλλά δεν είναι όπως ήταν. Παράλληλα ωστόσο, σε μια λεπτή γραμμή που αν απλώσεις το χέρι να την πιάσεις, θα ξεφύγει, μοιάζουν όλα τόσο ίδια, απαράλλαχτα, σαν καταδικασμένα να παραμείνουν αναλλοίωτα.

Έτσι γίνεται με τα μέρη, όπως και με τους ανθρώπους. Είναι μόνιμα τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά που ενίοτε νιώθεις ότι πρέπει να εκπαιδεύσεις την καρδιά σου να το διαχειριστεί. Την καρδιά που έχει μέσα τον νέο άνθρωπο, αυτή την άλλη αγάπη, με την οποία είσαι πάλι στα ίδια μέρη, στις ίδιες γειτονιές, στους ίδιους δρόμους, με το ίδιο σώμα και ύπαρξη, αλλά και με τα τόσο διαφορετικά όλα όσα σε απορροφούν -είτε θες είτε όχι- μέσα στην ίδια τους την συγχρονισμένη αντίθεση. Όπως συντονίζεται η καρδιά σου με του ανθρώπου που ακούς τη δική του όταν κοιμάται, τα ίδια μέρη με αυτόν τον διαφορετικό άνθρωπο συντονίζονται μαζί σας και συνυπάρχετε όλοι σταθερά, τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί μέσα και έξω την ίδια στιγμή.

Ίσως κάθε στιγμή, ακόμα και αυτές τις ήσυχες, τις βαρετές που κάπου έχετε αφεθεί και ξεχαστεί, αλλά αυτό που ζείτε δεν ξεχνάει τίποτα ποτέ. Δεν ξεχνάει ότι έχεις περπατήσει και πάλι με τα ίδια παπούτσια, με την ίδια πεποίθηση, αλλά με άλλη φωνή δίπλα σου να σου λέει πόσο σου πάνε. Δεν ξεχνάει ότι έχεις δει τα ίδια αξιοθέατα και έχεις θαυμάσει τη διαχρονικότητά τους με άλλον άνθρωπο στο φόντο. Δεν ξεχνάει ότι τότε ούτε που το φανταζόσουν ότι θα βρεθείς πάλι στο ίδιο μέρος, με άλλο σώμα να σε συνεπαίρνει. Τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά όλα. Το σκηνικό λες και δεν άλλαξε στιγμή, μα οι πρωταγωνιστές του πια είναι αλλιώτικοι, μ’ άλλοι χροιά κι ονόματα.

Πάντα έτσι θα είναι. Απ’ όσα ίδια μέρη και να περάσουμε με την νέα αγάπη που θέλουμε να μείνει, πάντα θα μας ωθεί σε αυτά, όπως και στον άνθρωπο, το ότι είναι δικά μας. Ότι ανοίγουμε τα χέρια και χωράνε μέσα τους και μέσα μας. Τίποτα δε λείπει ούτε προεξέχει. Είναι ακριβώς, συμμετρικά και εξ ολοκλήρου δικά μας. Μέρη και άνθρωποι το ίδιο και το διαφορετικό ταυτόχρονα. Μαζί με το όμοιο και το αλλιώτικο το δικό μας. όλα αρμονικά να χωράνε και στην αγκαλιά που θέλουμε εμείς να χωράμε.