Τα μεγάλα κορίτσια κλαίνε

Οι άνθρωποι λένε ότι αυτό είναι σημάδι των καιρών. Είναι ο τρόπος που λειτουργεί ο κόσμος κι είτε έχεις την ικανότητα να προσαρμοστείς είτε όχι και πάλι το φταίξιμο είναι δικό σου. Γιατί ακόμα κι αν καταφέρεις να πας με το ρεύμα, θα έρθει μια μέρα που και πάλι θα αρχίσεις να ψάχνεις εξηγήσεις που νιώθεις εξωγήινη.

Η πραγματική κατάρα κι ευλογία αυτού του κόσμου είναι ότι είναι διαρκώς μεταβαλλόμενος και πάντα προχωράει. Το συνειδητοποιείς βαθύτερα όταν μένεις πίσω. Αυτή η συνειδητοποίηση πιθανότατα προκύπτει την ημέρα που έχεις μεγαλώσει αρκετά ώστε να μπορείς να δεις τον κόσμο ως αυτό που πραγματικά είναι. Τίποτα δε φαίνεται τόσο φωτεινό όσο την πρώτη φορά.

Τα μέρη γίνονται όλο και πιο οικεία, όλο και πιο συνηθισμένα. Τα συναισθήματα πιο εμπεδωμένα. Οι άνθρωποι παλιές φωτογραφίες πίσω από μαγνητάκια στο ψυγείο που σου φέρνουν μια ανάμνηση κάθε φορά που περνάς από μπροστά τους. Όχι ότι ξέχασες και ποτέ. Όμως τώρα αυτή τη στιγμή, αυτή ακριβώς τη στιγμή που ξέρεις, που πια έχεις καταλάβει, σου υπενθυμίζεις ότι είσαι ένα κομμάτι από κάτι που επιθυμεί να μεγαλώσει και να επεκταθεί.

Κάτι που θέλει να πάρει μια άλλη μορφή από αυτή που του έχουν υποδείξει. Να ανασάνει και να δώσει ζωή και το ίδιο. Να νιώσει ζωντανό και να ανταποδώσει το συναίσθημα. Γιατί εάν αξίζει κάτι απ’ τη βόλτα σου στη Γη είναι το ότι θα είναι μία και μοναδική και δε θες να τη χαραμίσει σε κάτι που δεν έχει φτιαχτεί για σένα.

Τελικά, σπας τον κόσμο πριν σε σπάσει αυτός. Έχεις ακόμη την περιέργεια να δεις τι βρίσκεται κάτω απ’ την επιφάνειά του. Κάτω απ’ τη δικιά σου όλο αποφασιστικότητα και δύναμη υπάρχει ακόμα εκείνη η πρώτη τρυφερότητα. Υπάρχει η πιθανότητα του θαύματος στα μάτια σου κι άμμος κάτω απ’ τα νύχια σου από εκείνες τις πέτρες που μάζεψες για να τις φέρεις σπίτι και να τις χρωματίσεις.

Σταθερή και ικανή να μεταμορφωθεί ταυτόχρονα. Κοιτάς ψηλά κι αναγνωρίζεις τις άπειρες πιθανότητες. Το πνεύμα σου ακόμα αναπνέει και δεν έχει σπάσει απ’ τις κενές υποσχέσεις, τους άδοξους εραστές, τις χαμένες ευκαιρίες και τα αμφίβολα αύριο. Ακόμη μπορείς κι υψώνεις το κεφάλι στον αχανή ουρανό.

Σχηματίζεις με τα μάτια σου αστερισμούς που μοιάζουν με τις φακίδες στο πρόσωπό σου. Η καθεμιά έχει και μια διαφορετική ιστορία να πει συνοδευόμενη από πλέγματα άστρων, ήλιους που δύουν και μακρινούς γαλαξίες που έχεις ακόμα να ανακαλύψεις. Που έχεις ακόμη να ξεσκεπάσεις απ’ τα μυστήρια του σκοταδιού που κυριαρχεί έξω, αλλά πάντα χρονοτριβεί μέσα.

Καμία φορά φοβάσαι ότι δεν είσαι αρκετή και τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία κι ούτε θα έχει ακόμα κι αν το πραγματικό σε κοιτάξει στα μάτια. Κι αυτό γιατί περιμένεις ξανά και ξανά να σε ανακαλύψουν. Να σε βρουν.

Δεν είσαι ούτε μια μεγάλη πόλη που οι τουρίστες επισκέπτονται και φωτογραφίζουν πρόθυμα ούτε ένα γραφικό χωριό με φιλόξενη ατμόσφαιρα. Είσαι ο κόσμος ολόκληρος που κυκλοφορεί ανάμεσά τους χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα πόση δύναμη κρύβει αυτό που κοιτάς στον καθρέφτη.

Είτε έχεις βαφτεί για να τονίσεις αυτές τις φακίδες είτε απλά αφήνεσαι ευάλωτη με μόνο το κραγιόν σου απελευθερώνοντας δυνατά δάκρυα στα μάγουλά σου, που σίγουρα θα βοηθήσουν στο να δεις ακόμη καλύτερα μόλις ξεπλύνουν τα μάτια σου.

Γιατί τα μεγάλα κορίτσια κλαίνε. Και κάθε δάκρυ τους ανανεώνεται από αυτό που κρατάει και διατηρεί αυτούς που τα αξίζουν δίπλα τους. Τις ψυχές τους.